Όπως και πολλοί συμπατριώτες του, ο Νίκος Βαρθυμιάδης βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση. Το αρτοποιείο του έκλεισε πέρυσι λόγω χρεών και ο πατέρας τριών παιδιών προστέθηκε στη μακρά λίστα ανέργων της Ελλάδας. Για πολλούς μήνες δούλευε περιστασιακά. Η εύρεση σταθερής απασχόλησης στη χώρα της Ευρωζώνης που επλήγη περισσότερο από κάθε άλλη από την κρίση ήταν ανέφικτη.
Έπειτα από παρακίνηση ενός άνεργου φίλου του και έχοντας διαβάσει ελκυστικές αγγελίες για θέσεις απασχόλησης με σταθερό μηνιαίο εισόδημα της τάξεως των 1.300 ευρώ τουλάχιστον, ο Ν. Βαρθυμιάδης απευθύνθηκε σε μια τοπική εταιρεία εύρεσης και επιλογής ανθρώπινου δυναμικού που αναζητούσε εργαζομένους για ένα ιαπωνικό εργοστάσιο στην Τσεχία. Οι συνθήκες εργασίας στο Καντάν, περίπου 90 χλμ. βορειοδυτικά της Πράγας, ήταν εξαιρετικές, ωστόσο οι αρχικοί όροι της συμφωνίας αποδείχθηκαν απάτη.
«Όταν πήγαμε εκεί, εκπρόσωποι της εταιρείας εύρεσης προσωπικού μάς έδωσαν συμβόλαια με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο: μηνιαίος μισθός 540 ευρώ, χωρίς αποζημίωση για υπερωρίες και άλλες παροχές που μας είχαν υποσχεθεί». Ο πρώην αρτοποιός και ο φίλος του αρνήθηκαν να υπογράψουν και επέστρεψαν άμεσα στην Ελλάδα. Ωστόσο, άλλοι συμπατριώτες τους, κυρίως Έλληνες νεαρής ηλικίας που πλήττονται ακόμη περισσότερο από την υψηλή ανεργία, παρέμειναν ή τουλάχιστον κατέβαλαν κάποιες προσπάθειες.
Κακές συνθήκες διαβίωσης
«Από τη στιγμή που επιβιβαστήκαμε στο σαραβαλιασμένο λεωφορείο που μας μετέφερε μετά από 40 ώρες αγωνίας από την Αθήνα στο Καντάν, ήταν φανερό ότι όλο αυτό ήταν απάτη» είπε η Χριστίνα Νάρη στην DW. «Αλλά, όταν είσαι απελπισμένος, τείνεις να παραβλέπεις πολλά πράγματα» πρόσθεσε.
Σχεδόν 55.000 εταιρείες recruitment σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή επικράτεια βρίσκουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους κάθε χρόνο ως φθηνά εργατικά χέρια για χειρωνακτική εργασία και για θέσεις στον κλάδο της παροχής υπηρεσιών. Οι εταιρείες τούς παραπέμπουν σε εργοδότες που αναζητούν εργατικό δυναμικό για πιο ελαστικές μορφές απασχόλησης, προκειμένου να μειώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο το εργατικό κόστος. Ωστόσο, μεταφέροντας πλήθος απελπισμένων Ευρωπαίων σε άλλες χώρες πολλές εταιρείες επιβαρύνουν τους εργαζομένους με συνθήκες που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αποδεχόταν ποτέ το εγχώριο εργατικό δυναμικό.
«Μας είχανε να ζούμε σε βρόμικα, άθλια ξενοδοχεία που δεν είχαν καμία σχέση με τα άνετα ξενοδοχεία που έδειχναν στη σελίδα της εταιρείας» τονίζει η Χριστίνα Νάρη. Όπως λέει, «το χειρότερο από όλα ήταν ότι δεν υπήρχε ιατρική μέριμνα».
Όταν η 28χρονη πρώην κομμώτρια προσβλήθηκε από γρίπη εργαζόμενη στο εργοστάσιο ανταλλακτικών αυτοκινήτων Toyoda Gosei Czech στο Καντάν, η εταιρεία recruitment, αφού εξετάστηκε, την ενημέρωσε ότι δεν δικαιούται να λάβει αναρρωτική άδεια. «Πάλεψα την πρώτη μέρα, αλλά μετά παραιτήθηκα. Δεν ήμουν διατεθειμένη να θυσιάσω την υγεία και τη ζωή μου για αυτό» σημειώνει.
Τα περισσότερα συμβόλαια δεν προβλέπουν αποζημίωση για εργαζομένους που απολύονται πριν συμπληρωθούν τουλάχιστον τρεις μήνες απασχόλησης. Η πλειονότητα όσων πέφτουν θύματα απάτης όμως φεύγει κατά κανόνα πριν συμπληρωθεί το τρίμηνο. «Κατάφερα να πάρω περίπου 300 ευρώ από την πληρωμή μου, όπως προβλεπόταν για 15 ημέρες εργασίας» είπε η Χριστίνα Νάρη.
Πηγή: DW
