Μπορεί η σύγχρονη Κίνα να ζει ετεροχρονισμένα την ασιατική εκδοχή του αμερικανικού ονείρου και να κατασκευάζει από υπερπολυτελή αυτοκίνητα μέχρι δορυφόρους, δεν τα πάει και τόσο καλά όμως στις δομές εκείνες που αποτελούν το πραγματικό μέτρο ανάπτυξης μιας κοινωνίας.
Το 2013, μια χώρα του 1,3 δισεκατομμυρίων κατοίκων, της οποίας οι ψυχασθενείς είναι μιάμιση φορά ολόκληρος ο πληθυσμός της Ελλάδας, διαθέτει μόνον 20.000 ψυχιάτρους, ένας αριθμός που θα έμοιαζε μικρός ακόμη και για μια χώρα με το ένα δέκατο του πληθυσμού της Κίνας.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα ανασύρεται και πάλι με αφορμή αυτή τη φορά την περίπτωση του Βου Γιουάνχονγκ, ενός 42χρονου πνευματικά διαταραγμένου, ο οποίος, για περισσότερο από μια δεκαετία, ζει μέσα σε ένα σιδερένιο κλουβί και με βαριές αλυσίδες στα πόδια του. Κι αν μέχρι εδώ αυτό δείχνει φρικιαστικό, τότε η «λεπτομέρεια» πως το κλουβί αυτό βρίσκεται μέσα στο σπίτι του και έχει κατασκευαστεί από την ίδια του τη μητέρα, μετατρέπει την όλη ιστορία ως επιτομή της τραγωδίας.
Από την εποχή της εφηβείας του διαγνώστηκε στον Γιουάνχονγκ βαριά σχιζοφρένεια, κάτι το οποίο το 2001 τον οδήγησε στο να σκοτώσει ένα 13χρονο αγόρι. Ο Βου συνελήφθη αλλά, λίγους μήνες αργότερα, το δικαστήριο διέταξε την αποφυλάκισή του, καθώς, λόγω της πάθησής του, αναγνωρίστηκε πως δεν είχε συνείδηση της πράξεώς του.
Η έλλειψη όμως στην ευρύτερη περιοχή έστω και κάποιου υποτυπώδους ιδρύματος για τέτοιες περιπτώσεις, ανάγκασε την μητέρα του να βρει μόνη της μια λύση, που θα έκανε τον ψυχασθενή γιο της και την υπόλοιπη οικογένεια να μπορεί να συμβιώνουν με ασφάλεια. Και «η λύση» αυτή δεν ήταν άλλη από το σιδερένιο κλουβί, το δεύτερο μάλιστα που έφτιαξε η μητέρα του, καθώς, από το πρώτο είχε καταφέρει να αποδράσει καταστρέφοντάς το.
«Γνωρίζω πως ο γιος μου είναι φρενοβλαβής. Και ο λόγος που αποφάσισα να τον κλείσω επί έντεκα χρόνια σε ένα κλουβί, και με τα ίδια μου τα χέρια, ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη απόφαση, ένιωσα σαν να δέχομαι μαχαιριές στο σώμα», είπε χαρακτηριστικά η μητέρα του, αναδεικνύοντας άλλη μία, από τις πολλές πτυχές που έχουν τέτοιου είδους τραγωδίες και που δεν αντιμετωπίζονται, όσο το κράτος ενδιαφέρεται μόνο να κερδίσει τον «χαμένο χρόνο» της δυτικής «ανάπτυξης»…
Παύλος Κιρκασίδης
