Θα μπορούσε να παραμείνει στον χώρο της αθλητικής φωτογραφίας, όπου ήταν πρωτοπόρος στην Ελλάδα, όμως αναζητούσε το κάτι διαφορετικό. Μετά τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004 ο Θωμάς Χρυσοχοΐδης πήρε… μετεγγραφή στον χώρο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας και επίσης διέπρεψε.
Από τους ανθρώπους, όμως, που ψάχνουν συνεχώς για νέες προκλήσεις, βάζουν συνεχώς διαφορετικούς στόχους και δεν επαναπαύονται ποτέ επέλεξε ν’ ασχοληθεί παράλληλα και με την σκηνοθεσία βίντεο-κλιπ.
Ο Θωμάς Χρυσοχοΐδης, στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, που παραχώρησε στο σάιτ all4fun.gr, μίλησε για το πως ξεκίνησε να ασχολείται με την φωτογραφία, ενώ αναφέρθηκε στη σχέση του με τον αθλητισμό και τη σκηνοθεσία!
Διαβάστε αναλυτικά τη συνέντευξη που παραχώρησε στο all4fun.gr ο Θωμάς Χρυσοχοΐδης:
-Πότε σ’ έπιασε για πρώτη φορά η επιθυμία να φωτογραφίζεις;
Το ανακάλυψα τελειώνοντας το δημοτικό με 1η γυμνασίου. Άρχισα να τραβάω σε Κodak Pocket με την αδερφή μου. Μετά τη δευτέρα γυμνασίου πήρα μια Lubitel. Μια ρώσικη με 1250 δραχμές. Ήταν πολύ αξιόπιστη για τα χρήματα της. Δούλευα συνέχεια τα καλοκαίρια. Σε καφενείο, πιτσαρία, δερμάτινα είδη, κούριερ, ενώ στην έκτη για να έχω δικά μου λεφτά πουλούσα κρυφά μαξιλαράκια στα γήπεδα. Εκείνα τα φελιζόλ που χρησιμοποιούσαν παλιά οι φίλαθλοι για να κάθονται στις τσιμεντένιες εξέδρες. Οι γονείς μου το έμαθαν μετά από δύο χρόνια και στη συνέχεια ερχόταν και ο πατέρας μου και με βοηθούσε στη Νέα Σμύρνη. Έχω κάνει όλες τις δουλειές! Δεν σταματούσα ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πάσχα. Ώσπου μετά την 1η Λυκείου ο πατέρας μιας συμμαθήτριας μου, μου είπε να πάω να δουλέψω όλο το καλοκαίρι για την ανέγερση του νέου μουσείου της Ακρόπολης στη Μακρυγιάννη. Ήταν καλοκαίρι της δεκαετίας του 79-80 και φαντάσου το πότε τελικά ολοκληρώθηκε το έργο. Κωμωδία! Αυτό το μουσείο έμοιαζε με το Γεφύρι της Άρτας. Με τα λεφτά που πήρα αγόρασα την πρώτη μου επαγγελματική μηχανή. Χάρη στο υπό ανέγερση μόνιμα μουσείο! Με τη μηχανή είχα μεγάλο σουξέ στο σχολείο. Εγώ, όμως, δεν επαναπαυόμουν. Διάβαζα συνέχεια βιβλία και εγκυκλοπαίδειες για τη φωτογραφία. Και τότε σ’ ένα πλυσταριό, που το μετέτρεψα σε σκοτεινό θάλαμο τύπωσα τις πρώτες μου φωτογραφίες. Αρχικά ήταν ασπρόμαυρες και μετά ήρθαν οι έγχρωμες. Δεν με ένοιαζε το σχολείο. Απλά να περνάω τις τάξεις ήθελα. Μου άρεσε η φωτογραφία και ο αθλητισμός.
– Και πότε ξεκίνησες να φωτογραφίζεις αθλητικές εκδηλώσεις;
Από την εποχής της θρυλική ΛΑΝΣ στη Νέα Σμύρνη. Ήταν ένα σχολείο από το οποίο βγήκαν παίκτες, όπως ο Φάνης Χριστοδούλου, ο Γιώργος Γάσπαρης, ο Ηλίας Ζούρος, ο Βαγγέλης Βλάχος. Και εγώ ξεκίνησα να τους φωτογραφίζω στο σχολικό πρωτάθλημα μπάσκετ. Πάντα ποδοσφαιρικός ήμουν, αλλά δεν είχα τη δυνατότητα να φωτογραφίζω τότε αγώνες της ΛΑΝΣ, διότι δεν υπάρχει σχολικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Μου άρεσε πολύ να παίζω μπάλα! Έπαιζα δεξί εξτρέμ και έφτασα μέχρι την Α’ Αθηνών. Θα μπορούσα να κάνω καριέρα στο ποδόσφαιρο, όμως σιχάθηκα το περιβάλλον. Πολύ βρώμικο, δεν μπορούσα να το αντέξω. Δεν ήθελαν και οι δικοί μου. Να σκεφτείς ότι ο πατέρας μου μια φορά μόνο είχε έρθει να με δει.
– Τι ομάδα ήσουν;
Ο πατέρας μου λόγω καταγωγής από τον Πόντο ήθελε να είμαι ΑΕΚ. Τα κατάφερε στην αρχή, όμως όταν πήγα στο Καραϊσκάκη αυτό άλλαξε. Πέτυχα έναν Ολυμπιακό με Δαβουρλή, Γλέζο, Κουσουλάκη και άλλους πολλούς. Με συνάρπαζε πολύ το περιβάλλον του Καραϊσκάκη και έτσι έγινα Ολυμπιακός. Αγαπώ και τον Πανιώνιο. Είναι η ομάδα της γειτονιάς μου. Να σκεφτείς όταν είχε κύπελλο βλέπαμε από ψηλά το γήπεδο ποδοσφαίρου, διότι ήταν δίπλα στο σχολείο μας!
– Ποια ήταν η συνέχεια πριν ασχοληθείς επαγγελματικά ως φωτογράφος;
Όλη μου η ενέργεια πήγαινε στη φωτογραφία. Το σχέδιο ήταν να τελειώσω το σχολείο και να πάω στην Αμερική να σπουδάσω φωτογραφία. Τελικά το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε και έμεινα μετέωρος. Είχα χτίσει το όνειρο μου για Αμερική και δεν είχα προγραμματίσει κάτι άλλο. Και μετά από μια περίοδο μίνι κατάθλιψης και απογοήτευσης βρέθηκα πάλι ν’ αρχίσω να ψάχνω για δουλειά. Δούλεψα courier σ’ έναν εκδοτικό οίκο, όμως έψαχνα για να δουλέψω ως φωτορεπόρτερ. Τότε με συνάρπαζε. Και βρέθηκα βοηθός σ’ έναν πολιτικό φωτορεπόρτερ, ο οποίος με εμπιστεύτηκε πολύ γρήγορα. Άλλωστε από τα τέλη λυκείου ακόμα είχα έναν πολύ αξιόλογο εξοπλισμό που θα ζήλευε κάθε επαγγελματίας φωτογράφος. Δουλέψαμε για ένα οκτάμηνο εντατικά. Δούλευα και Σαββατοκύριακα και απογεύματα. Είχα μεγάλη πώρωση. Μετά πήγα φαντάρος και γύρισα, όπου δούλεψα για δύο ακόμα χρόνια. Τότε ήταν που τον πίεσα να στραφούμε στην αθλητική φωτογραφία. Τότε ήταν που ο Φλώρος δεν είχε ανταγωνιστές. Δεν με πίστεψε, όμως, για το αθλητικό. Του άρεσε, αλλά δεν ήθελε να μπλέξει.
– Οπότε τι έκανες τότε;
Έφυγα! Να σκεφτείς πως είχα μισθό 30.000 δραχμές. Ήμουν το ψυχοπαίδι του. Όλα εκείνα τα χρόνια έκανα τα πάντα εκεί μέσα. Από καφέ μέχρι το να πηγαίνω στο Καστρί. Ήταν τότε που ο Ανδρέας συναντιόταν με διάφορους άλλους ηγέτες και έβγαινε μετά για χειραψίες. Πήγα εκεί, είχα επιτυχίες και μ’ έστελνε συνέχεια. Κάποια στιγμή του ζήτησα να μου κάνει αύξηση και να μου δίνει 45.000 δραχμές. Δεν ξέρω αν ήταν αφορμή για να φύγω. Ήμουν σίγουρος πως δε θα μου τα έδινε. Είχα όρεξη, όραμα και δίχως αθλητικές φωτογραφίες ήταν σαν να μου κόβονται τα φτερά. Μου έδωσε τελικά το ενδιάμεσο (38.000) και δεν περίμενε να φύγω.
Τότε ήταν που άρχισαν να βγαίνουν οι ταμπλόιντ εφημερίδες και εκείνος δε μου έδωσε τα 45.000 για λόγους αρχής. Μια μέρα του είπα ότι φεύγω χωρίς να έχω έτοιμη διάδοχη κατάσταση. Έχουμε κρατήσει ακόμα επαφές και πιστεύω ότι νιώθει υπερήφανος για μένα. Μετά για δύο μήνες περιπλανήθηκα. Και τότε αποφάσισα να νοικιάσω έναν δικό μου χώρο στα Εξάρχεια. Ήταν σ’ ένα παλιό κτίριο, που είχε υγρασία και όταν έβρεχε μύριζε. Να σκεφτείς ότι είχαμε doublex τηλέφωνο και το μοιραζόμουν με τον Δημήτρη Μπολότη.
Η σύμπτωση είναι πως και εκείνος ασχολιόταν με τη φωτογραφία. Ήταν επισκευαστής φωτογραφικών μηχανών. Τότε ήταν κατόρθωμα να έχεις δικό σου τηλέφωνο. Ο Δημήτρης με εμπιστεύτηκε και να είναι καλά! Καμιά φορά μου έκανε και τον γραμματέα, διότι έλειπα συχνά για δουλειά. Ήταν ΑΕΚ και μου έλεγε, «αν και είσαι κωλόγαυρος θα σε βοηθήσω» Έναν χρόνο μετά τελικά κατάφερα να έχω δικό μου τηλέφωνο! Εκεί έμεινα τρία χρόνια και μετά νοίκιασα έναν άλλο χώρο και πάλι στα Εξάρχεια. Από εκεί ξεκίνησε η ενασχόληση μου με τα αθλητικά. Δυστυχώς δεν πρόλαβα το ευρωμπάσκετ του 1987. Δεν είχα ταυτότητα φωτορεπόρτερ τότε και πήρα από άλλους συναδέλφους φωτογραφίες από το 87. Από εκείνη την χρονιά ξεκινάω φουλ την αθλητική φωτογραφία και έτσι ακολουθώ μια πορεία χρόνων.
– Που σου άρεσε πολύ φαντάζομαι.
Ναι. Το έκανα με πολύ μεγάλη προσπάθεια και όραμα. Επένδυσα στη δουλειά μου με βάση το ΝΒΑ. Φωτογράφιζα με αμερικανικό στιλ. Επένδυσα σε άλλους τρόπους φωτογραφίας σε κλειστούς χώρους. Τόσο στο μπάσκετ, όσο και στον στίβο. Έκανα την αλλαγή στις αρχές του 90. Άλλαξα όλη την εικόνα εδώ. Όταν κάτι σε γεμίζει δεν υπολογίζεις το κόστος. Και θέλω ό,τι κάνω να είναι πάντα ξεχωριστό. Με την καλή έννοια. Όχι εκκεντρικό, αλλά να ξεχωρίζει για την ποιότητα και την ιδιαιτερότητα του. Και μουσική έπαιζα π.χ., αλλά δεν είχα το ταλέντο για να συνεχίσω. Έπαιζα κιθάρα και λίγο μπουζούκι, όμως δεν είχα ταλέντο για κάτι περισσότερο. Και είπα όχι θ’ ασχοληθώ με αυτό που μου αρέσει πολύ. Όπως τώρα που ασχολούμαι με τα βίντεο-κλιπ.
-Πόσο καιρό έμεινες στο αθλητικό;
Σχεδόν για 20 χρόνια έκανα αθλητικό. Μετά την Ολυμπιάδα του 2004 σηματοδοτήθηκε η αλλαγή μου. Αισθάνθηκα ότι είχα κορεστεί. Άρχισα σε ψιλοτραβάω σε Lifestyle περιοδικά για να πάρω μια πρώτη γεύση. Στόχος μου είναι πάντα να κάνω κάτι ξεχωριστό. Με συναρπάζει η αδρεναλίνη. Δεν είμαι της νοοτροπίας είμαι πετυχημένος εκεί, νιώθω ασφαλής. Άρχισα να αποστασιοποιούμαι από το αθλητικό. Παρακολουθώ ακόμα τη δουλειά των παιδιών βέβαια, τους δίνω συμβουλές όταν την χρειάζονται. Και μετά ο επόμενος στόχος ήταν η δημιουργία του στούντιο που έφτιαξα. Είπα ότι θα χτίσω έναν χώρο, που δε θα υπήρχε στην Ελλάδα. Σε κακιά στιγμή βέβαια (σ.σ. γέλια). Τώρα το απολαμβάνω το αθλητικό ως φίλαθλος. Αν και εμένα δε μου αρέσει να βλέπω. Με συναρπάζει πολύ περισσότερο το να παίζω. Θ’ άφηνα έναν μεγάλο αγώνα για να πάω να παίξω εγώ μπάλα.
-Και μετά τις lifestyle φωτογραφίες έρχεται τώρα η σκηνοθεσία βίντεο-κλιπ.
Είναι η τελευταία μου τρέλα και την απολαμβάνω πολύ. Αρχίζω να ασχολούμαι με κάτι που κινείται όσον αφορά στην εικόνα. Έχουν αλλάξει οι εποχές. Είσαι υποχρεωμένος ν’ ακολουθείς τις εξελίξεις. Με συναρπάζει αυτό το κινηματογραφικό που σου προσφέρει η σκηνοθεσία. Άρχισε να μου αρέσει πολύ. Πήγα στο Λονδίνο για σεμινάρια και διάβασα βιβλία. Είμαι συνέχεια στην τσίτα. Στηρίζω πολύ τη νέα μου δουλειά. Είναι μια νέα πρόκληση για μένα. Εξάλλου και στις νέες φωτογραφικές μηχανές υπάρχει η δυνατότητα του να τραβάς βίντεο. Οπότε το ήξερα από πριν.
– Το βίντεο με τον Ρέμο και τον Βουρλιώτη πώς προέκυψε;
Με πρότεινε ο Βουρλιώτης, γιατί ήδη έχουμε κάνει πολύ καλές δουλειές με το «Family». Ο Ρέμος με ήξερε σαν φωτογράφο, αλλά και θαμώνα του, αλλά όχι σαν σκηνοθέτη. Όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα. Αν το αποτέλεσμα είναι καλό και ο πιο άπιστος Θωμάς θα το αποδεχθεί. Αν δεν αρέσει, όλα πάνε στράφι. Με εμπνέει το να ξεκινάω από το μηδέν και θέλω να εκπληρώνω τον στόχο μου. Αν δεν έχεις στόχο δεν υπάρχει νόημα να κάνεις τίποτα. Επιπλέον είμαι άνθρωπος που δε μου αρέσουν οι υποθέσεις. Το τι θα έκανες π.χ. αν είχες το τάδε κπλ. Ζω μ’ αυτό που υπάρχει. Το να λες συνέχεια τι θα έκανες υποθετικά είναι σαν να καλύπτεις τις αδυναμίες σου. Ζήσε και δημιούργησε μ’ αυτό που έχεις!
– Επιστρέφοντας στο lifestyle δε νιώθεις ενοχές που εξυπηρέτησες μια φούσκα, η οποίο πλέον δείχνει να ξεφουσκώνει;
Να στο πω αλλιώς Κυριάκο. Το Lifestyle μας έφταιξε σε όλο αυτό το χάλι; Απλά ήταν μια παρενέργεια σε όλο αυτό το σαθρό σύστημα. Το αλόγιστο ξόδεμα χρημάτων μας έφερε εδώ. Χωρίς κριτήρια ρεαλισμού ο κόσμος ξόδευε περισσότερα απ’ όσο κέρδιζε. Άρα ποιος φταίει κατ’ αρχάς; Δεν είμαι απ’ αυτούς που λένε ότι πάντα φταίει το κράτος. Το ότι τόσα χρόνια ο κόσμος ψήφιζε μόνο τα δύο κόμματα τι σημαίνει; Το ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δε νιώθω συνεπεύθυνος για τα όσα έχουν γίνει. Ποτέ δε ψήφισα ένα από τα δύο κόμματα και δεν το λέω εκ του ασφαλούς. Αν είχα μπει σ’ αυτό το λούκι θα συζητούσαμε υπό άλλες συνθήκες. Επιπλέον για όλα αυτά που έχουν γίνει έχουν φροντίσει όλοι αυτοί, οι μπλε, οι πράσινοι. Eκλέγονται εντελώς άχρηστοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί, οι οποίο έχουν δημιουργήσει έναν πελατειακό στρατό ψηφοφόρων, διορίζοντας στρατιές αχάριστων και τεμπέληδων με τα γνωστά αποτελέσματα. Έχουν γυρίσει τη χώρα 70 χρόνια πίσω. Πάνε να την κάνουν μετατοκατοχική. Υπάρχει πολύς κόσμος που αξίζει και δυστυχώς πάνε να τον εξαφανίσουν επαγγελματικά. Προσωπικά ποτέ δεν πήρα κρατικά χρήματα και σου επαναλαμβάνω ποτέ δε ψήφισα τα δύο κόμματα, που έχουν ευθύνη εδώ για το πού έφεραν τη χώρα. Αλλά δεν φταίνε για όλα οι κυβερνήσεις. Γιατί πολύς κόσμος έχει μεγαλώσει σ’ ένα περιβάλλον, που έχει μάθει να τεμπελιάζει ή, να ξέρει πως κάποιος θα τον βάλει στο δημόσιο. Δυστυχώς δεν το ξεπεράσαμε αυτό 30 χρόνια τώρα. Είναι το σύστημα έτσι. Να χρηματίζονται οι διοικήσεις και βάζουν τεμπέληδες με κάτι κοιλιές να δουλεύουν και καλά.
-Από τα άσχημα της ελληνικής καθημερινότητας πάμε και στα ωραία. Μίλησε μας για τις όμορφες εμπειρίες από τα All-star game.
Τη δεκαετία του 90 από το 93 και μετά πήγα σε κάθε All-star game. Με βοήθησε ν’ αλλάξω τον τρόπο της φωτογράφησης στο μπάσκετ στην Ελλάδα. Άλλαξε με το Τρίποντο, που με στήριξε πολύ. Με τον Κώστα Παπαδάκη και τη σύζυγο του Εφη Παπαζαχαρίου πηγαίναμε Αμερική. Μέναμε Νέα Υόρκη συνήθως. Εχω περάσει πολύ καλά. Το ΝΒΑ τότε με Τζόρνταν, Μάτζικ, Μπάρκλεϊ.
-Ποιο περιστατικό θυμάσαι περισσότερο;
Είναι πολλά. Θυμάμαι να είμαι Μινεάπολη με -25 βαθμούς. Και μπαίνω κάποια στιγμή στα αποδυτήρια. Όλοι έχουν πέσει πάνω στον MJ και πάω πάνω στον Πίπεν, που έβαζε το σκουλαρίκι του. Είχε βάλει το πόδι του σε μια λεκάνη με νερό για χαλάρωση. Εγώ σκόνταψα και έπεσα μέσα. Αισθάνθηκα τόσο άσχημα. Κοκκίνισα και εκείνος αντέδρασε κάπως (σ.σ. γέλια). Ηταν και ο Πρινς τότε στο γήπεδο. Τον θαυμάζω πολύ. Είχε και ένα κλαμπ στην πόλη. Είχαμε πάει με τον Κώστα. Εκεί είχε και όλες του τις κιθάρες. Θυμάμαι επίσης Φεβρουάριο του 1999 στη Νέα Υόρκη. Ήμουν κάτω από την μπασκέτα και βλέπω τον Κόμπε Μπράιαντ από τον φακό μου να πηδάει στον ουρανό. Toν είδα να έρχεται και τράβηξα ενστικτωδώς τη φωτό χωρίς να βλέπω, γιατί ερχόταν κατά πάνω μου. Είναι μια από τις πιο ωραίες φωτογραφίες μου αυτή.
-Είχες κάποιον σταρ του ΝΒΑ με τον οποίο αισθανόσουν πιο άνετα;
Είχα φιλία και με τον Σακίλ. Γνωριστήκαμε στο μουντομπάσκετ του 94 στο Τορόντο. Ηρθε για τη Reebok στην Ελλάδα και τα είπαμε ξανά στο πάρτι που έγινε προς τιμήν του μετά το σόου που έκανε σ’ ένα κατάμεστο ΣΕΦ. Τότε ήταν μικρός. Δεν είχε γίνει τόσο μεγάλος σταρ.
-Στα Όσκαρ έχεις πάει;
Οχι ποτέ, αλλά δεν ξέρεις σαν σκηνοθέτης (σ.σ. γέλια). Είναι άλλου είδους. Είναι φωτορεπορτάζ καλλιτεχνικό. Αλλοι το κάνουν. Δεν το αγνοώ, αλλά δεν το κάνω.
-Και πλην των All-star game ποια άλλα αθλητικά γεγονότα σου έχουν μείνει χαραγμένα στην μνήμη;
Φυσικά το πρώτο μου μουντιάλ το 1990, αλλά και το EURO 2004. Στο μουντιάλ ήταν μοναδική η στιγμή που φωτογράφισα τον Μαραντόνα. Ήταν το όνειρο μου να τον δω και να τον φωτογραφίσω. Είναι μοναδικός σε όλα του. Πολύ ιδιαίτερος. Οι λάτρεις του, του συγχωρούν όλα τα κουσούρια του. Νομίζω πως ο Μέσι είναι ό,τι καλύτερο έχει εμφανιστεί ποτέ, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ντιέγκο ήταν άλλο πράγμα. Και με μια του κίνηση ανακάτευε την τράπουλα μέσα στο γήπεδο.
-Ποιον θεωρείς καλύτερο; Μαραντόνα ή Μέσι;
Ποτέ δεν πρέπει να συγκρίνεις έναν ποδοσφαιριστή του 90 μ’ έναν του 2010. Άλλο ποδόσφαιρο παίζεται ανά εποχή. Όπως και η σύγκριση Μαραντόνα – Πελέ. Είναι άστοχη. Πρέπει να συγκρίνεις τους ποδοσφαιριστές της ίδιας εποχής. Δεν μπορούμε επίσης να μιλάμε για γενιές ποδοσφαιριστών που δεν έχουμε δει. To βιωματικό είναι πιο σημαντικό, διότι έχεις πιο εμπεριστατωμένη άποψη. Το άλλο λειτουργεί πιο πολύ ως μύθος. Π.χ. ο Χατζηπαναγής. Το ταλέντο του σήμερα μπορεί να είχε άλλη βαρύτητα σε σχέση με τότε.
-Εποχή EURO 2004. Πώς τη βίωσες;
Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη εποχή για μένα. Μόλις είχα πάρει διαζύγιο και η κόρη μου ήταν 2.5 ετών. Ζούσα ένα δράμα και μου έλειπε η κόρη μου. Ήταν χαρμολύπη. Πανηγύριζα την κατάκτηση του EURO και μου έλειπε η κόρη μου. Μετά έβγαλα ένα βιβλίο, χωρίς χορηγούς, τίποτε απ’ όλα αυτά. Της το αφιέρωσα: «29 μέρες στον παράδεισο».
-Τώρα που η κόρη σου είναι μεγαλύτερη ασχολείται με το μικρόβιο της φωτογραφίας;
Της αρέσει, αλλά όχι όλη τη μέρα. Είναι, πάντως, καλλιτεχνική φύση! Παίζει θέατρο, μαγειρεύει. Με βοηθάει στο στούντιο, σηκώνει τα τηλέφωνα, έναντι μιας συμβολικής αμοιβής. Την αφήνω να παίρνει πρωτοβουλίες. Έχει πολύ χρόνο ακόμα μπροστά της για ν’ αποφασίσει τι θέλει να κάνει. Σαν πατέρας θα αποδεχθώ τι θέλει να κάνει. Αρκεί να μπορέσει πάντα ν’ αντιμετωπίζει το τίμημα. Της το έχω επισημάνει. Όπως και το να αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεων της.
-Απ’ όλους τους αθλητές που έχεις φωτογραφίσει ποιος ήταν ο πιο δύσκολος;
Ο Δημήτρης Σαραβάκος! Όταν έπαιζε ήταν πολύ ντροπαλός. Του μιλούσες και κοκκίνιζε. Ήταν ο πιο ντροπαλός αθλητής που έχω δει. Και μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή, που ήταν σούπερ-σταρ. Μετά όταν σταμάτησε ήταν έξω καρδιά και πολύ καλά έκανε! Μετά ήταν ένας άλλος άνθρωπος και έδειξε τον πραγματικό του εαυτό.
-Με ποιον από τους εκπροσώπους της ελληνικής showbiz έχεις δυσκολευτεί περισσότερο;
Με τον Ψινάκη. Έχει ένα θέμα με τις φωτογραφήσεις. Ήθελε να συνοδεύεται με showοff. Να έχουν ένα θέμα και μετά να το παίζουν τα κανάλια. Την πρώτη φορά που είχα φωτογραφήσει τον Μαρτάκη μου το είπε ξεκάθαρα. Ότι ήρθε στο στούντιο για να κάνει διάφορα παιχνίδια. Μου το εξήγησε στα ίσα.
-Πώς είναι οι σχέσεις σου με όσους φωτογραφίζεις;
Έχω πολύ καλές σχέσεις με τους περισσότερους. Όχι τυπικές. Συζητάμε όταν έρχονται εδώ. Μου μιλάνε, λέω και τα δικά μου. Πάντα, όμως, κρατάω μια απόσταση αν δε μου δώσει ο άλλος το δικαίωμα να ανοιχτώ κάπως περισσότερο. Πρέπει να μου δώσει ο άλλος το σύνθημα.
-Εχεις έρθει ποτέ σε ρήξη με όσους έχεις φωτογραφήσει;
Μ’ ένα τρίτης διαλογής μοντέλο, που ήρθε με τουπέ χιλίων καρδιναλίων.
-Προτιμάς να φωτογραφίζεις γυναίκες ή άντρες;
Φυσικά και προτιμώ να φωτογραφίζω γυναίκες. Με συναρπάζει και με γοητεύει περισσότερο. Είναι και μεγαλύτερη η πρόκληση. Με εξιτάρει το να κερδίσω την εμπιστοσύνη μιας γυναίκας, γιατί σε γενικές γραμμές είναι και πιο δύσκολες.
-Και σου έχει τύχει να σου αρέσει κάποια απ’ όσες έχεις φωτογραφήσει;
Πολλές. Κάνω και καλύτερα τη δουλειά μου έτσι. Πάντα υπάρχει ένα φλερτ, το οποίο αιωρείται. Είναι όπως η σχέση του σκηνοθέτη με τον ηθοποιό. Η καλή επικοινωνία βοηθάει πάντα στο αποτέλεσμα…
Επιμέλεια: Μπάμπης Παπαφιλιππάκης
