Στα ίχνη του Φιοντόρ…

Λένε ότι οι σοβαροί παίκτες την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, και μάλιστα τις ώρες πριν αλλάξει ο χρόνος- δεν παίζουν τυχερά παιγνίδια με τον φόβο μην τους βρει ο Γενάρης χαμένους- έτσι κι’ αλλιώς η τύχη ή ατυχία τους, δοκιμάζεται συχνά, οπότε δικαίως απέχουν αφού είναι αυτάρκεις… Ωστόσο, υπάρχει και μια αρκετά σεβαστή σε μέγεθος κατηγορία παικτών, οι θεωρούμενοι ‘άρρωστοι’, οι οποίοι τρώνε τα νύχια τους μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα στρωθεί το τραπέζι σε φιλικό σπίτι ή σε λέσχη, ή ο γκρουπιέρης θα πει στην ομήγυρη «μπορείτε να ποντάρετε» (γνωστό και ως «βάλτε τώρα που γυρίζει»), σε έναν από τους έξι ναούς του τζόγου που υπάρχουν στην χώρα. Φοβάμαι πως χθες, όσοι προγραμμάτιζαν να κάνουν ‘ορειβασία’ στην Πάρνηθα θα το σκέφτηκαν πολύ πριν ξεκινήσουν, αφού η διαδρομή χρειαζόταν… παγοπέδιλα λόγω του παγετού. Ενώ, το σούπερ καζίνο του Λουτρακίου, τέτοιες ώρες μάλλον είναι «πλήρες», λόγω του πλήθους που παραδοσιακά καπαρώνει διανυκτέρευση στο πολυτελές ξενοδοχείο και έχει στην διάθεσή του παιγνίδι αλλά και διασκέδαση.

Έχοντας γνωρίσει κατά καιρούς αρκετούς πιστούς όλων των παιγνίων, μπορώ να βεβαιώσω τους εκλεκτούς αναγνώστες της στήλης πως δεν υπάρχει γι’ αυτούς τους αθεράπευτα πιστούς μεγαλύτερο μαρτύριο από την αναγκαστική αποχή, για οποιονδήποτε λόγο και αιτία. Θυμάμαι στον παλιό Πειραιά δύο μόρτες που έψαχναν με λύσσα να βρουν παρέα για παιγνίδι, αλλά όλα τα στέκια –συγκεκριμένα στην περιοχή της Βαγγελίστρας- ήταν κλειστά. Τους παρακολουθούσα και περίμενα διακριτικά να δω τι θα κάνουν. Τελικά, έτσι «για το καλό» όπως είπε ο ένας, έβγαλε από την τσέπη ένα μάτσο χαρτονομίσματα, ο άλλος τον ακολούθησε, και καθώς βρίσκονταν σε μια κλειστή στροφή της κατηφορικής οδού Τζαβέλα, άρχισαν να παίζουν μονό – ζυγό το τελευταίο νούμερο στις πινακίδες των αυτοκινήτων που περνούσαν μπροστά τους…