Κάπως όψιμα δείχνουν να ανακάλυψαν οι Ινδοί την πιο μισητή «προσωπικότητα» του κόσμου, αυτή του Αδόλφου Χίτλερ!
Όλο και περισσότερα καταστήματα ανοίγουν που φέρουν το όνομά του και πουλούν από μπλουζάκια και αφίσες μέχρι καπελάκια και κούπες με το πρόσωπό του, το δε «Ο Αγών μου» αλλά και άλλα βιβλία που με τον ένα ή άλλο τρόπο ασχολούνται μ’ αυτή τη μαύρη κηλίδα της ανθρωπότητας, καταλήγουν να γίνονται … best seller.
Το φαινόμενο αυτό, ίσως να μοιάζει με στροφή του «ενδιαφέροντος» ενός σημαντικού μέρους της ινδικής κοινωνίας προς τον νεοναζισμό, ωστόσο αυτό απέχει αρκετά την πραγματικότητα και αν προσπαθήσουμε ως ευρωπαίοι να δώσουμε μια ερμηνεία σε αυτή τη «χιτλερομανία» θα πρέπει να γνωρίζουμε πως στην κουλτούρα τους ο Χίτλερ δεν έχει καταγραφεί και εμπεδωθεί ως ένας αιμοσταγής ημιπαράφρων που βούλιαξε τη μισή υφήλιο στο αίμα αλλά ως ένας «ολίγον» παράξενος, αυταρχικός και βλάκας… Λίγο ως πολύ απλώς δηλαδή ως ένας …γραφικός τυπάκος που ίσως νάχει και πλάκα!
Από αυτή τη λαϊκή …δυσερμηνεία δεν λείπουν φυσικά και τελείως σουρρεαλιστικά περιστατικά, κατά τα οποία στο στη μια μεριά της βιτρίνας υπάρχει αφίσα του Αδόλφου και στην άλλη του Γκάντι.
Αν η άγνοια της ιστορίας αποτελεί ένα κεφαλαιώδες έλλειμμα για την ορθή σκέψη, τότε ο αναλφαβητισμός δεν είναι παρά ο απόλυτος όλεθρος. Και καλό είναι να θυμόμαστε πως μονάχα ένα ελάχιστο ποσοστό των 1.2 δισεκατομμυρίων Iνδών έχουν την πολυτέλεια της πρόσβασης έστω και στη στοιχειώδη γνώση.
Επιμέλεια: Παύλος Κιρκασίδης
