Γιώργος Αρκουλής
Ο χθεσινός τελικός του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, για να είμαι ειλικρινής δεν μου κέντριζε το ενδιαφέρον για κάτι σπέσιαλ. Η έμπειρη και ανώτερη Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, θα αντιμετώπιζε την «πρωτάρα» σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης Βιγιαρεάλ, μια ομάδα που διέθετε δύο μόνο σταρ του αθλήματος. Τον μπαλαντέρ Ντάνι Παρέχο και τον προπονητή Γιουνάϊ Έμερι. Στήθηκα όμως απέναντι από το εκράν, κυρίως από περιέργεια γι’ αυτόν τον Ισπανό προπονητή, ο οποίος τρεις φορές πήγε σε τελικό με την Σεβίλλη και κατέκτησε ισάριθμες φορές το τρόπαιο. Το πέτυχε και αυτή τη φορά, κάπως δύσκολα, με δεδομένο το κάπως κατώτερο ποιοτικά έμψυχο υλικό που είχε στα πλάνα του, αλλά…
Ήταν ο προπονητής που πάλεψε εξαιρετικά από το πάγκο, φρεσκάρισε νωρίς με όλες τις αλλαγές τους πιο κουρασμένους (από το αδιάκοπο μαρκάρισμα) μαχητές του και λίγο έλειψε να «κλέψει» τη νίκη στην κανονική διάρκεια του ματς και στην παράταση.
Ο ‘Εμερι είναι ένας προπονητής που παράγει εξαιρετικό έργο από τον πάγκο και αυτό φάνηκε καθαρά ως το τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα-θρίλερ, όταν χρειάστηκε –στην διαδικασία των πέναλτι- να λειτουργήσουν και οι έντεκα παίκτες του. Νομίζω πως αυτό δεν είχε προηγούμενο στα ποδοσφαιρικά χρονικά επιπέδου τελικών μεγάλων διοργανώσεων. ‘Οσο για την διάσημη Γιουνάϊτεντ, το ότι έφτασε στον τελικό αλλά και στην δεύτερη θέση της πρέμιερ λιγκ ήταν άθλος που οφείλονταν στην κλάση αρκετών παικτών (Πογκμπά, Φερνάντες, Ράσφορντ, Μαγκουάϊρ, Καβάνι, Τεχέα), την βαριά φανέλα του συλλόγου και τέλος. Η παρουσία του άπειρου Νορβηγού προπονητή Σόλτσκιερ, έδειξε άτομο απλής διεκπεραίωσης, που μπορεί να είναι χρήσιμος σε κλαμπ όπως η Μόλντε, η Σαουθάμπτον ή η Αστον Βίλα, αλλά όχι για τις απαιτήσεις της διασημότερης –και πλουσιότερης- ομάδας της Αγγλίας.
