Σύνταξη – Επιμέλεια: Στέλιος Βασιλούδης
Μέσα στις άγριες υπερβολές του Trump υπάρχουν κόκκοι αλήθειας. Οι φιλελεύθεροι δεν ασχολήθηκαν ποτέ μαζί τους – και γι’ αυτό μπορεί να κερδίσει ξανά τις εκλογές.
Ο Donald Trump είναι βέβαιο ότι θα είναι ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων στις φετινές εκλογές για την προεδρία των ΗΠΑ. Αυτή τη στιγμή είναι φαβορί για τη νίκη.
Για τους περισσότερους Ευρωπαίους, καθώς και τους Βρετανούς η προοπτική είναι τρομακτική. Το έθνος το οποίο γέννησαν οι Βρετανοί, του έδωσαν τη γλώσσα και που υπήρξε ο φίλος και προστάτης τους ανά τους αιώνες, φαίνεται να έχει τρελαθεί.
Όσοι γνωρίζουν τις ΗΠΑ εκπλήσσονται που, όσο και απρόθυμα, αρκετοί από τους ψηφοφόρους τους μπορεί να επιλέξουν ξανά τον Trump για να τους κυβερνήσει μετά την εμπειρία τους – από το 2017 έως το 2021.
Ποιοι είναι αυτοί οι Αμερικανοί; Πώς μπορούν να είναι τόσο τυφλοί στα λάθη του, με τον νόμο να τον κυνηγάει, τα κουτσομπολιά να τον διακωμωδούν και τους σχολιαστές να τον καταφρονούν και να χλευάζουν κάθε του λέξη του;
Η απάντηση είναι ότι οι Αμερικανοί που υποστηρίζουν τον Trump δεν είναι αυτοί που γνωρίζουν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι.
Είναι ηλικιωμένοι και κάτοικοι αγροτικών περιοχων: είναι συχνά, αλλά σε καμία περίπτωση αποκλειστικά, εργατική τάξη ή/και μη πτυχιούχοι.
Όμως, πάνω απ’ όλα, αγαπούν τον Trump, επειδή είναι επίσης εχθρικοί προς τους Αμερικανούς, που αυτός ισχυρίζεται ότι μισεί.
Αυτοί οι μισητοί Αμερικανοί – που παρουσιάζονται σαν τέρατα στις συγκεντρώσεις του Trump – ζουν κυρίως σε μεγάλες πόλεις στις ανατολικές και δυτικές ακτές.
Είναι υπέρ της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, της πολιτικής της ταυτότητας, του κοινωνικού φιλελευθερισμού και του ελεύθερου εμπορίου.
Η ηγεσία τους είναι ένα φιλελεύθερο κατεστημένο με πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Φυσικά, πρόκειται για γενικεύσεις – αλλά αυτό είναι που εμπορεύεται ο Trump.
Ο ισχυρισμός του είναι ότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες αυτό το κατεστημένο έχει διαφθείρει την ταυτότητα του έθνους και έχει αμαυρώσει την ουσία του. Χρησιμοποιώντας τη ρητορική ενός μαφιόζου, δηλώνει ότι θα συντρίψει αυτούς τους εχθρούς της Αμερικής.
Θα σταματήσει τους Μεξικανούς να περνούν τα σύνορα, με όπλα αν χρειαστεί. Θα εκτελέσει εμπόρους ναρκωτικών, θα προστατεύσει τις αμερικανικές οικογένειες από την πολιτική που εστιάζεται στα φύλα (gender politics), θα αφήσει τους ηλίθιους Ευρωπαίους στους μικροπολέμους τους και θα τερματίσει τις τρελές ξένες επεμβάσεις του Biden.
Ο Trump είναι η καρικατούρα κάθε καυχησιάρη πρίν απο τον καυγά στο μπαρ.
Σε αντίθεση, οι περισσότεροι δημοκρατικοί ηγέτες έρχονται στην εξουσία με τις οξείες γωνίες τους στρογγυλεμένες από την αναρρίχηση στη σκάλα της κομματικής πολιτικής. Όχι τόσο ο Trump.
Η μόνη εμπειρία που έφερε στον Λευκό Οίκο ήταν αυτή της ζούγκλας του real estate της Νέας Υόρκης, ένας κόσμος αντιπαλότητας, διπλών συναλλαγών και εκδίκησης.
Το αγαπημένο του μότο είναι η φράση που χρησιμοποίησε προς την παραιτηθείσα ήδη αντίπαλο του Nikki Haley: «Δεν θυμώνω, ανταποδίδω».
Ένα μεγάλο μέρος της αποδοκιμασίας που υφίσταται ο Trump από τους επικριτές του βασίζεται – απογοητευτικά – στον ακατέργαστο σνομπισμό.
Περιλαμβάνει επιθέσεις στο ντύσιμό του, τους τρόπους του, τα ανυπόφορα σπίτια του και το χονδροειδή τρόπο έκφρασης – και απηχεί τις παρατηρήσεις της άρχουσας τάξης της Αγγλίας.
Δεν του κάνουν κακό στα μάτια των θαυμαστών του. Οι πρώτες συγκρίσεις του με τον Mussolini συνέβαλαν στην εδραίωση της εικόνας του ως πολεμιστή που μάχεται μια εδραιωμένη ελίτ.
Αν το δει κανείς μέσα απ´τα μάτια των ψηφοφόρων του: οι ΗΠΑ δεν διολίσθησαν σε μια δικτατορία υπό τον Trump.
Οι εχθροί του δεν συνελήφθησαν ούτε έκλεισαν τα εχθρικά μέσα ενημέρωσης. Από τότε που άφησε το αξίωμα του, ωστόσο, οι εχθροί του δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να τον καταδικάσουν και να τον φυλακίσουν, παρόλο που οι δίκες απλώς βοηθούν τον σκοπό του.
Η προσπάθεια του Κολοράντο να τον εμποδίσει να διεκδικήσει το αξίωμα ήταν τόσο νομικά λανθασμένη όσο και αντιπαραγωγική.
Η αμερικανική οικονομία τα πήγε καλά υπό τον Trump – καλύτερα από εκείνη της Βρετανίας.
Έκανε μια γνήσια αν και μάταιη προσπάθεια να βρει ειρήνη στην Β.Κορέα.
Ο Vladimir Putin, με τον οποίο οι σχέσεις του παραμένουν σκοτεινές, δεν εισέβαλε στην Ουκρανία όσο βρισκόταν στον Λευκό Οίκο.
Η πρόσφατη απαίτησή του να επαναξιολογήσουν το ΝΑΤΟ και η Ευρώπη τόσο τη στρατηγική τους όσο και τις δυνάμεις τους δεν ήταν παράλογη, αν και δεν εκφράστηκε σωστά. Η προσήλωσή του στη μετανάστευση δεν είναι μόνο αμερικανικό φαινόμενο.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι εχθροί του Trump καλό θα ήταν να αναζητήσουν τα αίτια της δικής τους αντιδημοφιλίας.
Η δημοκρατία δεν λειτουργεί με έλεος. Είναι: ένα άτομο – μία ψήφος και αυτοί που πιστεύουν σε αυτη δεν μπορούν να παραπονεθούν όταν τα αποτελέσματα τους πάνα κόντρα. Ο Trump παραπονιέται ότι η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ και τα ΜΜΕ της – εκτός από τα κομμάτια που ελέγχει – διέπονται από νέες ιδεολογίες που βασίζονται στο φύλο και τη φυλή.
Ισχυρίζεται ότι θέλουν να απαγορεύσουν τον συντηρητισμό από τις πανεπιστημιουπόλεις, να «αποχρηματοδοτήσουν» την αστυνομία και να πλημμυρίσουν τη χώρα με μεξικάνικη φθηνή εργασία και κινεζικά προϊόντα. Υπάρχει αρκετή αλήθεια σε αυτές τις κατηγορίες ώστε οι υποστηρικτές του να τον επευφημούν.
Ένας εξέχων αμερικανός γερουσιαστής διαβεβαίωσε πρόσφατα σε ιδιωτική συγκέντρωση στο Λονδίνο ότι οι Αμερικανοί δεν θα επέτρεπαν την επιστροφή του Trump στον Λευκό Οίκο.
Θα ήταν αδιανόητο. Όσοι το υποστήριζαν απλώς «προσπαθούσαν να μας τρομάξουν».
Με την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων στον κόσμο, ο απροβλεπτος Trump δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι σε θέση να ηγηθεί αυτού που είναι ακόμα – έστω και ελάχιστα – ο ελεύθερος κόσμος.
Όμως όσοι του αντιτίθενται θα πρέπει να μελετήσουν τι τον κάνει τόσο δημοφιλή στα μάτια των περισσότερων Αμερικανών – και τι κάνει αυτους λιγότερο.
Πηγή: The Guardian
