Του ευρωβουλευτή του ΑΚΕΛ Τάκη Χατζηγεωργίου (twitter: @thadjigeorgiou)
Η Κύπρος διαβαίνει τα τελευταία της χρόνια, με την εικόνα που γνωρίζουμε. Δεν θα έλεγα τις τελευταίες στιγμές διότι θα ακουγόταν πολύ δραματικό. Ωστόσο όλοι ξέρουμε πως τα χρόνια δεν διαφέρουν και πολύ από τις στιγμές. Διατείνομαι πως πολύ σύντομα η Κύπρος θα αναδειχτεί ως ένα από τα πρώτα, τα μέγιστα προβλήματα του Ελληνισμού ή και της Ελλάδας για να γίνω πιο σαφής. Την ίδια εικόνα πιθανόν να έχουν για το ίδιο θέμα και στην Τουρκία. Από την ανάποδη μεριά όμως.
Αφήσαμε και Ελλάδα και Κύπρος να μετατραπεί η έννοια του «μακροχρόνιου αγώνα» σε κάτι που να μοιάζει περισσότερο με το, άστο ως είναι. Πολύ περισσότερο η Τουρκία άφησε τον χρόνο να περάσει, να κάμει τις ρίζες της στον τόπο, με αποτέλεσμα η λύση να χρειάζεται πλέον πολύ πιο καθαρές ρυθμίσεις στο ζήτημα της άμεσης ή έστω της βραχυπρόθεσμης αποχώρησης της από την Κύπρο.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε η Έκθεση του ΓΓ του ΟΗΕ για το κυπριακό. Μια από ίδια θα σκεφτεί κάποιος. Δεν είναι όμως πια τα πράγματα ίδια με το παρελθόν.
Πέραν από όσα περιέχει η Έκθεση πολλά εκ των οποίων είναι ανήκουστα, απίστευτα και πλήρως εκτός πραγματικότητας (μα ποιος τον ενημερώνει, πόθεν λαβαίνει πληροφόρηση) υπάρχουν και μερικές πολύ σοβαρές επισημάνσεις που θα πρέπει να βάλουν όλους, κάθε πολίτη, αλλά πρωτίστως όλη την πολιτική ηγεσία, σε Κύπρο και Ελλάδα σε βαθύ προβληματισμό.
Μας λέει παραδείγματος χάριν, παιδιά τελειώσαμε, δεν υπάρχουν συνομιλίες επ’ άπειρον: «Παρατηρώ σαφώς ότι η συνεχής στήριξη για έναν ορίζοντα ατέρμονης διαδικασίας χωρίς αποτέλεσμα βρίσκεται πίσω μας, όχι μπροστά μας».
Μας νοιάζει αυτό, ή μήπως θα το εκμεταλλευτούμε και αυτό με τον αιώνιο τρόπο μας, αφήστε τον δηλαδή να λέει, και εμείς είτε πάμε είτε δεν πάμε σε συνομιλίες καλά είμαστε και έτσι. Δεν είμαστε όμως καθόλου καλά. Που χάθηκε το δίκαιο μας, σε ποιους διαδρόμους της ιστορίας;
Χάθηκε, σε πολύ, μα πάρα πολύ μεγάλο βαθμό διότι ο χρόνος παρεμβαίνει στα γεγονότα. Ο χρόνος αλλάζει την εικόνα. Δυστυχώς. Πολλοί νομίζουν σήμερα – απ’ ότι φαίνεται και ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών – ότι οι Τουρκοκύπριοι πάντα κατοικούσαν στο βορρά και οι Ελληνοκύπριοι πάντα στο νότο και έχουν κάποιες διαφορές οι κακομαθημένοι και δεν κάθονται να τις λύσουν. Δυστυχώς ο χρόνος έτσι μετέτρεψε το κυπριακό. Και όχι βέβαια μόνον ο απρόσωπος χρόνος, αλλά και το τι εμείς πράξαμε ή παραλείψαμε καθ΄ όλο αυτό το διάστημα. Αλλά και πρωτίστως επειδή αυτό συνέφερε πρώτα απ’ όλα την Τουρκία. Δεν είναι όμως της ώρας να ανατρέξω στο παρελθόν.
Κουράσαμε, δεν αξιοποιήσαμε στιγμές και δυνατότητες, και τώρα η καμπάνα κτυπάει την πόρτα των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου. Κάποιος να πει στον Πρόεδρο και στον Πρωθυπουργό πως η καμπάνα κτύπησε και πως είναι οι πρώτοι που θα έπρεπε να την ακούσουν. Σκληρές κουβέντες μα είναι σκληρή η εποχή. Και θα βαρύνει ακόμα περισσότερο.
Το κυπριακό τελειώνει, πιο σωστά η εποχή που μας έδινε την εντύπωση πως θα μπορούσαμε αιωνίως να τραβούμε το σχοινί των συνομιλιών μακρά μέσα στο χρόνο, αυτή η εποχή έχει κλείσει.
Επιστρέφω στον Γενικό Γραμματέα. Δεν έχουμε περιθώρια. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση να του στείλουν κοινή επιστολή. Να λέμε καθαρά «κύριε Γενικέ καταλαβαίνουμε που φτάσαμε. Είμαστε έτοιμοι για λύση. Θέλουμε μόνο να αποφύγουμε το άλφα και το βήτα». Να το βρούμε το άλφα και το βήτα, να το συμφωνήσουμε, και να το στηρίξουμε. Αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, αύριο δεν θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Θα υπάρχουν μόνο ηττημένοι. Και η Ελλάδα δεν θα βγει αλώβητη από μια τέτοια εξέλιξη.
Αποπειρώμαι όμως ώρα τώρα να πω, πως το πιο σημαντικό δεν είναι το τι εμπεριέχει η Έκθεση αλλά κυρίως το τι δεν περιέχει. Δεν υπάρχει πουθενά η λέξη «Τουρκία». Δεν περιέχει καμία, μα καμία αναφορά στη μορφή της λύσης. Δεν αναφέρεται πουθενά η φράση διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Ας μην χαρούν ιδιαίτερα όμως όσοι την εναντιώνονται, διότι, καμία αμφιβολία επί τούτου, δεν σκέφτεται για «ενιαία και ελεύθερη Κύπρο». Όπως ήταν και το όνειρο του Νίκου Κοτζιά για μια ενιαία και ελεύθερη Κύπρο, το οποίο και εξέφρασε ως τώρα πολλές φορές. Χωρίς ωστόσο κανένα απτό αποτέλεσμα. Γιατί το ερώτημα δεν είναι το όνειρο μας. Όσες φορές κι αν το εκφωνήσουμε εν μέση οδώ! Το ερώτημα είναι πάντα το πως.
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε από την ελληνική έκδοση της διπλωματικής επιθεώρησης Foreign Affairs
