Τον συναντούσα καθισμένο σε ένα σκαμνάκι γωνία της μικρής οδού Νισου με την Ηφαίστου στο Μοναστηράκι και πλάϊ του μια ντάνα με αντίτυπα του βιβλίου που είχε γράψει (με την βοήθεια του Γιώργου Λιάνη) για την σκληρή περιπέτεια της ζωής του. Ένα βιβλίο που όταν πούλαγε, του εξασφάλιζε ένα πιάτο φαγητό. Ελάχιστοι περαστικοί αγόραζαν, ελάχιστοι τον αναγνώριζαν με τις ριτίδες και τα γένια, αλλά δεν είχε και νόημα να το κάνουν. Κάποιοι τουρίστες στέκονταν για λίγο, κυρίως για να περιεργαστούν το εξώφυλλο με τη φωτογραφία του πωλητή, πριν απομακρυνθούν απορημένοι. Που να ήξεραν, βέβαια, ότι αυτός ο άνθρωπος με την ευαίσθητη ψυχή αλλά και το αίσθημα του δίκιου να τον πνίγει, έπεσε πριν από χρόνια θύμα του κλασικού δίστιχου που έλεγαν οι παλαιοί για να συμβουλεύσουν τους νέους: «Ένα λεπτό παληκαράς / σαράντα χρόνια μασκαράς».
Τον θυμήθηκα τον θρυλικό Νίκο Κοεμτζή με την ευκαιρία της θλιβερής επετείου από την σφαγή στο νυχτερινό κέντρο, όπου στα 35 του χρόνια, μη αντέχοντας άλλο την αδικία, το συνεχές κυνηγητό και την χλεύη αστυνομικών, τράβηξε σουγιά σκοτώνοντας τρεις και τραυματίζοντας άλλους δύο. Ηταν η 25η Φεβρουαρίου 1973, δηλαδή ακριβώς πριν από 47 χρόνια, με την χούντα «στα κάτω της» αλλά ακόμα σκληρή και έτοιμη να τιμωρήσει έναν μικροκακοποιό που οι συνθήκες της ζωής του είχαν περιορίσει στο ελάχιστο τα περιθώρια να ζήσει με ηρεμία.
Ο Κοεμτζής πέθανε τον Σεπτέμβρη του 2011, ένα μήνα πριν «φύγει» από τη ζωή (και) ο Παύλος Τάσιος, ο σκηνοθέτης που με την συγκλονιστική ταινία «Παραγγελιά» δημιούργησε το ρεαλιστικό πορτρέτο της σκληρής ιστορίας.
