Είκοσι έξι χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο Λένιν έκανε την επανεμφάνισή του στη γερμανική πρωτεύουσα καθώς το γιγαντιαίο κεφάλι του επιβλητικού γρανιτένιου αγάλματός του ξεθάφτηκε από δασώδη περιοχή στα περίχωρα του Βερολίνου για να παρουσιαστεί σε έκθεση.
Το γρανιτένιο κεφάλι, ύψους 1,70 μέτρων και βάρους 3,5 τόνων, ήταν θαμμένο επί 24 χρόνια στο δάσος. Στο εξής θα αποτελεί το επίκεντρο μόνιμης έκθεσης αφιερωμένης στις προσωπικότητες που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία της Γερμανίας.
Το κεφάλι του Λένιν ξεθάφτηκε το πρωί της Πέμπτης από εργάτες, οι οποίοι στη συνέχεια με τη βοήθεια ενός γερανού, το τοποθέτησαν σε φορτηγό. Ξεκίνησε έπειτα το ταξίδι του, διασχίζοντας την πόλη για να φτάσει στον χώρο της έκθεσης, στο Σπαντάου του δυτικού Βερολίνου. Η διαδρομή θύμιζε έντονα τη σκηνή από την ταινία Goodbye Lenin του 2003, όπου το κεφάλι, κρεμασμένο από ένα ελικόπτερο, υπερίπταται του Ανατολικού Βερολίνου αμέσως μετά την πτώση του Τείχους.
Το κεφάλι αποτελούσε τμήμα μνημείου που είχε φιλοτεχνήσει ο Νικολάι Τόμσκι, πρόεδρος της Σοβιετικής Ακαδημίας Τεχνών. Το μνημείο του Λένιν, με φόντο μία κόκκινη σημαία, είχε ύψος 19 μέτρα. Τα αποκαλυπτήριά του είχαν γίνει στις 19 Απριλίου 1970, τρεις ημέρες πριν την επέτειο των 100 ετών από τη γέννηση του Λένιν και έμεινε επί 31 χρόνια στην ομώνυμη πλατεία. Το φθινόπωρο του 1991 διατάχθηκε η διάλυσή του. Τα 120 κομμάτια του θάφτηκαν τελικά σε μια δασώδη, προστατευμένη περιοχή, στο νοτιοανατολικό άκρο της πόλης.
Η εκσκαφή του κεφαλιού αποδείχτηκε περίπλοκη υπόθεση: Πριν από έναν χρόνο ο δήμος του Βερολίνου εγκατέλειψε την προσπάθεια, ανακοινώνοντας ότι δεν γνωρίζει πού ακριβώς βρισκόταν. Όμως ένας Αμερικανός παραγωγός ντοκιμαντέρ, ο Ρικ Μίνιτς, ο οποίος είχε ξεθάψει εν μέρει το κεφάλι στις αρχές της δεκαετίας του ’90, επικοινώνησε με τον τοπικό Τύπο και ανέφερε ότι ο ίδιος ήξερε να υποδείξει το σημείο. Οι αρχές έδωσαν έτσι το πράσινο φως για την «ανάσταση» του Λένιν.
Τα έργα καθυστέρησαν ακόμη περισσότερο καθώς διαπιστώθηκε ότι στην περιοχή εκείνη του δάσους ζούσε ένα σπάνιο, προστατευόμενο είδος σαύρας και χρειάστηκε να απομακρυνθούν με προσοχή τα ερπετά από το σημείο για να προχωρήσει η ανασκαφή.
