Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η αποχή στις ΗΠΑ παρουσιάζει αριθμούς-ρεκόρ, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο.
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, σ΄αυτές τις εκλογές, περίπου το ένα τέταρτο των ενήλικων Αμερικανών, με δικαίωμα ψήφου, περί τα 50 εκατομμύρια δηλαδή, δεν έχουν πάει να εγγραφούν.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν διαρρεύσει, όσοι δεν έχουν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους, είναι κυρίως νεαρής ηλικίας, φτωχότεροι οικονομικά, οι περισσότεροι Αφραμερικανοί.
Στα παράδοξα του αμερικανικού συστήματος είναι και το γεγονός ότι λόγω του πλειοψηφικού συστήματος, μικρές πολιτείες, όπως το Γουαϊόμιν για παράδειγμα, με πληθυσμό 582.000, εκλέγει δύο γερουσιαστές, όσους ακριβώς και η – κατά 66 φορές μεγαλύτερη, πολυπληθέστερη και πυκνοκατοικημένη- Καλιφόρνια, με 38,8 εκατομμύρια κατοίκους.
Ο έλεγχος της αμερικανικής οικονομίας, μπορεί να παρομοιασθεί με αυτοκίνητο στο οποίο υπάρχουν δύο πετάλ γκαζιού και δύο φρένων.
Υπάρχουν πέντε κυβερνήτες που ορίζονται από τον πρόεδρο για θητεία 14 χρόνων. Ακόμη χειρότερο, μπορεί να χαρακτηρισθεί το γεγονός πως η Επιτροπή Ανοικτού Εμπορίου, ελέγχει τα επιτόκια, και αποτελείται από εφτά κυβερνήτες και πέντε μέλη που είναι πρόεδροι των περιφερειακών Αποθεματικών Τραπεζών.
Οι περιφερειακοί πρόεδροι επιλέγονται από τις ίδιες τις τράπεζες που θα πρέπει να ελέγχουν…
Όπως είχε γράψει το 1931, ο John Dewey, θεωρούμενος από τους πρώτους υπέρμαχους της «περισσότερης δημοκρατίας» φιλοσόφους «η πολιτική αποτελεί τον ίσκιο των μεγάλων επιχειρήσεων».
Κάτι που επιβεβαιώθηκε με την χρεοκοπία της Γουόλ Στρητ του 2008: Ότι δηλαδή οι μεγάλες τράπεζες έχουν τη δύναμη να καταστρέψουν την αμερικάνικη οικονομία (και όχι μόνον) με περισσότερους τρόπους, από ό,τι οι πολιτικοί.
Και αυτό, δίχως ολόκληρο το πολιτικό σύστημα να μπορεί να αντιμετωπίσει «την βροχή των τρισεκατομμυρίων δολαρίων» των τραπεζών.
Όσο κι αν ο Ντόναλντ Τραμπ προσπαθεί να μειώσει τους φόρους.