Γιώργος Αρκουλής

Έπεσε στα χέρια μου το τελευταίο τεύχος του δωρεάν εβδομαδιαίου περιοδικού «Athens Voice», που είναι το «Νο1» -κατά δήλωση του εκδότη του- free press της Ελλάδας. Μόνο που το τεύχος αυτό –Νο 676, από 25 έως 31 λήγοντος- μολονότι κλείνει 15 χρόνια δημιουργίας, δεν εμφανίζει εκδότη, ούτε καν ταυτότητα στις πρώτες σελίδες του. Γιατί άραγε; Θυμάμαι από το ξεκίνημα της προσπάθειας τον συνάδελφο Φώτη Γεωργελέ αισιόδοξο, παθιασμένο, τολμηρό και ανταγωνιστικό, να βγάζει μερικά πολύ ωραία τεύχη, άσχετα αν σε γραφή, ιδέες και κουλτούρα δεν ξεπέρασαν ποτέ -κατά την ταπεινή μου γνώμη- το «LIFO» του σπουδαίου αρθρογράφου Στάθη Τσαγκαρουσιάνου και των συνεργατών του. Να επανέλθω όμως στο επετειακό τεύχος που ξεφύλλισα και… απογοητεύτηκα. Τα θέματά του πιασάρικα αλλά αυστηρά αφιερωμένα στην γκλαμουριά, κυρίως των βορείων προαστίων, αμφιβάλλω αν ενδιαφέρουν το αναγνωστικό κοινό στη Δραπετσώνα, στο Μπραχάμι, στην Αμφιάλη ή στο Πέραμα…(αν και δεν είμαι βέβαιος ότι το διάσημο free press φτάνει στις εν λόγω ταπεινές περιοχές).
Και ερωτώ: Ποιους ενδιαφέρει ότι «Η Κηφισιά είναι το απόλυτο σημείο συνάντησης», εκτός από όσους ψάχνουν για «καταπληκτικό ρεστοράν που σερβίρει σούσι», ή το «αυθεντικό μεξικάνικο εστιατόριο της πόλης» ή, τέλος, τα ιστορικά εστιατόρια που αποπνέουν πολυτέλεια και (φοβάμαι) σημαντική ακρίβεια; Και επειδή η γειτονική Νέα Ερυθραία εκτός από «δορυφόρος της Κηφισιάς» (και γειτονιά του Βαρδή…) έχει γίνει «hot spot», να ‘τες άλλες τρεις σελίδες ενημέρωσης στο ίδιο μοτίβο.

Δεν συνεχίζω γιατί μπορεί να κατηγορηθώ ως οπισθοδρομικός. Όμως, συμπαθάτε με, προτιμώ τα φτωχοταβερνάκια στο Κερατσίνι ή την ταπεινή ψησταριά στα Καλύβια Θορικού, με καλό κρασί και ταπεινές τιμές. Όσο για τους «οδηγούς γεύσης» στα σνομπ έντυπα; Συχνά διαβάζω τα ρεπορτάζ του καιρού και αναπολώ τη στήλη του Παναγιώτη Γεραμάνη, από τους καταλόγους «γκουρμέ». Από αυτούς, δηλαδή, που τους τιμάς, παραγγέλνεις 4-5 πιάτα και στο τέλος πεινάς…

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης