Ο συριακός εμφύλιος πόλεμος που συνεχίζεται από το 2011 έχει προκαλέσει να διαφύγουν από την Συρία, πρόσφυγες στην Τουρκία περί τα 3.585.738 άτομα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Σύρων προσφύγων είναι Κούρδοι και Τουρκμένιοι εκτός από Αρμένιους της Συρίας.
Πρόσφατα επισήμανε το γεγονός ο δημοσιογράφος Serdar Korucu, ο οποίος μετά από έρευνά του δήλωσε στο Al-Monitor ότι η απουσία Σύρων Αρμενίων στους πρόσφυγες προς την Τουρκία δεν οφείλεται μόνον επειδή οι Σύροι αρμένιοι πολίτες δεν είναι πολυάριθμοι. «Υπάρχει άλλος λόγος».
Ο Korucu αποδίδει το γεγονός ότι οι Αρμένιοι πρόσφυγες δεν προτίμησαν την κοντινή Τουρκία, αλλά άλλες γειτονικές με τη Συρία χώρες, οφείλεται σε αυτό που οι Τούρκοι αναφέρονται ως «επεισόδιο του 1915» και οι Αρμένιοι «γενοκτονία».
Τότε ήταν που οι Αρμένιοι που ζούσαν στην Τουρκία, είχαν καταφύγει στο Χαλέπι, από την Ανατολία.
«Εκείνες οι αναμνήσεις του 1915, ήταν και η κύρια αιτία για τους Αρμένιους της Συρίας να μην προτιμήσουν να καταφύγουν και πάλι στην Τουρκία» υποστηρίζει ο Korucu στο βιβλίο του που σε ελεύθερη μετάφραση ο τίτλος του είναι «Οι απόντες από το Χαλέπι».
Σε συνέντευξη της η Manuel Khesisyan από το Χαλέπι (από αυτό το βιβλίο) περιγράφει: «Γεννήθηκα στο Χαλέπι. Ο πατέρας μου είχε διαφύγει της γενοκτονίας. Η μητέρα μου επίσης είχε γεννηθεί στο Χαλέπι. Συχνά ακούγαμε περιγραφές της γενοκτονίας, για το ενάμιση εκατομμύριο που είχε σκοτωθεί, όπως μας περιέγραφαν ο πατέρας και ο παππούς μας. Υπάρχει το δικό μας Μαράς στη νοτιοανατολική Τουρκία. Τα εγγόνια μας πρέπει να γνωρίζουν που ήταν η πατρίδα μας απ΄ όπου μας είχαν διώξει».
Ο Saghik Rastgelenian, που πλέον ζει στο Γερεβάν είπε στον Κορούκου: «Ως Αρμένιοι η ζωή μας είναι γεμάτη περιπέτειες και τραγωδίες καθορίζοντας το πεπρωμένο μας. Γι’ αυτό συμμετέχω στις εκδηλώσεις μνήμης της 24ης Απριλίου (τιμώντας την αρμενική γενοκτονία). Είναι κάτι οδυνηρό, αλλά ο πόνος μας θυμίζει ότι πρέπει να παραμείνουμε ισχυροί».
Οι Αρμένιοι από το Χαλέπι έχουν ζήσει ενθυμούμενοι επίσης την επίσης τραυματική εμπειρία με το «πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης» (6-7 Σεπτεμβρίου 1955) που μπορεί να είχε στόχο του Έλληνες της Πόλης, αλλά το είχαν πληρώσει και πολλοί Αρμένιοι.
Yπάρχει και ανώνυμη συνέντευξη στο βιβλίο του Κορούκου από γυναίκα που έχει καταφύγει και ζει στην Αντάκια (Αττάλεια) της Τουρκίας. «Γράφει ο συγγραφέας: «Έχω κάνει πολλές συνεντεύξεις με πρόσφυγες από το 2013. Αλλά τον τρόμο που ένοιωθε εκείνη η Αρμένισα και οι δισταγμοί της να μιλήσει ήταν κάτι το πρωτοφανές».
Πληροφορίες από al-monitor.com/
Σύνταξη: Κώστας Μπετινάκης
