Υπάρχει ελπίδα για την ανατροπή της τυπικής συμπεριφοράς των Παριζιάνων;

Εδώ και πολλά χρόνια, η δύστροπη συμπεριφορά των Παριζιάνων δεν αποτελεί είδηση, αλλά μάλλον κοινό μυστικό. Αλαζόνες, αγενείς και πάνω από όλα εγωκεντρικοί απέναντι στους τουρίστες αλλά και στους υπόλοιπους «κατώτερους» Γάλλους, υποχρεώνουν τους οργανισμούς των μέσων μεταφοράς να ξεκινήσουν εκστρατεία, σε μία προσπάθεια να επαναφέρουν τους καλούς τρόπους και το «καλό κι αγαθό» πνεύμα της φιλοξενίας στην «πόλη του φωτός».

Στο Παρίσι όλα ξεκινούν από το αεροδρόμιο Σαρλ-ντε-Γκολ, το οποίο ανακηρύχθηκε το 2011 από το CNN το χειρότερο στον κόσμο, μεταξύ άλλων και για την αδιαφορία του προσωπικού απέναντι στους επιβάτες transit. Εξάλλου, αποτελεί σύντομο ανέκδοτο μεταξύ των ταξιδιωτών η πιθανότητα να χαθεί η βαλίτσα τους προσωρινά στο συγκεκριμένο αεροδρόμιο.

Ένας ψυχίατρος ιαπωνικής καταγωγής, που ζει στις όχθες του Σηκουάνα εδώ και 30 χρόνια, έχει διαγνώσει αυτό που αποκαλεί «σύνδρομο του Παρισιού» που πλήττει τους συμπατριώτες του, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τους βρόμικους δρόμους, το ενοχλητικά πολυσύχναστο μετρό και το κενό βλέμμα των Παριζιάνων. «Φθάνουν έχοντας μία εξιδανικευμένη εικόνα, αφού έχουν διαβάσει πολλά άρθρα για τη Γαλλία. Δεν μπορούν να φανταστούν την επιθετική και αδιάφορη υποδοχή που τους επιφυλάσσεται. Αισθάνονται φόβο και έχουν συμπτώματα στρες» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ιάπωνας ψυχίατρος, ο οποίος δεν κατονομάζεται για ευνόητους λόγους.

Μία λέξη έχει «εγκατασταθεί» στο γαλλικό πολιτικό λεξιλόγιο: «απρέπειες». Δηλαδή, εκείνες οι πράξεις αγένειας που τελικά διαταράσσουν την κοινή ζωή των πολιτών. Όπως για παράδειγμα, το να διηγείσαι τη ζωή σου στη διαπασών στο κινητό, να καπνίζεις σε χώρους όπου απαγορεύεται το κάπνισμα, να βάζεις τα πόδια σου στο κάθισμα στα μέσα μαζικής μεταφοράς, να σπρώχνεις τους άλλους στον δρόμο χωρίς να ζητείς συγγνώμη…

«Πρόκειται για ένα αρκετά γαλλικό κοινωνικό πρόβλημα» δήλωσε πρόσφατα ο πρόεδρος του οργανισμού των γαλλικών σιδηροδρόμων (SNCF), Γκιγιόμ Πεπί, ο οποίος πρόκειται να προσλάβει με την οικονομική βοήθεια του κράτους περί τους 100 «μεσολαβητές» για την αντιμετώπιση των «απρεπειών» στα γαλλικά τρένα. «Θα αναλάβουν να υπενθυμίζουν ότι δεν καπνίζουμε στα βαγόνια, δεν βάζουμε τα πόδια στα καθίσματα, δεν προκαλούμε φθορές στις υποδομές, διότι οι υποδομές ανήκουν σε εμάς τους ίδιους» επισημαίνει.

Παρόμοια προβλήματα δεν θα μπορούσαν να λείπουν και από τον οργανισμό διαχείρισης του μετρό και των λεωφορείων (RATP): το 97% των επιβατών δηλώνει ότι παραβρέθηκε τουλάχιστον σε μία απρεπή πράξη τον τελευταίο μήνα, ενώ το 63% παραδέχεται ότι μια φορά στο τόσο υποπίπτει σε κάποια απρέπεια. «Το φτύσιμο, οι υβριστικές χειρονομίες και οι βρισιές είναι καθημερινό φαινόμενο» λέει ένας οδηγός λεωφορείου και παραδέχεται ότι τα χειρότερα περιστατικά συμβαίνουν στα νυχτερινά λεωφορεία, όπου οι άνθρωποι πίνουν, καπνίζουν χασίς, βάζουν τα πόδια στα καθίσματα. Προφανώς, τότε είναι που νιώθουν πιο… «ελεύθεροι», μέσα στη νύχτα και με λιγότερους συνεπιβάτες.

Το RATP από την πλευρά του ξεκίνησε το φθινόπωρο εκστρατεία με το σύνθημα «Όποιος ανταλλάσσει ένα χαμόγελο, ταξιδεύει ευχάριστα». Ήδη από το τέλος Ιουνίου είχαν εμφανισθεί στο μετρό και στα λεωφορεία αφίσες που παρομοίαζαν τους επιβάτες με διάφορα ζώα: μία κότα που κακαρίζει δυνατά στο κινητό, ένα αγριογούρουνο που αφήνει τις βρομιές του στο διπλανό κάθισμα, ένας γάιδαρος που εμποδίζει το κλείσιμο των θυρών στο μετρό. «Δεν ξέρω εάν αυτές οι εκστρατείες μπορεί να έχουν αποτέλεσμα, όμως ανταποκρίνονται σε μία ανάγκη, ειδικά από τη στιγμή που όλοι διαμαρτύρονται για την αύξηση των απρεπών πράξεων, όλες οι κοινωνικές κατηγορίες» λέει ο Ντομινίκ Πικάρ, κοινωνιολόγος και συγγραφές του βιβλίου «Ευγένεια, καλοί τρόποι και κοινωνικές σχέσεις». Βέβαια, ένα εύλογο ερώτημα θα ήταν το εξής: «Εφόσον όλοι διαμαρτύρονται, ποιοι είναι τελικά αυτοί που προβαίνουν σε αυτές τις απρέπειες;».

Για να αντιμετωπίσει το κοινωνικό αυτό πρόβλημα καθένας επιλέγει μία μέθοδο. Στο Μαρσιάκ το περασμένο καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια του γνωστού φεστιβάλ τζαζ, ο ιδιοκτήτης ενός καφέ είχε επιβάλει φόρο αγένειας: η παραγγελία με την κοφτή και αγενή φράση “έναν καφέ” χρεωνόταν με 2 ευρώ. Στον αντίποδα, το “έναν καφέ, παρακαλώ” έπεφτε στο 1,80 ευρώ.

Πηγή: ΑΠΕ
Επιμέλεια: Μάριος Μπουμπής