Του Κώστα Μπετινάκη
Χρειάσθηκε να δημοσιευθεί στον δυτικό Τύπο η φωτογραφία του πνιγμένου μικρού προσφυγόπουλου στις τουρκικές ακτές, για να υπάρξει μεταστροφή στο προσφυγικό πρόβλημα και τον τρόπο με τον οποίο καλύπτεται από τα διεθνή Μέσα.
Ο διεθνής Τύπος, παρακολουθεί -τον τελευταίο καιρό- το κύμα των προσφύγων από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλες περιοχές της Μέσης ανατολής και της ευρύτερης περιοχής, επειδή πλημμυρίζουν τις ευρωπαϊκές χώρες. Και ορισμένες από αυτές, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα όπως η πΓΔΜ ή η Ουγγαρία με απάνθρωπες συνθήκες.
Η τραγική ειρωνεία, είναι πως οι Ιέρακες των ΗΠΑ προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν ακόμη και την φωτογραφία του νεκρού μικρού Σύρου για να κατηγορήσουν τους Ευρωπαίους για την ανθρωπιστική κρίση, την ώρα που πρωτοστατούν στην προσπάθεια για την ανατροπή του Άσαντ.
Πολλοί από τους ανθρώπους που εγκαταλείπουν τις εστίες τους επιθυμούν να βρουν μια δουλειά στις επιχειρήσεις των πλούσιων βορειο-ευρωπαϊκών κρατών. Είναι όμως και οι χιλιάδες των οικογενειών που φεύγουν τρομοκρατημένες από την φρίκη που επικρατεί στο Αφγανιστάν, την Συρία, το Ιράκ και την Υεμένη.
Η Γερμανία, ανακοίνωσε ότι είναι πρόθυμη να υποδεχθεί περί τους 800.000 πρόσφυγες, κυρίως από την Συρία, με την Αυστρία και τη Σουηδία, να έχουν δηλώσει ότι θα δεχθούν κι εκείνες αρκετές χιλιάδες πρόσφυγες.
Στην Τουρκία, το Λίβανο και την Ιορδανία, όμως, φιλοξενούνται ήδη περισσότεροι από τρία εκατομμύρια. Τα πλούσια πετρελαιοπαραγωγά κράτη του Κόλπου και η Σαουδική Αραβία, που χρηματοδοτούν το Ισλαμικό Χαλιφάτο δεν δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον για εκείνους.
Υπολογίζονται σε 2.590.000 οι πρόσφυγες που έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους από το Αφγανιστάν, 370.000 από το Ιράκ, 3.880.000 από την Συρία, και 1.100.000 από την Σομαλία.
Το Πρακτορείο Προσφύγων του ΟΗΕ υπολογίζει σε 130.000 τους πρόσφυγες από την Υεμένη καθώς ο εμφύλιος στην χώρα αυτή αναζωπυρώθηκε. Υπολογίζονται σε 600.000 με ένα εκατομμύριο, οι Λίβυοι που έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους και ζουν στην γειτονική Τυνησία.
Εκτός από το προσφυγικό, ένα πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί αλλά αποσιωπάται, είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν οι Χριστιανικοί πληθυσμοί στη Μέση Ανατολή.
Οι σχολιαστές των Μέσων, αλλά και οι περισσότεροι κυβερνήτες αναφέρονται σχεδόν αποκλειστικά στον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να ανακοπεί το κύμα των προσφύγων. Ελάχιστοι αναφέρονται στα αίτια που το προκάλεσαν.
Ουδείς αναφέρεται στην πολιτική κατάσταση που επικρατεί σε διαλυμένα κράτη όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, αλλά και τη Λιβύη, για να μην αναφερθούμε σε όσα ακόμα γνωρίζουν έντονη όχι πολιτική, αλλά πολεμική αναταραχή, όπως η Υεμένη.
Ούτε υπήρξε κάποια αίτηση για συζήτηση, σε διεθνές επίπεδο -πχ ΟΗΕ- του προβλήματος λες και κάποιοι φοβούνται να βγει στο φως η αλήθεια.
Η αμερικανική κυβέρνηση και τα αμερικανικά Μέσα του συρμού, αλλά και τα υπάκουα Μέσα στην Ευρώπη, παροτρύνουν την επίσπευση της κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία ως προϋπόθεση να τερματισθεί η κρίση των προσφύγων. Επειδή, όπως υποστηρίζουν, έτσι θα τερματισθεί ο εμφύλιος που προκαλεί το προσφυγικό πρόβλημα.
Όσο και αν δεν υπήρξαν κάποια επίσημα χείλη που να το ξεστόμισαν ως τώρα, η αλήθεια βρίσκεται στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Και τους στόχους της, που ωστόσο δεν έχουν επίσημα ανακοινωθεί. Ή γενικόλογα λέγεται η «αποκατάσταση δημοκρατικών θεσμών». Λες και οι αμερικανο-ΝΑΤΟϊκές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, ή τη Λιβύη έφεραν το «πολυπόθητο αποτέλεσμα» της επικράτησης δημοκρατικών θεσμών.
Λες κι είναι τυχαίο πως οι χώρες από τις οποίες έχει προκληθεί το προσφυγικό κύμα, είναι όλες τους από εκείνες που γνώρισαν είτε την εισβολή από αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, είτε υποκίνηση ανατρεπτικών αντικυβερνητικών επιχειρήσεων και εμφύλιων συγκρούσεων.
Ακόμη και Ευρωπαίοι ηγέτες, όπως ο πρόεδρος Ολάντ της Γαλλίας ή ο πρωθυπουργός Κάμερον της Βρετανίας, που αντιμετωπίζουν ήδη μεγάλο πρόβλημα με τους πρόσφυγες, έχουν ανακοινώσει ότι «επείγει η ενίσχυση των αντικυβερνητικών δυνάμεων στη Συρία». Λες και αν ενταθούν οι εμφύλιες μάχες, θα προτιμήσουν οι πρόσφυγες να μην εγκαταλείψουν την χώρα.
Στο σημείο αυτό επέλεξε η Ουάσιγκτον να αντιδράσει, εντείνοντας την αντιπαράθεσή της με τη Ρωσία, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να σταματήσει η παραδοσιακή ρωσική βοήθεια προς τη Δαμασκό.
Η εισβολή στο Ιράκ για την ανατροπή του καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν δημιούργησε κενό εξουσίας και αντί για δημοκρατικούς θεσμούς, έδωσε την ευκαιρία να αναλάβουν δράση τρομοκρατικές οργανώσεις. Το Ιράκ ως κράτος υφίσταται σε μερικές μόνο περιοχές της χώρας, ένα τμήμα του έχει αυτονομηθεί (όπου κατοικούν Κούρδοι) κι ένα μεγάλο μέρος του κατέχεται από το Ισλαμικό Χαλιφάτο.
Το Αφγανιστάν, αιμορραγεί εδώ και 14 χρόνια μετά την άφιξη των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής για να επιβάλλουν την δημοκρατία.
Όπου επενέβησαν οι ΗΠΑ και οι ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοί τους, (βλέπε Λιβύη) επικρατεί πλέον χάος, το οποίο επεκτείνεται και στην Υποσαχάριο Αφρική.
Την περασμένη Παρασκευή κύριο άρθρο της Washington Post ήταν «Η εκθρόνιση της Ευρώπης», καλώντας ταυτόχρονα την ανατροπή του Άσαντ αποδίδοντας την κρίση στο καθεστώς της Δαμασκού. Το άρθρο επικρίνει επίσης τους «ρατσιστές της Ευρώπης» για τον τρόπο αντιμετώπισης του προσφυγικού προβλήματος, αλλά δεν κάνει λόγο τι θα γίνει αν η Συρία πέσει στα χέρια των τζιχαντιστών του Χαλιφάτου.
Αμερικανο-ρωσική διαμάχη
Το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, πιέζει τις σύμμαχες χώρες να μην επιτρέψουν τη δίοδο ρωσικών αεροσκαφών με εφόδια προς την Συρία.
Αλλά η κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ σημαίνει ένα κενό εξουσίας που είναι έτοιμο να αναλάβει το Ισλαμικό Χαλιφάτο ή ενδεχομένως η αλ-Κάιντα. Είναι λοιπόν έτοιμη η αμερικανική εξωτερική πολιτική να αντιμετωπίσει αυτό το ενδεχόμενο;
Ήδη άρχισαν να ακούγονται διαφορετικές φωνές τουλάχιστον στον προοδευτικό αμερικανικό Τύπο.
Στο παλιότερο αμερικανικό ειδησεογραφικό περιοδικό ΤΗΕ ΝΑΤΙΟΝ, κύριο άρθρο υποστηρίζει πως «η κρίση των προσφύγων από την Συρία απαιτεί να προκληθεί παγκόσμια δράση και οι ΗΠΑ θα πρέπει να βοηθήσουν όλους εκείνους που εγκαταλείπουν τη χώρα τους λόγω των βιαιοτήτων».
Σε έκκληση της εκδοτικής ομάδας υπό την Katrina vanden Heuvel αναφέρεται πως οι ΗΠΑ θα πρέπει να αναλάβουν την φροντίδα τουλάχιστον 65.000 Σύρων προσφύγων πριν το 2016. Και όχι 5.000-8.000 που ανακοίνωσε ότι θα ήταν διατεθειμένη να υποδεχθεί η κυβέρνηση Ομπάμα.
Ακόμη, αναφέρεται στην προσπάθεια των Γιατρών του Κόσμου στην Ελλάδα για την προσφορά ιατροφαρμακευτικής φροντίδας στους πρόσφυγες που καταφθάνουν στις ελληνικές ακτές.
Η πραγματική δύναμη που ωθεί τις δυτικές δυνάμεις να επιμένουν στην επέμβαση στις περιοχές της Μέσης Ανατολής, είναι η αποικιοκρατική νοσταλγία, αλλά και η πλούσια σε ενεργειακά κοιτάσματα περιοχή όσο και οι δρόμοι των ενεργειακών αγωγών τόσο σημαντικών για την παγκόσμια αγορά.
Περιοχές που παίζουν σημαντικό ρόλο σε μια εποχή παγκόσμιας οικονομικής αναταραχής.
Η επικρατούσα παγκόσμια διακυβέρνηση της οικονομικής αριστοκρατίας είναι εκείνη που καταστρώνει σχέδια τα οποία καλούνται να εφαρμόσουν οι υπάκουοι πολιτικοί με την χρήση στρατιωτικής βίας.
Αλλά για να κατανοήσουμε τον ρόλο των δυτικών Μέσων στην χαλιναγώγηση των αντιδράσεων του απλού πολίτη, παραθέτω την άποψη των New York Times, από τα σχόλια στα Διεθνή της εφημερίδας της περασμένης Πέμπτης, όπου ο Roger Cohen γράφει με τίτλο «Ο συριακός εφιάλτης του Ομπάμα», πως «το δράμα του συριακού λαού με 200.000 νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες, αποτελεί απότοκο της δυτικής απραξίας».
Είναι ο ίδιος αρθρογράφος που θριαμβολογούσε μετά τον αμερικαν-ΝΑΤΟϊκό πόλεμο για την ανατροπή και τη δολοφονία του Καντάφι στη Λιβύη πως «το αποτέλεσμα της επέμβασης ήταν 1-0».
Κάτι που δεν μπορούμε να πούμε, τέσσερα χρόνια μετά την επέμβαση.
Πίσω από την προσπάθεια να πεισθεί το κοινό για το δίκαιο όλων των αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων, κρύβεται η προσπάθεια της άρχουσας αμερικανικής τάξης να συσπειρώσει τις λαϊκές δυνάμεις πίσω από την αντιπαράθεση με την Ρωσία για καθαρά οικονομικούς γεωπολιτικούς λόγους, ασχέτως του κόστους σε ανθρώπινες ζωές.
Διαβάστε επίσης:
