Γιώργος Αρκουλής

Πρόταση φίλων για μια κοντινή εκδρομή χθες, έτσι για λίγο καθαρό αέρα και τηλεοπτική (ή γηπεδική) αποτοξίνωση, μας έφερε στον Παρνασσό. Μέχρι να φτάσουμε στην ήρεμη (αν εξαιρέσω μερικά πούλμαν με θορυβώδεις εκδρομείς τρίτης ηλικίας) Αράχωβα, μόνο μία εικόνα μού ενόχλησε το στομάχι: τα έξι-επτά φαραωνικά κτήρια-αποθήκες της γνωστής φίρμας Jumpo με τις πολύχρωμες προσόψεις, από αρχές Κηφισού έως λίγο έξω από την Αλίαρτο. Σκέφτηκα: ιδού ακόμη μία κατάληψη από τους Κινέζους με το σκεπτικό ότι, αν βρείτε στα καταστήματα της εν λόγω αλυσίδας ένα μη κινέζικο προϊόν, κερδίζετε CD του δημοφιλούς Τερλέγκα… Συνεχίζω.
Αν προσθέσουμε το λιμάνι του Πειραιά με την Cosco, αλλά και τη φόρα με την οποία «τα παιδιά του Μάο» αγοράζουν ελληνική γη, δεν θέλει πολύ σύντομα να θυμίζουμε σινική «επαρχία». Ανηφορίζοντας για την Αγόριανη (οι πινακίδες τη θέλουν πλέον Επτάλοφο), το μάτι χόρτασε από πολυτελείς βίλες στην περιοχή «Λιβάδι», όπου -όπως πληροφορήθηκα- έχουν φτιάξει καταλύματα όλοι οι φραγκάτοι της πρωτεύουσας (συμπεριλαμβανομένων των βορείων προαστίων…). Πολύ πράμα. Και περισσότερο στα μπετά. Που σημαίνει ότι πρώτο «χρήμα υπάρχει» (για λίγους) και χιόνι επίσης υπάρχει στις κοντινές πλαγιές του βουνού για να διασκεδάζουν οι λεφτάδες, οι χοντρέμποροι, οι τυχεροί της ζωής τέλος πάντων, ασχέτως αν διαθέτουν μεγάλη κληρονομιά ή έφτιαξαν κάποιες offshore κ.λπ. Η Αγόριανη, πνιγμένη στα έλατα και τους κατηφέδες, με τον καταρράκτη, τις υπέροχες ταβέρνες και τους ευγενικούς πωλητές προϊόντων του βουνού -μέλι, καρύδια, τσάι της πέτρας, κάστανα- ήταν χάρμα μέσα στην ηρεμία της.
Όσο για το γεύμα; Στα τραπέζια την τιμητική τους είχαν τα κρέατα, τα χόρτα, η γίδα με τη σούπα φτιαγμένη με γλυκό τραχανά και το κοκορέτσι, που μόλις φτάνει από τη σερβιτόρα στην ομήγυρη, όλα τα πιρούνια πέφτουν αστραπιαία πάνω στις ροδέλες. Λογικό είναι, διότι αν κρυώσει, χάνει τη μαγεία του…

* Στο σημείωμα του Σαββάτου («Παραχαράκτες»), ο δαίμονας της… μνήμης χτύπησε τη στήλη, αφού στον κατάλογο των εν ζωή σημαντικών συνθετών μας δεν εντάχθηκαν -ως έπρεπε- ο σπουδαίος Πειραιώτης Δήμος Μούτσης και ο πασίγνωστος Θεσσαλονικιός ποιητής και τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος. Τιμώ και τους δύο, θεωρώντας την «Ελευσίνα» και τη «Μαύρη Θάλασσα» έργα – σταθμούς στην ντόπια δισκογραφία.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης