Μην ρωτάτε αν η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει τελειώσει, εννοείται πως όχι, γράφει σε άποψή του στο περιοδικό Forbes ο Tim Worstall και συνεχίζει:
Η ιδέα ότι η υποχώρηση που έκανε έναντι της τρόικας το περασμένο καλοκαίρι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα σήμαινε το τέλος της ελληνικής οικονομικής κρίσης, πάντα κινούνταν μεταξύ αισιοδοξίας και ψευδαίσθησης.
Γιατί, αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα, ήταν πως η τρόικα του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ, είπαν πως αν είστε καλά παιδιά και κάνετε ό,τι σας πούμε, τότε θα σας δώσουμε με το σταγονόμετρο τα χρήματα που χρειάζεστε. Και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού πρέπει να πούμε, δεν θα ήταν ευχαριστημένοι με ορισμένα από τα πράγματα που τους είπαν ότι πρέπει να κάνουν. Έτσι και γίνεται: σήμερα, το θέμα είναι οι συντάξεις.
Η Ελλάδα είχε υποσχεθεί να μην εφαρμόσει τις αμφιλεγόμενες περικοπές στις συντάξεις, βάζοντας το χώρα σε τροχιά σύγκρουσης με τους δανειστές λίγους μόλις μήνες μετά την υπογραφή του νέου προγράμματος διάσωσης.
Η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είπε πως δεν θα περικόψει τις δαπάνες στις κύριες και επικουρικές συντάξεις στο πλαίσιο του σχεδίου μεταρρύθμισης που κατέθεσε στους διεθνείς πιστωτές τη Δευτέρα το βράδυ.
Οι μεταρρυθμίσεις αποτελούν απαίτηση των πιστωτών, ως αντάλλαγμα για την εκταμίευση της δόσης από το πακέτο διάσωσης.
Οι μεταρρυθμίσεις αποτελούν απαίτηση των πιστωτών, ως αντάλλαγμα για την εκταμίευση της δόσης Δεν υπάρχει τίποτα νέο σ’ αυτό. Το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα πάντα αποτελούσε «αγκάθι» στις διαπραγματεύσεις αυτές. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια την ίδια εποχή πέρυσι, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε θριαμβευτικά στην εξουσία μετά τις εκλογές, και ήταν ένα από τα μεγάλα θέματα που οδήγησε στην πτώση της προηγούμενης κυβέρνησης και σε πρόωρες εκλογές. Άσχετα από τα σωστά και τα λάθη αυτού του συνταξιοδοτικού συστήματος (και, για να είμαστε δίκαιοι, είναι υπέρ το δέον γενναιόδωρο, με μεγάλο κόστος για τα οικονομικά του κράτους), αποτελούσε πάντα ένα από τα βασικά «αγκάθια».
Και το ότι είμαστε πάλι εδώ, τον Ιανουάριο του 2016, και το συζητάμε πάλι, όπως κάναμε το φθινόπωρο του 2014, δείχνει πως η συμφωνία του καλοκαιριού του 2015 πολύ απλά δεν ήταν το τέλος του «έπους» του ελληνικού χρέους.
Αντί να υπάρξει συμφωνία, αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν πως όλοι δήλωσαν νικητές και στη συνέχεια έστειλαν τους διαπραγματευτές για να παζαρέψουν τις λεπτομέρειες. Ξέρετε, μικρές λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα το αν η Ελλάδα θα περιορίσει τις δαπάνες της όπως έχει απαιτηθεί. Αυτές όμως οι λεπτομέρειες για τις δαπάνες ήταν αυτές που είχαν φέρει εξ αρχής τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Πάντα ήταν αλήθεια πως μια χρεοκοπία της Ελλάδας και έξοδός της από το ευρώ θα ήταν η καλύτερη λύση. Και το ό,τι αυτό δεν συνέβη, είναι αιτία όλων αυτών που συμβαίνουν τώρα. Και έτσι έχουμε την διαιώνιση του ελληνικού οικονομικού βασάνου, καθώς η χώρα μονίμως αναγκάζεται να υποχωρήσει στις απαιτήσεις της τρόικας για περικοπή δαπανών.
Στην οικονομική πολιτική, όπως συχνά συμβαίνει και αλλού, όπως και στην οδοντιατρική, η πραγματικότητα είναι πως είναι καλύτερα να δέχεσαι αμέσως το σοκ του έντονου πόνου και να ξεμπερδεύεις, αντί να το παρατείνεις επί μακρόν. Αν το παρατείνεις, στο τέλος και πάλι θα πονέσεις, και συχνά μάλιστα ακόμα περισσότερο.
