Όταν επισκέφθηκα πριν λίγα χρόνια την Αίγινα για να συναντηθώ με τους παλιούς φίλους Κώστα Παπαϊωάννου (την δημοσιογραφάρα που έδινε υποδείγματα δουλειάς ως πολιτικός συντάκτης των ΝΕΩΝ) και τον ποιητή Θωμά Γκλόρπα (που έχει φύγει πλέον από την ζωή), πέρα από τις εκδρομές στα παραθαλάσσια θέρετρα του νησιού, επίσκεψη στην Αφαία και στα υπέροχα μοναστήρια, θέλησα να ξεναγηθώ στο μοναδικό στοιχείο μνήμης που διαθέτει η πρωτεύουσα: Το τεράστιο τετράγωνο που περικλείει τις παλιές φυλακές, εκεί όπου συνήθως «φιλοξενούνταν» οι θανατοποινίτες και λοιποί ποινικοί, αλλά δεν ήταν και λίγοι όσο εκτοπίζονταν για τις ιδέες τους. Δυστυχώς, η κεντρική (δηλαδή η μοναδική) πόρτα ήταν αμπαρωμένη και με βαρβάτη κλειδαριά από αυτές που δεν μπορεί να παραβιαστεί παρά μόνο με μπουλντόζα. Ρώτησα κάποιον στο κοντινό δημαρχείο, αλλά με κοίταξε λες και είχε μπροστά του κάποιον εξωγήϊνο. Για να πληροφορηθώ, τελικά, από φίλους δημοσιογράφους οι οποίοι γνωρίζουν τι συμβαίνει εκεί, πως οι παλιές φυλακές της Αίγινας δεν είναι παρά ένα κέλυφος που μέσα του δεν υπάρχει τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Κι’ αυτό –αν πιστέψουμε τα όσα κυκλοφορούν- επειδή κάποιοι γελοίοι κατάφεραν να ισοπεδώσουν ό,τι υπήρχε, θαλάμους, αίθουσες, γραφεία, μαγειρεία, κολαστήρια…
Πως και θυμήθηκα αυτό το άτυχο περιστατικό, θα αναρωτιόταν σήμερα ο αναγνώστης της στήλης. Την αφορμή, μου έδωσε δημοσίευμα στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, του έμπειρου δημοσιογράφου (και έγκυρου στα οικονομικά –ως βασικός συντελεστής της έκδοσης του Οικονομικού Ταχυδρόμου έχει αφήσει σπουδαίο έργο) Γιάννη Μαρίνου, με το οποίο καυτηριάζει την απίστευτη λογική της κυβέρνησης να βγάζει διάφορους ποινικούς από τις φυλακές χωρίς να έχει λήξει η ποινή τους, επειδή –προσέξτε- τα σωφρονιστικά καταστήματα ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ τους παραβάτες. Μιλάμε για καραμπινάτη κρατική ανικανότητα, να κυκλοφορούν ελεύθεροι άνθρωποι οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορεί να επαναλάβουν το έγκλημά τους…
ΥΓ: Τίτλος σε θέμα στο ίδιο χθεσινό φύλλο (άλλοτε ναυαρχίδα του ΔΟ Λαμπράκη): «Μητσοτάκης και Τσίπρας στηρίζουν την βιομηχανία». Δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο.
Μεταξύ μας: αν μπορούν ας κάνουν αλλιώς…
