Γιώργος Αρκουλής
Τρύπωσα προχθές μεσημεράκι στη «Στοά του Βιβλίου» από την οδό Πεσματζόγλου, προκειμένου να κλείσω εισιτήρια του σαιξπηρικού «Οθέλλου», που έχει ανεβάσει στο υπόγειο του Κουν μια ομάδα καλλιτεχνών με τη σκηνοθετική ματιά του Φραγκούλη. Ερημιά, τόσο στο γκισέ όσο και στη Στοά γενικώς, γεγονός που μου προκάλεσε απίστευτη θλίψη. Προς στιγμήν, θυμήθηκα τις προ κρίσης εκδηλώσεις στον υπόγειο χώρο Πολιτισμού, όπου φιλοξενεί παρουσιάσεις βιβλίων και συγγραφέων, οι οποίες συγκέντρωναν πλήθος κόσμου, αλλά και τις ζωηρές πωλήσεις που γίνονταν στα υποκαταστήματα-περίπτερα όλων σχεδόν των μεγάλων εκδοτικών Οίκων. Εικόνες που σύντομα εξαφανίστηκαν από τη σκέψη μου, καθώς ρεμβάζοντας τη μίζερη πραγματικότητα ένιωσα κάποιο κόμπο να πολιορκεί το στομάχι μου.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα ‘πρεπε να με ενοχλήσει η εικόνα ερήμωσης της Στοάς, αφού από τα ρεπορτάζ γύρω από το βιβλίο και τους εκδότες (οι οποίοι περνούν εδώ και αρκετά χρόνια περίοδο «ισχνών αγελάδων») είχα σαφή άποψη του θέματος. Όμως, άλλο είναι να το πληροφορείσαι και άλλο να το έχεις μπροστά σου. Ζήτημα είναι αν έχουν μείνει στον χώρο δυο – τρεις Οίκοι και από αυτούς μόνο ένας λειτουργούσε εκείνη την ώρα. Ήταν τα «Ελληνικά Γράμματα», ο γνωστός ιστορικός οίκος, που με τη νέα προσπάθεια του πεισματάρη Παύλου Παπαχριστοφίλου, προσπαθούν να κερδίσουν το χαμένο τους έδαφος αλλά και την επίσης χαμένη τους αξιοπρέπεια. Στοιχεία, που η πορεία τους παράλληλα με τον ΔΟΛ (της περιόδου Ψυχάρη) έφερε την κατάρρευση, την πτώχευση, την καταστροφή.
Πάντως, αρκετοί ήταν οι περαστικοί που διέσχιζαν από τη μία είσοδο προς την έξοδο τη Στοά, μάλλον για να αποφύγουν το ψιλόβροχο, με βήμα βιαστικό, χωρίς καν να ρίχνουν «μισό βλέφαρο» στις βιτρίνες. Θλίψη!
