Του Francesco De Palo από τη Ρώμη
Twitter@FDePalo
Μια σοβαρή χώρα που αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή βιομηχανική κρίση (Alitalia, Air Italy, Ilva ) θα έπρεπε να είχε δημιουργήσει ένα κοινό μέτωπο (πολιτικό) για να προωθήσει τις λύσεις. Αντ ‘αυτού, η ιταλική πολιτική βγάζει προς τα έξω μια από τις «φτωχότερες» εικόνες στην ιστορία της.
Η συζήτηση σχετικά με τη συνταγογράφηση ή τον εκλογικό νόμο, φαίνεται πολιτικά να συγκλίνει σε σύγκριση με τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης της χώρας, η οποία δεν φαίνεται να συνεχίζει να αναπτύσσεται και βρίσκεται στο κατώτατο σημείο της ευρωπαϊκής κατάταξης, ξεπερνώντας την Ελλάδα.
Τα προβλήματα μεταξύ των Renzi, Conte και Bonafede μας φέρνουν πίσω σε έναν πολιτικό «βάλτο», όπου κάθε κίνηση μας βουλιάζει ακόμα πιο κάτω.
Όλα τα σημαντικά άλυτα θέματα της χώρας έρχονται επικίνδυνα στο μυαλό και χωρίς να υπάρχουν μέτρα που να έχουν στόχο την ανάκαμψη. Η Ιταλία ξυπνάει μετά το «φάρμακο» του Quantitative Easting του Mario Draghi χωρίς μια «ουγγιά» ενέργειας.
Φυσικά, όλοι υποφέρουν, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και της Γαλλίας. Αλλά η Ιταλία είναι δομικά ασθενέστερη, αυξάνοντας συνεχώς το χρέος της και χωρίς να έχει δημιουργήσει ένα κλίμα για την εξομάλυνση των προβλημάτων.
Η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού το οποίο απαιτούν οι επιχειρήσεις, οδηγεί τους ανέργους να παραμένουν στον καναπέ.
Αυτό το φαινόμενο θα έπρεπε ήδη να ήταν μια προειδοποίηση σε όσους έλαβαν μέρος στο «εισόδημα της ιθαγένειας» των Μ5, η οποία, εν πάση περιπτώσει, μειώθηκε δραματικά.
Τώρα που όλοι συγκλίνουν στην αποτυχία αυτού του μέτρου, είναι απαραίτητο να καταλάβουμε ότι η καθοδήγηση αποτελεί προτεραιότητα προκειμένου να μειωθεί η γραφειοκρατία και το κόστος εργασίας, ώστε να ενθαρρυνθούν οι επιχειρήσεις και να προσληφθούν περισσότερα άτομα.
Το γεγονός ότι υπάρχει έλλειψη σε μια σειρά ειδικοτήτων που επί του παρόντος είναι οι πλέον απαιτούμενες από το ιταλικό παραγωγικό σύστημα δείχνει το πρόβλημα που υπάρχει μεταξύ των πανεπιστημίων και των επιχειρήσεων.
Όλο και συχνότερα, ανακοινώνεται ένας νέος διάλογος μεταξύ των εκπαιδευτών και των εργοδοτών, αλλά ένας από τους δύο δεν προσέρχεται.
Εν τω μεταξύ η εκδίωξη των δικηγόρων, δυσανάλογα σε σύγκριση με τις χώρες που βρίσκονται κοντά μας, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, χωρίς μια πραγματική λεκάνη απορροής, είναι σαν να κάνουμε παγωτό στον βόρειο πόλο.
Φυσικά, η Δικαιοσύνη είναι ένα πρωταρχικό θέμα, ειδικά σε μια χώρα όπου το σημερινό σύστημα αποθαρρύνει τους επενδυτές, τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.
Είναι επίσης σαφές ότι ο σημερινός αναλογικός εκλογικός νόμος ευνοεί τον κατακερματισμό του μοναδικού κυβερνώντος κόμματος και συνεπώς καθιστά πιο πιθανούς τους συνασπισμούς, όπως παρατηρήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες. Αλλά είναι όλα ένα déjà-vu, αφού όλοι ήξεραν και όλοι (ή σχεδόν όλοι) συνεχίζουν να δείχνουν προς ένα μη πλειοψηφικό μοντέλο διακυβέρνησης.
Η σταθερότητα επιτρέπει στις κυβερνήσεις να εφαρμόζουν τα προγράμματά τους με γαλήνη και χωρίς να χρειάζεται να χάνεται ένα κομμάτι του κυβερνητικού συνασπισμού. Αντιθέτως η Ιταλία παραμένει «άρρωστη».
Και αντί να επιδιώκουμε μια αρμονική λύση, η ιταλική πολιτική ξοδεύει τον χρόνο της βγαίνοντας στους δρόμους ξεχνώντας ότι στο «βήμα» της Ιταλίας δεν θα παραμείνουν για πάντα και για κανέναν.
