του Κώστα Μπετινάκη
H Βενεζουέλα βρίσκεται στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, η οποία αποσκοπεί στην απόκτηση του πλήρους ελέγχου του πετρελαϊκού πλούτου της χώρας.
Επιεικώς, ως παραδοξότητα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί η αναγνώριση του πραξικοπηματία Γκουαϊδό από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (με 439 ψήφους υπέρ, 104 κατά και 88 αποχές) έπειτα από τα περισσότερα κράτη-μέλη της Ε.Ε.
Θα προσπαθήσουμε να δείξουμε τι ακριβώς έχει προηγηθεί πριν από τη «νομιμοποίηση» από ΗΠΑ, πολλά λατινοαμερικανικά κράτη και την Ε.Ε. του εκλεκτού της Ουάσινγκτον Γκουαϊδό, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος στη Βενεζουέλα.
Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1950, όταν η Ουάσινγκτον είχε στηρίξει τη στρατιωτική δικτατορία του Perez Jimenez. Ώσπου να ανατραπεί από εξέγερση μαζικής συμμαχίας σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών και εθνικιστικών κομμάτων.
Τότε οι ΗΠΑ δεν επενέβησαν, αλλά προσπάθησαν να προσεταιρισθούν τα κεντρο-δεξιά κόμματα που λίγο –πολύ κήρυξαν τον πόλεμο στην Αριστερά. Σταδιακά τα κόμματα που υποστήριξαν οι ΗΠΑ πήραν την εξουσία, ώσπου να ξεσπάσουν οι αιματηρές ταραχές τη δεκαετία του 1990.
Ούτε και τότε παρενέβησαν οι ΗΠΑ, που νόμιζαν πως θα μπορούσαν να συνεργασθούν με τον Ούγκο Τσάβες, ο οποίος είχε καταλάβει την εξουσία. Άλλωστε, ήταν πολύ απασχολημένες με όσα είχαν προκαλέσει στη Γιουγκοσλαβία, ενώ προετοίμαζαν την επίθεση στο Ιράκ, με πρόφαση τον «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».
Ο Τσάβες διακήρυττε τότε πως «δεν καταπολεμάς την τρομοκρατία με την τρομοκρατία», καθιστώντας σαφές στην Ουάσινγκτον πως «ήταν απειλή για την αμερικανική ηγεμονία στη Λατινική Αμερική». Και ελήφθη η απόφαση να τον ανατρέψουν -ακόμη πριν εθνικοποιήσει την πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας του που ελεγχόταν από αμερικανικές εταιρείες.
Το πραξικόπημα που διοργάνωσαν οι ΗΠΑ τον Απρίλιο του 2002 κράτησε μόλις 48 ώρες, έπειτα από αντίδραση μερίδας του στρατού που πήρε το μέρος εξεγερθέντων πολιτών.
Την ανατροπή του Μαδούρο προσπάθησαν κατόπιν οι αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες με lock-out. Και η προσπάθεια αυτή απέτυχε, επειδή δεν πήραν με το μέρος τους ούτε τους εργαζομένους στα πετρέλαια της Βενεζουέλας ούτε τους εξαγωγείς. Έτσι ο Τσάβες εθνικοποίησε τις εταιρείες που είχαν υποστηρίξει το lock-out.
Η Ουάσινγκτον δεν σταμάτησε τις προσπάθειες ανατροπής του Τσάβες, χρηματοδοτώντας πλουσιοπάροχα ΜΚΟ και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, τα οποία δεν κατόρθωσαν όμως να τον νικήσουν σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Ο Τσάβες κέρδιζε ολοένα και μεγαλύτερη λαϊκή υποστήριξη.
Οι ΗΠΑ απάντησαν με οικονομικά αντίποινα, αλλά γνώρισαν γενικότερη ήττα στην περιοχή όπου επικρατούσαν η μία μετά την άλλη κεντροαριστερές κυβερνήσεις στην Αργεντινή, στη Βραζιλία, στο Εκουαδόρ, στη Βολιβία και στην Ονδούρα, με τις κεντρώες κυβερνήσεις στο Περού και στη Χιλή να παραμένουν ουδέτερες στα αμερικανικά οικονομικά παιχνίδια.
Η οικονομική κρίση 2008-2009 είχε αποτέλεσμα να ασχοληθεί η αμερικανική κυβέρνηση με την αντιμετώπιση των εσωτερικών προβλημάτων, δίνοντας προτεραιότητα στο Υπουργείο Οικονομικών κι όχι στο Υπουργείο Άμυνας.
Η γενίκευση της οικονομικής κρίσης, ωστόσο, είχε επιπτώσεις και στην οικονομία της Βενεζουέλας, η οποία τώρα πλέον είχε νεοεκλεγμένο πρόεδρο τον Μαδούρο, μετά τον θάνατο του Τσάβες.
Ήδη το αμερικανικό Πεντάγωνο είχε στρέψει και πάλι το ενδιαφέρον του για επεμβατική πολιτική από τη Μέση Ανατολή στη Λατινική Αμερική, με την προώθηση δεξιόστροφης στροφής στις κυβερνήσεις της Βραζιλίας, της Αργεντινής, του Εκουαδόρ, του Περού και της Χιλής. Αποτέλεσμα ήταν να περικυκλωθεί η Βενεζουέλα.
Ταυτόχρονα, αυξήθηκαν τα αμερικανικά οικονομικά αντίποινα, τα οποία σε συνδυασμό με τη μείωση της τιμής του πετρελαίου προκάλεσαν μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα, με στόχο τους «Τσαβίστες» οι οποίοι στήριζαν τον Μαδούρο.
Η αμερικανική επιθετική πολιτική και ο οικονομικός πόλεμος εναντίον της Βενεζουέλας διαρκούν πλέον 18 χρόνια.
