Στο ακρωτήριο Χορν

Επιτρέψτε μου σήμερα να αυθαιρετήσω, αλλάζοντας τις δύο πρώτες λέξεις από το διάσημο τραγούδι της Μαντόνας που ακούστηκε στη σαπουνόπερα «Εβίτα», («Μην κλαις για μένα Αρζεντίνα»), βάζοντας «κλάψε» κλπ. Κάτι που ήρθε στη σκέψη μου με το που είδα στην τηλεόραση την απίστευτη εικόνα του άμυαλου χούλιγκαν έξω από το στάδιο «Μονουμεντάλ» της Ρίβερ, να ζώνει και να τυλίγει στην κοιλιακή χώρα ενός μικρού παιδιού -δεν θα’ τανε πάνω από έξι χρόνων!- διάφορα εκρηκτικά, ώστε να τα περάσει στην εξέδρα. Από την στιγμή που συμβαίνουν αυτές οι πράξεις, έστω με αφορμή το ποδοσφαιρικό πάθος (που, διάβολε είναι ‘ένα κομμάτι του ιστού ενός λαού), ας μην περιμένει κάποιος η Αργεντινή να προχωρήσει μπροστά, ή να κερδίσει την συμπάθεια του πλανήτη, μολονότι είναι η χώρα της νότιας Αμερικής που πέρασε στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, τις σκληρότερες δικτατορίες (Περόν, Βιντέλα), βραχεία κεφαλή θα έλεγα με την γειτονική Χιλή του βρυκόλακα Πινοτσέτ.