Ο Αυστριακός ακροδεξιός αντικαγκελάριος «πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη». Ή μήπως δεν έγινε κάτι τέτοιο; Το αποκαλυπτικό βίντεο ξεκαθαρίζει τα πράγματα καλύτερα παρά ο λόγος που εκφώνησε κατά την παραίτησή του.
Όπως επισημαίνει το «Der Spiegel», η ακροδεξιά κοσμοθεωρία του, την οποία επανέλαβε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, θεωρεί ότι «εάν παλεύεις μ’ έναν τεράστιο και επικίνδυνο εχθρό, όλα μπορούν να συμβούν».
Αλλά, όπως προσθέτει το γερμανικό περιοδικό, «ο Στράχε παραμένει πάντα Στράχε».
Αφού όλος ο κόσμος παρακολούθησε καθώς προσπάθησε να θέσει τις βάσεις για τη δημιουργία «ουγγρικού ύφους» τοπίου στη χώρα του με ρωσική βοήθεια, παραπονέθηκε στη συνέντευξη Τύπου του Σαββάτου για εκστρατεία εναντίον του «από το εξωτερικό».
Στην προσπάθεια να διαστρεβλώσει εντελώς την κατάσταση, εξέφρασε την οργή του για τις κρυφές κάμερες που τον κινηματογραφούσαν – χωρίς να εξετάσει το προφανές: το βίντεο ουδέν ενδιαφέρον θα είχε αν δεν είχε μιλήσει τόσο ξεκάθαρα για τα σχέδιά του για αναμόρφωση της Αυστρίας. Η μόνη πηγή για την ατιμία είναι ο ίδιος.
Ο ίδιος κατασκεύασε το σκάφος και βυθίστηκε μαζί του.
Και όμως, ολόκληρη η παραίτησή του ήταν μια προσπάθεια να μοιραστεί με κάποιους την ευθύνη και να κατηγορήσει τους άλλους.
Κατονόμασε ορισμένους από αυτούς, όπως ο Ισραηλινός πολιτικός σύμβουλος Tal Silberstein και ο Γερμανός σατιρικός Jan Böhmermann. Κυρίως, ωστόσο, βασίστηκε στην υποψία.
Μίλησε για δίκτυα και ομάδες, για να εξασφαλίσει ότι όλα ακούγονταν αρκετά δυσοίωνα – με τον ορίζοντα γεμάτο σύννεφα θύελλας, όπου όλοι όσοι τον υποστηρίζουν μπορούν να δουν εκείνο που ήθελαν.
(…) Η απειλή ωστόσο παραμένει. Επιπλέον, το γεγονός ότι η Ακροδεξιά είχε επιτυχία στις δημοσκοπήσεις και έχει ψηφιστεί στην (αυστριακή) κυβέρνηση και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, σε ουδεμία περίπτωση αποδεικνύει τη δικαιοσύνη του συστήματος. Ακριβώς όπως η αποτυχία των δεξιών σχεδίων, όπως το Brexit, δεν αποτελεί απόδειξη της ακαταλληλότητάς τους.
Όλα συνδέονται με μεγαλύτερες, κρυφές δυνάμεις που πρέπει να αντιδράσουν. Δεν πρόκειται για τη διαμόρφωση πολιτικού σχεδίου και την επιλογή μεταξύ διαφορετικών πολιτικών οραμάτων. Πρόκειται μάλλον για προστασία και επιτακτική ανάγκη.
Στο βίντεο, ο Στράχε αναφέρεται στον ιδεαλισμό των πολιτικών δωρητών που τον υποστηρίζουν – ανθρώπους που «δεν θέλουν την Αυστρία να εξισλαμιστεί». Περισσότερο από αυτό: «Δεν θέλουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να καταστραφούν».
Αλλά η αναφορά στην ανάγκη προστασίας των παιδιών και η παράλληλη ανάγκη προστασίας των γυναικών από αλλοδαπούς σεξουαλικούς εγκληματίες δεν εννοείται ως ένας συγκεκριμένος πολιτικός στόχος που θα μπορούσε να λυθεί με την πολιτική περισσότερων αστυνομικών ή άλλων μέτρων.
Αντίθετα, πρόκειται απλώς για αναφορά στην απειλή που αντιμετωπίζει η ίδια η ανθρωπότητα και στη συνεχιζόμενη μάχη που αφήνει την ακροδεξιά πτέρυγα με ελάχιστες επιλογές.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πραγματική λανθασμένη θεωρία της «μεγάλης αντικατάστασης» – η ιδέα ότι ο λευκός, χριστιανικός πληθυσμός της Ευρώπης προοδευτικά αντικαθίσταται σταδιακά με τους Άραβες και τους Αφρικανούς της υπο-Σαχάριας περιοχής – που υιοθετεί ο γαλλόφωνος πνευματικός Renaud Camus είναι τόσο αποτελεσματικός: Τοποθετεί την πλειοψηφία στη θέση της μειονότητας. Και κάθε σκουρόχρωμο άτομο που περνάει από το Παρίσι, κάθε μπιστρό με «döner kebab» και κάθε τζαμί γίνεται αποδεικτικό αυτής της εισβολής που έχει εφευρεθεί.
Υπάρχει όμως και μια πρόσθετη συνιστώσα: Κάθε επικεφαλής πολιτικός είναι συνεργός, μέρος μιας εικαζόμενης ελίτ που επικεντρώνεται σε παρασκηνιακά σφυροκοπήματα, όπως είναι το Παγκόσμιο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση του ΟΗΕ ως μέρος της προσπάθειας αντικατάστασης του σημερινού πληθυσμού με τους Αφρικανούς.
Το σενάριο που προέκυψε δεν θα μπορούσε να είναι πιο τέλειο: Η υποτιθέμενη συμμαχία όλων των ανθρώπων που ζουν στην Αφρική με όλους εκείνους που φέρουν πολιτική ευθύνη στην Ευρώπη αντικατοπτρίζεται στην κλασική, ακροδεξιά φαντασία της ανωτερότητας.
Αυτή η ιδέα, αν και σε ελαφρώς αποδυναμωμένη μορφή, έχει γίνει μέρος των κοινοβουλευτικών συζητήσεων στην Ευρώπη.
Η Alice Weidel, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας των Εναλλακτικών για τη Γερμανία (Alternative for Germany), για παράδειγμα, προειδοποίησε σε μια ομιλία που σημάδεψε την επέτειο του συντάγματος της χώρας ότι η συνεχιζόμενη μεταναστευτική κρίση θα «οδηγήσει σε μακροχρόνια και δραματική μεταμόρφωση τον κυρίαρχο λαό».
Το υποκείμενο είναι σαφές: Πώς είναι δυνατόν να μιλήσουμε για ένα δίκαιο σύστημα όταν ακόμη και το ίδιο το κράτος τροποποιείται από την ελίτ που είναι ανεκτική για τους μετανάστες;
(…)Σε αυτήν την κοσμοθεωρία, αυτό που αντιμετωπίζουν οι μεγαλύτερες δυνάμεις και όλα τα άτομα μπορούν να κάνουν είναι να επιλέξουν σε ποια μεριά βρίσκονται.
Είναι η ίδια κοσμοθεωρία που προωθείται από τους ισλαμιστές. Τους επιβάλλουν τη λατρεία της θρησκείας, απορρίπτουν την πολιτική διαδικασία και βλέπουν την ιδεολογία ως το μοναδικό μονοπάτι στην εξουσία.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο και οι δύο απορρίπτουν την ιδέα της ανοιχτής κοινωνίας. Και μιλούν ο ένας για τον άλλον, εστιάζοντας τις καταστροφικές ενέργειές τους στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος τους.
(…) Φαίνεται ότι μερικοί άνθρωποι μπορούν να χειριστούν τον κόσμο μόνο αν τον δουν μέσα από παρόμοια στενή προοπτική. Και αυτό είναι το πλεονέκτημα αυτών των ιδεολογιών: Οι ριζοσπαστικές ιδέες μάς απελευθερώνουν από την ελευθερία.
SPIEGEL ONLINE
Απόδοση: Κ. Μπετινάκης
