H μάχη της διαδοχής

Με δεδομένο ότι η Μέρκελ δεν έχει προετοιμάσει τη διαδοχή της στην προεδρία της CDU, δεν φαίνεται να υπάρχει αυτήν τη στιγμή στις τάξεις των επίδοξων διεκδικητών στέλεχος με το αναγκαίο για τη θέση πολιτικό εκτόπισμα, σχολιάζει η DW με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις στο Βερολίνο.

Πολλοί αναλυτές συμφωνούν ότι ο μόνος που διαθέτει την απαιτούμενη εμπειρία. είναι αρκετά δημοφιλής και, κυρίως, έχει τη στήριξη απ’ όλες τις πτέρυγες του κόμματος, είναι ο νυν πρόεδρος της Bundestag Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Εκ των πραγμάτων βέβαια -λόγω ηλικίας και όχι από έλλειψη φιλοδοξίας- ο 76χρονος πρώην υπουργός Οικονομικών είναι εκτός κούρσας. Το όνομά του ακούγεται μεν, εντούτοις μόνον ως μεταβατική λύση σε περίπτωση που υπάρξει κάποια απροσδόκητη εξέλιξη στο επερχόμενο συνέδριο της CDU.

Πάντως, σχολιάζοντας την απόφαση της Άνγκελα Μέρκελ, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και σε αποκλειστική του συνέντευξη προς την Deutsche Welle και την εκπομπή Conflict Zone που θα μεταδοθεί την προσεχή Τετάρτη, επισημαίνει ότι η καγκελάριος «έλαβε τη σωστή απόφαση την κατάλληλη στιγμή». Ο ίδιος δεν θέλησε να σχολιάσει την εν εξελίξει διαδοχολογία, παραδέχθηκε όμως ότι η μάχη της διαδοχής έχει ξεκινήσει.

Ποιοι είναι, λοιπόν, στην παρούσα φάση οι πιο πιθανοί διάδοχοι της Μέρκελ στην προεδρία της Χριαστιανοδημοκρατικής Ένωσης και στην καγκελαρία; Μετά τη σημερινή (σ.σ.: χθεσινή) προαναγγελία αποχώρησής της, δύο στελέχη δήλωσαν ήδη «παρών» στη μάχη της διαδοχής. Πρόκειται για την «εκλεκτή» της ίδιας της καγκελαρίου, τη γενική γραμματέα της CDU και πρώην πρωθυπουργού του Ζάαρ Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ, και τον νυν υπουργό Υγείας και πρώην «δεξί χέρι» του Σόιμπλε στο Υπουργείο Οικονομικών Γενς Σπαν.

Στα ονόματα που «παίζουν» επίσης βρίσκονται ο πρωθυπουργός του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας Άρμιν Λάσετ και ο πρώην επικεφαλής της Κ.Ο. της Χριστιανικής Ένωσης Φρίντριχ Μερτς.

Οι τέσσερις πιθανοί υποψήφιοι έχουν τουλάχιστον ένα κοινό: όλοι θεωρούνται -άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο- πιο συντηρητικοί από την Άνγκελα Μέρκελ, κάτι το οποίο σημαίνει ότι θα δρομολογούσαν τη μετατόπιση του κόμματος και πάλι προς τα δεξιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για το μέλλον του κυβερνητικού συνασπισμού.