Γιώργος Αρκουλής
Παρακολουθώντας χθες αργά το «Υπάρχει και φιλότιμο» στην τηλεόραση του «Αλφα», αναρωτιόμουν αν αξίζει να δώσω τα ωραία μου (και χρήσιμα για άλλου είδους προτεραιότητες) λεφτουδάκια προκειμένου να δω το σπουδαίο αυτό φιλμ σε σύγχρονη θεατρική σκηνή. Κυρίως, με προβλημάτισε αν ο πρωταγωνιστής της σκηνής (και του τηλεόρασης) εντιμότατος Γιάννης Μπέζος (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, βρίσκω να ενισχύει την καριέρα του κάθε φορά που τραγουδάει παλιά κομμάτια!) μπορεί να ξεπεράσει στον ρόλο του υπουργού Μαυρογιαλούρου τον μεγαλοπρεπή Λάμπρο Κωνσταντάρα. Επειδή, όμως, σκέφτηκα πως ίσως θεωρηθώ «κολλημένος» με το παρελθόν και αρνητής της νέας εποχής και προσπάθειας κάθε φρεσκαρίσματος, σταματώ εδώ τον προβληματισμό μου, αλλά παραμένω στον χώρο του θεάτρου, ο οποίος τιμάται – βάσει το ρεπορτάζ- με κάπου χίλιες παραγωγές κατά την τρέχουσα θεατρική περίοδο. Με τον «Θείο Βάνια» του Κιμούλη στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, να έχει σαρώσει όλα τα ρεκόρ διαφήμισης σε έντυπα, ραδιοφωνικά και ηλεκτρονικά Μέσα. Θεωρώ -λόγω Κιμούλη- πολύ πιθανή την επιτυχία αυτής της παράστασης, που ήδη γεμίζει το ιστορικό θέατρο της γείτονος. Όμως, από την άλλη, φοβάμαι πως οι τιμές των εισιτηρίων από 30 ευρώ έως τάλιρο, είναι λίγο αλμυρές και σίγουρα προσβλητικές για τους υποψήφιους πελάτες. Και να το εξηγήσω. Το θέατρο διαθέτει κάπου 700 καθίσματα στην πλατεία και περίπου 150 στις τρεις σειρές θεωρείων συν απροσδιόριστο αριθμό καθισμάτων στον εξώστη (προφανώς εκεί πληρώνεις το ταλιράκι, αλλά πρέπει να φέρεις από το σπίτι τα κιάλια σου). Ας υποθέσουμε ότι αποφασίζεις να πληρώσεις τριαντάρι για πλατεία, όπως έκανε φίλος μου, ο οποίος ζήτησε τρεις ακριβές θέσεις, αλλά μπροστά, δηλαδή πρώτη, ή δεύτερη, το πολύ τρίτη σειρά, ώστε να ζήσει την μαγεία του Τσέχοφ. Η απάντηση του ταμείου ήταν «13η σειρά και πίσω». Και μάλιστα για μετά δύο εβδομάδες. Ποια ήταν η απορία του; Μα πότε προλάβατε και πουλήσατε τις πρώτες σειρές; Δεν πήρε απάντηση. Όμως, θα την δώσω εγώ με μερική επιφύλαξη. Ενας θεατρικός οργανισμός που διαθέτει πάτρωνα τον Δήμο της πόλης (όπως εν προκειμένω το Δημοτικό του Πειραιά), λειτουργεί κάτω από την καμαρίλα και τα συστήματα (δηλαδή ρουσφέτια) της… υπηρεσίας. Αυτό, ίσως ερμηνεύεται «κρατάμε τις καλές θέσεις για έκτακτες υψηλές παρουσίες, δηλαδή «επώνυμους», ή κατόχους προσκλήσεων από τον δήμαρχο, το τσούρμο των αντιδημάρχων, των εφοπλιστών του Πειραιά, τον δεσπότη, το αρχηγείο του Λιμενικού σώματος, της Αστυνομικής Διεύθυνσης, τα γραφεία των βουλευτών της περιοχής κλπ. Δηλαδή για τους συνήθεις τζαμπατζήδες! Διάβολε, όρκο δεν παίρνω, όμως όλα πιθανά τα θεωρώ, αφού ο έρημος ο Πειραιάς, ένα ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ θέατρο διαθέτει.
