Με δεδομένη την ατυχή κατάργηση των σχέσεων της Παλαιστινιακής Αρχής με την κυβέρνηση του Τραμπ και κρίνοντας από τις δημόσιες δηλώσεις ορισμένων από την παλαιστινιακή ηγεσία, ουδένα θα εξέπληττε εάν η πρώτη αντίδραση της Παλαιστινιακής Αρχής θα είναι απόλυτη απόρριψη του σχεδίου χωρίς καν να το διαβάσει.
Και ποια θα είναι από τη Χαμάς και την Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ; Δεν χρειάζεται κανείς να αναρωτιέται ποιες θα είναι οι πιθανές αντιδράσεις τους.
Όπως υποστηρίζει σε κύριο άρθρο της η «The Jerusalem Post», το αμερικανικό σχέδιο είναι πρόσκληση και στα δύο μέρη για σοβαρή δέσμευση. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι για τους οποίους η παλαιστινιακή ηγεσία πρέπει να μελετήσει το σχέδιο και να περιγράψει συστηματικά τις αντιρρήσεις του σε αυτό – και στη συνέχεια να προτείνει ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες τροποποιήσεις στο σχέδιο προς εξέταση.
Μαθήματα ιστορίας
Ο χρόνος και η αποφυγή υπήρξαν μεταξύ των χειρότερων εχθρών των Παλαιστινίων. Το Ισραήλ αναπτύσσεται και ευνοεί, ενώ οι Παλαιστίνιοι, που κάνουν οικονομικά καλύτερα στη Δυτική Όχθη, παραμένουν ακόμα πιο πίσω. Οι Παλαιστίνιοι μπορούν να συνεχίσουν να περιμένουν μια καλύτερη διαπραγμάτευση, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έρθει ποτέ.
Είναι καιρός να διαπραγματευτούμε με καλή πίστη να δώσουμε στην επόμενη γενιά των Παλαιστινίων ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Η παλαιστινιακή ηγεσία πρέπει να είναι ρεαλιστική. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αναγνωρίσουν το τι είναι δυνατόν και να αποφύγουν να οδηγηθούν μόνο από αυτό που θεωρούν δίκαιο.
Και οι δύο πλευρές μπορούν να υποστηρίξουν εδώ και δεκαετίες αυτό που νομίζουν ότι είναι δίκαιο. Ποτέ δεν θα συμφωνήσουν.
Αντ ‘αυτού, οι Παλαιστίνιοι πρέπει να επικεντρωθούν σε ένα ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο που έχει τη δυνατότητα να φέρει μεγάλα πράγματα στους Παλαιστινίους αν η ηγεσία διαπραγματευτεί καλά. Οι παλαιστίνιοι ηγέτες θα έχουν επίσης μια πραγματική, πολύ σημαντική ευθύνη για την υλοποίηση όσων διαπραγματεύονται με επιτυχία. Πρέπει να είναι έτοιμοι γι ‘αυτό ώστε οι άνθρωποι τους να μπορούν να ωφεληθούν και τελικά να πετύχουν.
Για τον περιστασιακό επισκέπτη ή τον τουριστικό οδηγό μέσω της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης ή της Ιερουσαλήμ, οι ισραηλινοί οικισμοί μπορεί να φαίνονται σαν ένα άλλο σύνολο σπιτιών σε κάποιο λόφο.
Τα μεσαιωνικά προαστιακά αρχοντικά σπίτια, χτισμένα γρήγορα και κλειδωμένα σε ένα πλέγμα ομοιόμορφων μονάδων, στέκονται δίπλα, σε άμεση αντίθεση με τα ασβεστολιθικά παλαιστινιακά σπίτια πιο πέρα.
Τα σπίτια των εποίκων, τα οποία είναι κατασκευασμένα κυρίως από τσιμέντο με καλυμμένο ασβεστοκονίαμα, τείνουν να έχουν παρόμοια εμφάνιση: βίλες αμερικανικού στιλ με κεραμιδένιες στέγες και περιτριγυρισμένες από καταπράσινους πράσινους χλοοτάπητες.
Μέχρι το 2018, 611.000 ισραηλινοί έποικοι ζούσαν σε 250 οικισμούς στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Ο μεγαλύτερος οικισμός Modi’in Illit στεγάζει περισσότερους από 70.000 Ισραηλινούς Εβραίους στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.
Ο μεγα-οικισμός έχει δικό του δήμαρχο, καθώς και σχολεία, εμπορικά κέντρα και ιατρικά κέντρα.
Ορισμένοι οικισμοί έχουν ακόμη τα δικά τους πανεπιστήμια.
Σήμερα, μεταξύ 600.000 και 750.000 Ισραηλινών ζουν σε αυτούς τους σημαντικούς οικισμούς, που ισοδυναμούν με περίπου το 11% του συνολικού εβραϊκού ισραηλινού πληθυσμού.
Ζουν πέρα από τα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα του κράτους τους, στην παλαιστινιακή γη που το Ισραήλ κατέχει από το 1967 και η οποία περιλαμβάνει την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη.
Έκτοτε η ισραηλινή κυβέρνηση χρηματοδότησε ανοικτά και δημιούργησε οικισμούς για Ισραηλινούς Εβραίους για να ζήσουν εκεί, προσφέροντας κίνητρα και επιδοτούμενη στέγαση.
Γιατί, λοιπόν, οι εν λόγω οικιστικές ενώσεις προκάλεσαν τόσο μεγάλη κακομεταχείριση και ονομάστηκαν απειλή για την προοπτική της ειρήνης στους Αγίους Τόπους;
Τι είναι οι ισραηλινοί εποικισμοί και πώς προέκυψαν;
Προωθείται η κοινή πεποίθηση, οι οικισμοί αποτελούν κληρονομιά της περιόδου πριν από το 1948, πριν από τη δημιουργία του Ισραήλ.
Στη δεκαετία του 1880, η κοινότητα των Παλαιστινίων Εβραίων, γνωστή ως Yishuv, ανερχόταν στο 3% του συνολικού πληθυσμού. Ήταν απολιτικές και δεν επιζητούσαν να χτίσουν ένα σύγχρονο εβραϊκό κράτος.
Αλλά στα τέλη του 19ου αιώνα, το σιωνιστικό κίνημα -μια πολιτική ιδεολογία- που ανδρώθηκε από την Ανατολική Ευρώπη, υποστηρίζοντας ότι οι Εβραίοι ήταν έθνος ή φυλή και άξιζε τη δημιουργία σύγχρονου «Εβραϊκού κράτους».
Το κίνημα, επικαλούμενος τη βιβλική πεποίθηση ότι ο Θεός υποσχέθηκε την Παλαιστίνη στους Ιουδαίους, άρχισε να αγοράζει γη εκεί και να χτίζει οικισμούς για να ενισχύσει την απαίτησή τους στη δημιουργία πατρίδας.
Τότε αυτοί οι οικισμοί που χτίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στην παράκτια πεδιάδα και στο βόρειο τμήμα της χώρας, ονομάζονταν “Kibbutzim” και “Moshavim”.
Το πρώτο Kibbutz Degania ιδρύθηκε το 1909 από Ευρωπαίους Εβραίους αποίκους.
Το Τελ Αβίβ, τώρα οικονομική πρωτεύουσα του Ισραήλ, χτίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και ήταν ένας από τους πρώτους οικισμούς.
Η προσέγγιση είναι γνωστή: «Δημιουργία πραγματικών γεγονότων στο επίκεντρο» – η παρουσία στην περιοχή για να εξασφαλιστεί ότι θα αποτελέσει μέρος ενός μελλοντικού κράτους που θα είναι δύσκολο να ξεφορτωθούν αργότερα.
Η κατανομή των οικισμών καθόρισε το χάρτη του προτεινόμενου σχεδίου κατανομής των Ηνωμένων Εθνών για τα εβραϊκά και παλαιστινιακά κράτη το 1947.
Μέχρι το 1948, πριν από την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης από το Σιωνιστικό κίνημα, οι Εβραίοι είχαν τον έλεγχο πάνω από το 6% της γης.
Πληροφορίες από interactive.aljazeera.com-The Jerusalem Post
Σύνταξη Κ. Μπετινάκης
