Γιώργος Αρκουλής
Ως εργαζόμενος επί 35 χρόνια στα έντυπα του συγκροτήματος Λαμπράκη, στο ιστορικό κτίριο της Χρήστου Λαδά, ένοιωθα καθημερινά ότι βρισκόμουν μέσα στα γεγονότα της πρωτεύουσας. Βλέπετε δυο βήματα από το γραφείο, δηλαδή Κλαυθμώνος και Κοραή ως την Πλατεία Συντάγματος, την Βουκουρεστίου και την πλατεία Κολωνακίου, ένοιωθες να χτυπάει η καρδιά των γεγονότων. Στο «Μπραζίλιαν» στου «Ζόναρς», στου «Φλόκα» και στον «Απότσο», μπορούσες να δεις να πίνουν τον καφέ τους (ή το ούζο τους) ποιητές, λογοτέχνες, εικαστικοί και βέβαια πλήθος πολιτικών και πολιτικάντηδων. Στις ποικίλες συγκεντρώσεις πολιτικού περιεχομένου (σε προεκλογικές μέρες), απολάμβανες τις ανεπανάληπτες εμφανίσεις της Μαρίκας Παλαίστη αλλά και -αργότερα- της πολύ νεότερης κυρίας Λουκά, να πουλάνε…μυαλό στο ζωηρό πλήθος των θαυμαστών τους! Ωστόσο, η φιγούρα που ήταν γκανιάν σε δημοφιλία ανήκε σε έναν πλανόδιο πωλητή, ονόματι Ανδρέα Νομικό, που φορτωμένος με φτερά ξεσκονίσματος, έκανε το καθημερινό του δρομολόγιο φωνάζοντας με κάπως…αρρενωπή φωνή το είδος της πραμάτειας του:
«Φτεράαααααααα»
Σβήνοντας με το μόνιμο υστερόγραφο:
«…και πούπουλα»!
Κάποτε δεν κρατήθηκα -βλέπετε παρακολουθούσα να τον πειράζουν διάφοροι περαστικοί, καταστηματάρχες κλπ., και θέλησα να ζητήσω γνωριμία…
«Θα μου δώσετε ένα φτερό σε καλή τιμή;»
Ο Ανδρέας, χωρίς να κατεβάσει τον ήχο της φωνής του -λες και ήθελε να στήσει εφήμερη παράσταση στο πεζοδρόμιο της Καραγεώργη Σερβίας, μου πέταξε χαριτωμένα:
«Αγόρι μου, εσένα θα σου δώσω ένα δικέφαλο (φτερό -να εξηγούμεθα) να το ευχαριστηθείς…»
Το έχω ακόμα, αφού αποδείχτηκε «εφτάψυχο» το άτιμο.
Ο Ανδρέας, ωστόσο, αυτή η ψυχούλα του δρόμου από χθες δεν θα ξαναπλασάρει με τον μοναδικό, παιγνιώδη του τρόπο ούτε τα φτερά, ούτε τα πούπουλα. Βλέπετε, φτερούγησε για ταξίδι χωρίς επιστροφή, αφήνοντας σε όσους τον γνώρισαν την πίκρα της νοσταλγίας…
