Η πληθώρα αιτήσεων για αναστολή απελάσεων από ευρωπαϊκές χώρες που υποβάλλονται από μετανάστες, απειλούν την εύρυθμη λειτουργία του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Σύμφωνα με τον πρόεδρό του Ζαν Πολ Κόστα.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι δικαστές και οι δικηγόροι θα πρέπει να συνεργασθούν με τους προσφεύγοντες έτσι ώστε οι αιτήσεις για αναστολή απελάσεων με βάση το άρθρο 39 του Κανονισμού του Δικαστηρίου που υποβάλλονται να μην είναι ελλιπείς, να μην μπλοκάρουν την εύρυθμη λειτουργία του Δικαστηρίου και να είναι έτοιμες για μία αντικειμενική αξιολόγηση, τόνισε ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου.
Σημειώνοντας ότι η επίκληση προς το Δικαστήριο της χρήσης του άρθρου 39, για τη λήψη προσωρινών μέτρων εναντίον κρατών-μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης, θα πρέπει να γίνεται λελογισμένα και με τεκμηρίωση των κινδύνων για τους προς απέλαση μετανάστες, ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ανέφερε ότι:
Οι αιτήσεις, που υποβλήθηκαν από μετανάστες, για τη λήψη προσωρινών μέτρων, εναντίον κρατών που επιθυμούσαν την απέλαση τους, αυξήθηκαν κατά 4.000%, στην τετραετία 2006-2010, επιβαρύνοντας, έτι περαιτέρω, το ήδη υπερφορτωμένο πρόγραμμα εργασιών του Δικαστηρίου.
Μόνο μεταξύ του Οκτωβρίου 2010 και του Ιανουαρίου 2011, το Δικαστήριο έλαβε 2.500 περίπου αιτήσεις, με βάση τις οποίες ζητούνταν αναστολή των απελάσεων, με βάση το άρθρο 39 του Κανονισμού του Δικαστηρίου, οι 1.930 των οποίων αφορούσαν την Σουηδία. Οι περισσότερες, όμως, απ’ αυτές τις αιτήσεις ήταν ελλιπείς και με ανεπαρκή τεκμηρίωση, γεγονός που εμπόδισε το Δικαστήριο να προβεί σε κατάλληλη εκτίμηση των κινδύνων που εγκυμονούσε η απέλαση των μεταναστών στις χώρες καταγωγής τους.
Από το σύνολο των αιτήσεων που υποβλήθηκαν το 2010, οι 2.000 αιτήσεις, αφορούσαν την Αγγλία , οι 400 τις Κάτω Χώρες και οι 300 την Γαλλία.
Όταν υπάρχει μία τέτοια μεγάλη ροή υποβολής αιτήσεων, σχολίασε ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου, εμποδίζεται το Δικαστήριο να επικοινωνήσει, ατομικά με τους προσφεύγοντες και να ζητήσει να λάβει τα έγγραφα που λείπουν ενώ, είναι δύσκολο να αξιολογήσει, σε ποιες απ’ αυτές τις αιτήσεις πρέπει να δώσει προτεραιότητα.
Το πιο σημαντικό, όμως, υπογράμμισε ο κ. Κόστα, είναι ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, να μην εξετασθούν εγκαίρως υποθέσεις που αφορούν προσφεύγοντες, οι οποίοι πράγματι αντιμετωπίζουν απειλή για την ίδια τους τη ζωή, την οικογένεια τους και την περιουσία τους, στην περίπτωση που απελαθούν στις χώρες καταγωγής τους.
