Γιώργος Αρκουλής
Το σημερινό σημείωμα είναι αφιερωμένο στην πλειονότητα των Αθηναίων κι όχι στους ελάχιστους προνομιούχους που αντιμετωπίζουν τον καύσωνα ρίχνοντας τις βουτιές στην ιδιωτική τους πισίνα… Με 34 βαθμούς Κελσίου, λοιπόν, χθες επτά παρά κάτι το σούρουπο, μπήκα στο αυτοκινητάκι από την Ηλιούπολη με προορισμό τη δημοτική πλαζ Βουλιαγμένης, εκεί όπου είχε δώσει το ιστορικό πάρτι ο Λουκιανός. Δηλαδή σκάρτα δώδεκα χιλιόμετρα μέσω της λεωφόρου Βουλιαγμένης.
Αν και καθημερινή (και εργάσιμη εκείνη την ώρα), έκανα μία ώρα και δέκα λεπτά να στρίψω προς τον Λαιμό. Αλλά δέκα λεπτά ψάξιμο για κάποιο «ξέμπαρκο» σημείο να παρκάρω, σχεδόν οκτώ και είκοσι κατέβηκα τα σκαλιά της νότιας πύλης για μια όλη κι όλη βουτιά. Έπειτα από λίγο, τα μεγάφωνα -δικαίως- ενημέρωσαν ότι η πλαζ κλείνει στις εννέα. Ήδη έβλεπα μέσα από το νερό, τους νεαρούς να μαζεύουν και να «ντανιάζουν» τις ξαπλώστρες και τα πλαστικά καθισματάκια. Φυσικά, βγήκα από την παραλία στην ώρα μου και μπήκα στο αμάξι για το δρομολόγιο επιστροφής.
Τότε, εννέα και κάτι άρχισε το δραματικό κομμάτι της εξόρμησης που περιείχε απίστευτο μποτιλιάρισμα, εκνευρισμό, μεγάλη προσπάθεια αποφυγής ατυχήματος με τις μοτοσυκλέτες να κάνουν ζικ ζακ για προσπέραση και φυσικά την απίστευτη κατανάλωση βενζίνης με το «σταμάτα – ξεκίνα» κάθε είκοσι μέτρα. Ξέρετε πότε εδέησα να φτάσω στη διασταύρωση με τη λεωφόρο Αλίμου; Στις δέκα και κάτι, αγανακτισμένος, κουρασμένος και θυμωμένος που είχα ήδη χάσει τα πρώτα λεπτά των «Peaky Blinders» από την ΕΡΤ2.
Και ερωτώ: άξιζε τον κόπο για μια δροσερή βουτιά τόση ταλαιπωρία; Όχι βέβαια. Σκέφτηκα, πάντως, πως αν επρόκειτο για αντίστοιχη εξόρμηση Σαββατοκύριακο, η κατάσταση θα ήταν κατά πολύ χειρότερη με τα λεφούσια των εκδρομέων (και… επιστροφέων) από τις γύρω παραλίες της ανατολικής Αττικής και τα λοιπά θέρετρα της περιοχής των Μεσογείων, που πλημμυρίζουν τόσο τη λεωφόρο Βουλιαγμένης όσο και την παραλιακή λεωφόρο Ποσειδώνος (με τα… χίλια φανάρια!).
