Γιώργος Αρκουλής
Μόνο όποιος κινείται με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο ή μόνο με το metro δεν μπορεί να αντιληφθεί πόση περιπέτεια (με άφθονη αθλιότητα) συνεπάγεται για τους φουκαράδες τους επιβάτες η μετακίνηση με τα αστικά λεωφορεία. Έχω ρεπορτάζ: Χρειάστηκε να μεταβώ από την Ηλιούπολη στο κέντρο του Πειραιά και επειδή το αστικό (040) από τη Φιλελλήνων αποτελεί για τα συγκοινωνιακά μας δεδομένα τη χειρότερη επιλογή (κάθε εκατό μέτρα και μια στάση, αφού διανύει τον τεράστιο Δήμο της Καλλιθέας), προτίμησα από την πλατεία Καλογήρων να επιβιβαστώ στο λεωφορείο της γραμμής Δάφνη-Πειραιά (το εφιαλτικό -όπως αποδείχτηκε- Νο 218). Μπήκα στο αυτοκίνητο έντεκα παρά δέκα πριν από το μεσημέρι. Ο οδηγός, αραχτός στο ξεχαρβαλωμένο παγκάκι, όταν τον ρώτησα «πότε ξεκινάτε», μου είπε ράθυμα «έντεκα και τέταρτο»! «Υπομονή» είπα από μέσα μου, άλλωστε δεν είχα άλλη επιλογή, μια και το να πάρω τον ηλεκτρικό από την Ομόνοια δεν με βόλευε.
Αν και έχασα το μέτρημα, οι στάσεις αυτής της…φιδίσιας σε πέντε δήμους διαδρομής (την οποία θα χαρακτηρίσω άγονη γραμμή) ίσως να άγγιξαν τις… 218! Σχεδόν μία ώρα έκανε να φτάσει στην πλατεία Κοραή. Μετά το σύντομο ραντεβού μου, σκέφτηκα να επιστρέψω στη βάση μου με τον ηλεκτρικό, με προορισμό την Ομόνοια. Άντεξα την ορθοστασία, τον φόβο για τίποτα πορτοφολάδες αλλά και τη ζέχνα του…προπολεμικού βαγονιού ως τα Πετράλωνα, κατέβηκα πολύ ενοχλημένος με σκοπό να συνεχίσω τον προορισμό μου για το Σύνταγμα, αυτήν τη φορά, με το μικρό λεωφορειάκι της γραμμής 227, από τα Πετράλωνα στον Άγιο Αρτέμη. Περίμενα κάπου εικοσάλεπτο στη στάση επί της Δημοφώντος και μαζί μου τρεις γηραιοί άνθρωποι που έδειχναν αγανακτισμένοι. «Κάθε μέρα αυτά τραβάμε, κανείς δεν μας υπολογίζει που ξεροσταλιάζουμε μισή ώρα περιμένοντας» μου είπε ο πιο θαρραλέος. Όταν κάποια στιγμή έφτασε το μικρό όχημα με τις 10-12 θέσεις, ίσα που βρήκαμε να καθίσουμε οι τέσσερις επιβάτες. Η διαδρομή ήταν Νηλέως, Πουλοπούλου, Πειραιώς, Ασωμάτων, Ερμού, Αθηνάς και στη στάση «Αγορά» (δηλαδή στην Βαρβάκειο) ό,τι προέκυψε οδήγησε σε ανατριχίλα. Γύρω στους 15 υποψήφιους επιβάτες (πού να τους χωρέσει το συγκεκριμένο λεωφορείο…), κρατώντας πλαστικές τσάντες με ψάρια, φρούτα και κρεατικά, προσπάθησαν να προλάβουν πριν φισκάρει η καμπίνα. Μιλάμε για γέροντες και γερόντισσες στην πλειονότητά τους, με τη φτώχεια και την κούραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Χωρίς καμία τάση να ανοίξω ταξικό θέμα, ομολογώ πως είχα μπροστά μου εικόνα αθλιότητας και εγκατάλειψης από την ηγεσία της κρατικής συγ-κοινωνίας.
Όπως πληροφορήθηκα, τέλος, τα δρομολόγια σε όλες τις λεωφορειακές γραμμές της περιοχής πρωτευούσης έχουν μειωθεί δραματικά. Παράλληλα, τα περισσότερα οχήματα, έχοντας υπερβεί κατά πολύ τα χιλιόμετρα που έχει προβλέψει για τη θητεία τους ο κατασκευαστής τους, περιμένουν εδώ και καιρό να αντικατασταθούν με καινούργια, αλλά φως στον ορίζοντα δεν έχει φανεί. Οπότε, καλό μας κουράγιο (και τα κεφάλια μέσα…).
