Φάνης Επιτροπάκης
Επτά εβδομάδες μετά την έναρξη της επίθεσης εναντίον του Ισλαμικού Χαλιφάτου στη Μοσούλη, τη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ και η προώθηση των κυβερνητικών στρατευμάτων στο κέντρο της πόλης επιβραδύνεται. Ο λόγος είναι απλός: οι σοβαρές απώλειες του ιρακινού στρατού που υπέστη βαρύ πλήγμα με νεκρούς και τραυματίες. Περίπου το ένα τρίτο του δυναμικού του, έχει χαθεί στις μάχες με τους τζιχαντιστές σύμφωνα με τις πληροφορίες από γαλλικές πηγές.
Τουλάχιστον 2.000 μέλη του ιρακινού στρατού σκοτώθηκαν το Νοέμβριο, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Η εκτίμηση αυτή, αμφισβητήθηκε όμως από τη Βαγδάτη.
Η ελίτ μονάδα του ιρακινού στρατού που ονομάζεται “Χρυσή Division” και είναι υπεύθυνη για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας (εν μέρει έχει εκπαιδευτεί από τον γαλλικό στρατό) έχει δεχθεί σοβαρά πλήγματα τις τελευταίες εβδομάδες. Η ICTS είναι ανεξάρτητο τμήμα από το Υπουργείο Άμυνας, σε αντίθεση με το πεζικό, οι ταγματάρχες του οποίου ομιλούν απευθείας με τον Πρωθυπουργό.
Αυτή η διαιρεμένη ομάδα των πολλών χιλιάδων ανδρών – στην πραγματικότητα μια ταξιαρχία – είναι η μόνη πραγματικά που ασχολείται με τις αστικές μάχες, που θα κρίνουν την τελική αναμέτρηση με την Daech.
Αυτές οι μάχες άρχισαν την 1η Νοεμβρίου, μετά από δύο εβδομάδες μιας σχετικά εύκολης επικράτησης στην αρχαία επαρχία Νινευή, πρωτεύουσα της οποίας θεωρείται η Μοσούλη. Τα στρατεύματα του Συνασπισμού, έχουν ανακαταλάβει δεκάδες κοινότητες στις πεδιάδες γύρω από την πόλη.
Στη Μοσούλη, το Ισλαμικό Χαλιφάτο επιμένει
Οι ιρακινές δυνάμεις που υποστηρίζονται από τη διεθνή συμμαχία (σύνολο 100.000 άνδρες στο έδαφος) και μονάδες κατά της τρομοκρατίας, εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες από τις ΗΠΑ, αντιμετωπίζουν σθεναρή αντίσταση και οι 3000-5000 τζιχαντιστές της βορειοδυτικής πλευράς στην πόλη της Μοσούλης, εκφράζουν ακλόνητη θέληση για ένδοξο θάνατο.
Η μάχη υπό τις παρούσες συνθήκες, με τους τζιχαντιστές δηλαδή να μην εγκαταλείπουν το τελευταίο μεγάλο οχυρό τους στο Ιράκ, θα μπορούσε να διαρκέσει μέχρι το τέλος του Ιανουαρίου, έχει δηλώσει ο στρατηγός Joe Votel, επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή.
Ιρακινές δυνάμεις πάντως, έχουν προωθηθεί πλέον σε κοντινή απόσταση από το κέντρο της Μοσούλης, αλλά ένας Ιρακινός στρατιωτικός αξιωματούχος δήλωσε ότι θα χρειαστούν αρκετές ημέρες, για να εισέλθουν στο τελευταίο μεγάλο οχυρό των τζιχαντιστών στην παλαιά πόλη.
Η πορεία της μάχης βέβαια δεν ήταν ποτέ γραμμική, οπότε θα ήταν λάθος να μιλάμε για στασιμότητα. Το σίγουρο όμως είναι ότι ο νέος σχεδιασμός,περιλαμβάνει την αύξηση των κυβερνητικών στρατευμάτων.
Με ένα τέτοιο όμως υψηλό ποσοστό απωλειών, η στρατιωτική λογική θα υπαγόρευε ότι η μονάδα αυτή θα «απαλλασσόταν» μένοντας πιο πίσω τουλάχιστον στην παρούσα φάση, ώστε να μπορέσει να ανακάμψει. Το δείχνει άλλωστε και η στρατιωτική ιστορία. Κάτι ανάλογο είχε γίνει στη μάχη του Βερντέν μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας το 1916, που αποτέλεσε σύμβολο για το γαλλικό Έθνος.
Η μάχη του Βερντέν οδήγησε σε απώλειες δραματικού μεγέθους: πάνω από 250.000 νεκροί και περίπου μισό εκατομμύριο τραυματίες. Ήταν η πιο μακροχρόνια μάχη και μια από τις πιο αιματηρές στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Και η επιτυχία του αμυντικού συστήματος των χαρακωμάτων οδήγησε στην ίδρυση της κατοπινής οχυρωματικής Γραμμής Μαζινό, κατά μήκος των γαλλογερμανικών συνόρων.
Και σε έναν πόλεμο στο έδαφος, το ζήτημα στελέχωσης παραμένει μια βασική μεταβλητή στην εξίσωση.
Δηλαδή ενδεχομένως να ήταν προτιμότερο μετά από ένα ορισμένο ποσοστό νεκρών και τραυματιών στη μάχη, τα στρατεύματα της πρώτης γραμμής των ιρακινών δυνάμεων να πάρουν κάποιο χρόνο στην πλάτη της άμυνας, καθώς από την άλλη ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταρρεύσουν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, το 1916, το γαλλικό Γενικό Επιτελείο, γύρισε μία τέτοια ταξιαρχία στο Βερντέν, όπου παρέμεινε οχυρωμένη μόνο ένα μήνα.
Αλλά στη Μοσούλη, δεν υπάρχουν άλλα στρατεύματα για να καλύψουν τη Χρυσή Division και αυτό είναι ένα θέμα.
Τα άλλα τμήματα, συμπεριλαμβανομένου του 9ου και 16ου, δραστηριοποιούνται στα νότια και βόρεια της Μοσούλης, αλλά δεν είναι εξειδικευμένα σε αστικές καταστάσεις μάχης, σώμα με σώμα.
Στο μεταξύ από την άποψη της στρατιωτικής τεχνολογίας, η μάχη για την απελευθέρωση της Μοσούλης είναι η πρώτη από εκείνη της Οκινάουα το 1945, που γνωρίζει την εκτεταμένη χρήση βομβιστών αυτοκτονίας. Οχήματα φορτωμένα με εκατοντάδες κιλά εκρηκτικών από πλευράς Daech, με οδηγούς που είναι συχνά έφηβοι. Αυτό το ιδιαίτερα καταστροφικό όπλο στον αστικό λαβύρινθο, ανάγκασε τους επιτιθέμενους να στήσουν υψηλά φράγματα από τεθωρακισμένα και μπουλντόζες.
Όμως στη Γάζα, οι αγωνιστές του Χαλιφάτου κάνουν εκτεταμένη χρήση των σηράγγων και τις πρώτες πρωινές ώρες, βγαίνουν πίσω από τις γραμμές άμυνας του εχθρού.
Τα μίνι – drones είναι μια άλλη μεγάλη τακτική καινοτομία αυτής της μάχης. Οι ιρακινές δυνάμεις έχουν σε μεγάλο βαθμό εξοπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, από τους Αμερικανούς. Στην απέναντι πλευρά η Daech έχει επίσης τα δικά της μίνι-UAVs στα οποία ενσωματώνει -στις μπαταρίες τους- εκρηκτικούς μηχανισμούς.
Εντός του συνασπισμού πάντως, όλοι είναι πεπεισμένοι ότι η Μοσούλη θα απελευθερωθεί σχετικά σύντομα.
Από την άποψη της ασφάλειας των αμάχων, ένα ερώτημα, ωστόσο, παραμένει άλυτο: πόσο χρόνο θα πάρει στα ιρακινά στρατεύματα να θέσουν υπό πλήρη έλεγχο την πόλη, αν τα τρομοκρατικά δίκτυα του Ισλάμ, δεν αποχωρήσουν και μείνουν για να παλέψουν μέχρι την τελική λύτρωση όπως λέει ο Θεός/Αλλάχ τους. Διότι αν και οι 1.000.000 κάτοικοι που έχουν απομείνει στην πόλη, αποφασίσουν να παραμείνουν εντός των τειχών κατά τη διάρκεια της τελικής αναμέτρησης του Διεθνούς Συνασπισμού με τους τζιχαντιστές, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατον, η μάχη να ολοκληρωθεί πριν το τέλος του έτους, όπως προέβλεπε ο αρχικός σχεδιασμός, από τη στιγμή που τα μαχητικά της Δύσης, δεν θα επιχειρήσουν σε καμιά περίπτωση πλήγματα σε κατοικημένες ζώνες.
