Η κυβέρνηση Trump ανακοίνωσε ότι οι ισραηλινοί οικισμοί στη Δυτική Όχθη δεν παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο. Αυτό είναι παράλογο. Όπως επισημαίνει ο Dov Waxman από την UCLA, ο νομικός σύμβουλος του υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ παραδέχθηκε ότι “ο πολιτικός διακανονισμός στα διοικητικά εδάφη αντιβαίνει στις ρητές διατάξεις της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης”, αφού το Ισραήλ κατέκτησε τη Δυτική Όχθη το 1967.
Αλλά οι επικριτές που καταδικάζουν την αμερικανική διακυβέρνηση για παραβίαση του διεθνούς δικαίου χάνουν το βαθύτερο σημείο της. Ακόμη κι εκείνοι που την καταδικάζουν για την υπονόμευση της λύσης των δύο κρατών.
Βασικά, το πρόβλημα με τους οικισμούς των εποίκων δεν είναι ούτε νόμιμο ούτε γεωπολιτικό. Είναι ηθικό. Οι ισραηλινοί οικισμοί στη Δυτική Όχθη αποτελούν θεσμοποιημένες εκφράσεις φανατισμού.
Οι οικισμοί υπάρχουν μόνο επειδή οι Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη ζουν υπό διαφορετικό νόμο. Οι Εβραίοι είναι Ισραηλινοί πολίτες: Μπορούν να ψηφίσουν για την κυβέρνηση που ελέγχει κάθε τετραγωνικό της Δυτικής Όχθης. Οι Παλαιστίνιοι είναι υποκείμενοι στους ισραηλινούς νόμους: Μόνιμα περιθωριοποιημένοι λόγω της εθνικότητας και της θρησκείας τους από την ιθαγένεια στη χώρα στην οποία ζουν. (Ναι, οι Παλαιστίνιοι ψήφισαν πολλές φορές για την Παλαιστινιακή Αρχή, αλλά η Παλαιστινιακή Αρχή δεν είναι κυβέρνηση, είναι υπεργολάβος του Ισραήλ, οι υπάλληλοι της Παλαιστινιακής Αρχής, όπως όλοι οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης, χρειάζονται ισραηλινή άδεια να ταξιδέψουν από ένα τμήμα της Δυτικής Όχθης στο άλλο).
Επειδή η ισραηλινή κυβέρνηση ελέγχει τη Δυτική Όχθη και επειδή είναι υπεύθυνη έναντι των Εβραίων – αλλά όχι των Παλαιστινίων – που ζουν εκεί, έχει περάσει τον τελευταίο μισό αιώνα να έχει υπό κατάληψη το έδαφος πάνω στο οποίο ζουν οι Παλαιστίνιοι και να το παραδίδει σε Εβραίους εποίκους.
Χρησιμοποιώντας οθωμανικό νόμο του 1858, έχει κατακτήσει μεγάλο μέρος της «κρατικής γης» της Δυτικής Όχθης και έπειτα μεταβίβασε αυτό το δήθεν χωρίς ιδιοκτήτη έδαφος σε εβραϊκούς οικισμούς.
Σύμφωνα με στοιχεία από την πολιτική διοίκηση του Ισραήλ, σχεδόν το 40% της γης στην οποία κατοικούν οι έποικοι κάποτε ανήκε σε μεμονωμένους Παλαιστίνιους.
Σπουδαία πράγματα. Ορισμένοι υπερασπιστές των οικισμών υποστηρίζουν: Πολλοί άνθρωποι ζουν σε κλεμμένη γη. Εάν κοινότητα που χτίστηκε σε γη κατασχέσιμη με βία είναι ηθικά παράνομη, τότε οι Νεοϋρκέζοι που ζουν στην επικράτεια που κάποτε ανήκε σε αυτόχθονες Αμερικανούς δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να είναι εκεί –όπως οι Εβραίοι έποικοι στο Beit El.
Αλλά υπάρχει η διαφορά: H Νέα Υόρκη είναι πλέον ανοικτή σε ανθρώπους οποιασδήποτε θρησκείας ή φυλής. Οι ντόπιοι Αμερικανοί, ως πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, μπορούν να ζήσουν εκεί.
Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να ζήσουν στο Beit El. Οι εβραϊκοί οικισμοί κατοικούνται μόνον από εβραϊκής καταγωγής. Η Δυτική Όχθη δεν είναι όπως η Νέα Υόρκη το 2019. Είναι σαν το Μισισιπή το 1959. Είναι περιοχή ξεχωριστή από το νόμο. Ξεχωριστή και αποτρόπαια άνιση.
Αυτό είναι που ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου αποκρύπτει όταν ειδοποιεί ότι η νέα πολιτική διακανονισμού της διακυβέρνησης του Τράμπ “αντικατοπτρίζει ιστορική αλήθεια – ότι ο εβραϊκός λαός δεν είναι ξένος αποικιοκράτης στην Ιουδαία και τη Σαμάρια”.
Φυσικά, οι Εβραίοι δεν είναι ξένοι στη Δυτική Όχθη. Μεγάλο μέρος του Βιβλίου της Γένεσης διαδραματίζεται εκεί. Υπήρχαν εβραϊκές κοινότητες στη Δυτική Όχθη πριν από τη δημιουργία του Ισραήλ. Αλλά ηθικά, το ζήτημα δεν είναι αν οι Εβραίοι έχουν το δικαίωμα να ζουν στη Δυτική Όχθη. Είναι αν οι Εβραίοι έχουν το δικαίωμα να ζουν εκεί κάτω από διαφορετικό νόμο από τους Παλαιστίνιους γείτονές τους.
Πληροφορίες από το “The Forward”
Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
