Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι τα δύο κράτη που έχουν επιδείξει τη χειρότερη στον κόσμο αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοϊού.
Αμερικανοί και Βρετανοί αποτελούν πλέον από το ένα τρίτο των 300.000 ανθρώπων παγκοσμίως που έχουν πεθάνει από το Covid-19. Έχουν πληρώσει το τελικό τίμημα για την αργή και ανίκανη ανταπόκριση των κυβερνήσεών τους στην εξάπλωση της νόσου.
Αυτό υποστηρίζει ο δημοσιογράφος Patrick Cockburn με άρθρο του στον ιστότοπο «counterpunch».
Και οι δύο χώρες έχουν κοινά προφανή σημεία που εξηγούν τους υπερβολικούς θανάτους: Ο Donald Trump και ο Boris Johnson είναι ικανοί δημαγωγοί που μπορούν να κερδίζουν εκλογές, αλλά δεν αντιμετωπίζουν πραγματικές κρίσεις σε αντίθεση με αυτές που εφευρίσκουν ή υπερβάλλουν.
Οι επικριτές τους είχαν προβλέψει από καιρό την καταστροφή.
Στην περίπτωση του Τζόνσον, πίστευαν ότι θα τα κατάφερνε και, αν υπήρχε μια πραγματική κρίση, θα είχε να κάνει με το Brexit χωρίς συμφωνία.
Αυτό φαινόταν απίθανο επειδή έχει ιστορικό εκτέλεσης υποχωρήσεων, ενώ ανακοίνωσε διάσημες νίκες: Την περασμένη εβδομάδα η κυβέρνηση παραδέχτηκε ήσυχα ότι θα υπήρχαν πράγματι συνοριακοί έλεγχοι μεταξύ της Βόρειας Ιρλανδίας και του υπόλοιπου ΗΒ, αν και ο Τζόνσον είχε αρνηθεί επανειλημμένα παραδεχόμενος αυτό ως τιμή της συμφωνίας αποχώρησης του περασμένου Οκτωβρίου με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ήταν η πανδημία που μετέτρεψε τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά των Τραμπ και Τζόνσον σε θανατηφόρες αποτυχίες που έκτοτε έχουν σκοτώσει πολλούς ανθρώπους. Και οι δύο είχαν ανέβει στην εξουσία εκμεταλλευόμενοι επιδέξια τους φόβους και τις φιλοδοξίες, αλλά που ξαφνικά πρέπει να παλέψουν με μια εξαιρετικά επικίνδυνη πραγματικότητα.
Στο μυθιστόρημα του Graham Greene Our Man in Havana, (Ο άνθρωπός μας στην Αβάνα) Βρετανός επιχειρηματίας που πουλάει ηλεκτρικές σκούπες στην προ του Castro Κούβα αναμειγνύει την MI6, εφευρίσκοντας μια σειρά από καλά αμειβόμενους μυστικούς πράκτορες. Παραδίδει το μυστικό σχέδιο μιας ηλεκτρικής σκούπας ως μυστηριώδες όπλο μαζικής καταστροφής.
Ο Τραμπ και ο Τζόνσον μοιάζουν και οι δύο με τον Greene , επειδή ξαφνικά έπρεπε να αντιμετωπίσουν μια πραγματική κρίση αντί για μια φανταστική.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ήταν προφανώς ανίκανοι να το πράξουν με αποτέλεσμα οι εξαιρετικά ανεπτυγμένες χώρες τους να οδηγήσουν τον κόσμο τους στον μεγάλο αριθμό των θανάτων. Αντιμετωπίζοντας τον υπερβολικά θανατηφόρο κοροναϊό, δεν έχουν κάνει μόνο χειρότερα από ισχυρά κράτη με καλή πηγή πόρων, όπως η Γερμανία και η Νότια Κορέα, αλλά και χειρότερα από τα φτωχά και αδύναμα, όπως η Σλοβακία στην Ευρώπη και η Κεράλα στην Ινδία.
Η απόδοση του Trump είναι η πιο εξαιρετική: Για πολύ καιρό αρνήθηκε τη σοβαρότητα της επιδημίας, αρνήθηκε να συντονίσει μέτρα εναντίον της, δημοσίευσε ιδέες για το πώς να το θεραπεύσει, αγνόησε ή απέρριψε ειδικούς που προσπαθούν να καταπολεμήσουν τον ιό. Ο κυβερνητικός επιστήμονας, Rick Bright, κάποτε υπεύθυνος για το κρίσιμο καθήκον της ανάπτυξης εμβολίου κατά του κοροναϊού, κατέθεσε αυτήν την εβδομάδα πριν από το συνέδριο για το πώς απολύθηκε επειδή, μεταξύ άλλων λόγων, αρνήθηκε να εγκρίνει ένα φάρμακο κατά της ελονοσίας που προτιμήθηκε ως αντίδοτο για το Covid-19 από τον Trump χωρίς επιστημονικά στοιχεία.
Οι ανόητες αποφάσεις οδήγησαν στη μετατόπιση 15.000 μη δοκιμασμένων ηλικιωμένων ασθενών από νοσοκομείο σε νοσοκομεία όπου αναπόφευκτα μολύνθηκαν άλλοι.
Ηρωικοί αλλά μη δοκιμασμένοι φροντιστές και νοσηλευτές έγιναν οι ακούσιοι φορείς της νόσου σε ασθενείς και ο ένας στον άλλο. Πολλά από αυτά ήταν προφανή σε οποιονδήποτε με κοινή λογική και γι ‘αυτό τόσα πολλά σοβαρά άρρωστα άτομα αποφάσισαν να μην πλησιάσουν κάποιο νοσοκομείο και πέθαναν στο σπίτι.
=========
Ο Patrick Oliver Cockburn (γεννήθηκε το 1950) είναι πολυβραβευμένος δημοσιογράφος ανταποκριτής της Μέσης Ανατολής για τους Financial Times από το 1979 και, από το 1990, The Independent. Έχει επίσης εργαστεί ως ανταποκριτής στη Μόσχα και την Ουάσινγκτον και συχνά δημοσιεύει άρθρα στο London Review of Books.
Έχει γράψει τρία βιβλία για την πρόσφατη ιστορία του Ιράκ.
Του απονεμήθηκε το βραβείο Martha Gellhorn το 2005, το βραβείο James Cameron το 2006, το βραβείο Orwell για τη δημοσιογραφία το 2009, Foreign Commenter of the Year (Editorial Intelligence Comment Awards 2013), Foreign Affairs Journalist of the Year (British Journalism Awards) 2014), Ξένος Δημοσιογράφος της Χρονιάς (The Press Awards For 2014).
