«Ένας καλλιτέχνης οφείλει να είναι κοντά στις ανάγκες του ανθρώπου. Ο πολιτισμός είναι σαν την ιατρική: και οι δύο κόσμοι είναι απαραίτητοι, με τη μόνη διαφορά πως ο πολιτισμός είναι η ταυτότητα της κάθε χώρας αλλά και η γέφυρα επικοινωνίας με όλο τον πλανήτη. Ως καλλιτέχνες πρέπει να δίνουμε στον κόσμο την ευκαιρία να εκφραστεί, να τραγουδήσει, να γελάσει, να κλάψει, να “καθαρίσει” μέσα του, για να μπορέσει να είναι πιο δυνατός και πιο σίγουρος. Αυτός είναι ο ρόλος μας». Αυτά είπε μεταξύ άλλων ο Μάριος Φραγκούλης σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Αχελώος TV.
Στην ερώτηση για το αν νιώθει τραγουδιστής ή ηθοποιός, ο διεθνούς φήμης τενόρος είπε:«Είμαι όλα και τίποτα. Χωρίς φραγμούς, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς εκπτώσεις. Τα έχω κάνει όλα, τα έχω νιώσει όλα, τα έχω δώσει όλα». Τι πιστεύει όμως ότι του έχει χαρίσει μεγάλη δημοτικότητα, το τραγούδι ή το θέατρο; «Και τα δύο. Από το θέατρο ξεκίνησα και στο θέατρο θα καταλήξω. Το τραγούδι είναι μια πολύ μεγάλη γέφυρα. Η γέφυρα που στη δική μου ζωή ένωσε το κοινό μου σε όλο τον κόσμο» δήλωσε, για να προσθέσει: «Είναι δύσκολοι δρόμοι του τραγουδιού και προσπαθείς να ισορροπήσεις μεταξύ ερμηνευτή και τραγουδιστή, με το συναίσθημα, με τη σκέψη, επιθυμώ να μεταδώσω το μήνυμα που ήθελε να βγάλουν μέσα από το τραγούδι ο στιχουργός, ο σύνθετης, και για αυτό είναι σημαντικό να βρίσκομαι σε απόλυτη ισορροπία με το συναίσθημά μου και δεν είναι δήθεν ότι θέλω να υπάρχει ησυχία».
Τι νιώθει ο Μάριος Φραγκούλης να του χαρίζει η επαφή του με το κοινό σε διάφορα μέρη της Ελλάδας;
«Λύτρωση. Τα φαντάσματα που έχω αφήσει από παιδί πίσω μου τα εξαγνίζω στην σκηνή. Όταν είμαι εκεί πάνω είναι σαν να βρίσκω ξανά εικόνες και τόπους που ίσως και να είχα ξεχάσει. Ανακαλύπτω διαφορετικά μέρη του εαυτού μου, πιο παράξενα, πιο αλλόκοτα.»
Ο Μάριος Φραγκούλης μίλησε για το αν μπορεί να υπάρξει φιλία στον καλλιτεχνικό χώρο:«Οι περισσότεροι φίλοι μου δεν έχουν καμία σχέση με τον χώρο. Έχουν τις δικές τους ζωές, τις δικές τους δουλειές, κι αυτό μας ενώνει, γιατί δεν μιλάμε για δουλειά ποτέ, αλλά για τις ζωές μας, τις σχέσεις μας, για την καθημερινότητά μας. Έχω δύο τρεις φίλους μέσα από τον χώρο, που εμπιστεύομαι, με αγαπούν και τους αγαπώ. Μετά από τόσα χρόνια, τόσες ματιές, χειραψίες και συναντήσεις είναι εύκολο να καταλάβεις αν σε αγαπούν γι’ αυτό που είσαι ή θέλουν κάτι από τον καλλιτέχνη Φραγκούλη» είπε.
Η μουσική του έχει ανταπόκριση, αλλά δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό. «Το ελληνικό κοινό πηγαίνει πολύ με το συναίσθημα. Όταν από τη σκηνή εκπέμπεις καθαρό συναίσθημα, θα το εισπράξει, θα το πιστέψει και θα το στηρίξει. Αυτό που μας λείπει πια είναι οι μύθοι. Έχουμε τον Θεοδωράκη, αλλά είναι δύσκολο να παίξει πια. Ο Χατζιδάκις, ένας άνθρωπος που στήριζε με πάθος τα τρία βασικά σημεία, παιδεία-τέχνη-ενημέρωση, δεν είναι πια εδώ… Ταίριαξα πολύ με τον Χατζηδάκι κι ας μην τον γνώρισα, αγάπησα και δέθηκα με τις μουσικές και τα τραγούδια του, είναι σαν πολλά από τα τραγούδια ο Μάνος Χατζηδάκης να τα έγραψε για τη δίκη μου ζωή. Η σχέση με τη μητέρα μου είναι και θα είναι πάντα μοναδική, όπως ήταν και του Μάνου με τη μητέρα του, τραγουδώντας λοιπόν το “Μανούλα μου” σε έναν δίσκο μου ήταν για μένα μια αποκάλυψη.»
Έχει σκεφτεί ποτέ να επιστρέψει μόνιμα στην Ελλάδα και, αν ναι, πού θα ήθελε ιδανικά να μείνει; «Το ιδανικό για μένα είναι αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια: σχεδόν τον μισό χρόνο είμαι στην Ελλάδα και τον άλλο μισό στη Νέα Υόρκη. Βέβαια, την ουσιαστική σύνδεση την έχω με την Ελλάδα. Αυτή είναι η πατρίδα μου και σ’ αυτήν πάντα θα ξαναγυρνώ. Όμως η Αμερική, όπως και κάποια άλλα μέρη του κόσμου που επισκέπτομαι κατά καιρούς, είναι για μένα εξίσου σημαντικά. Η Αμερική είναι ένας τόπος που αγαπώ ιδιαίτερα, πέρασα κάποια από τα φοιτητικά μου χρόνια εκεί και έχω συνδεθεί βαθιά. Είναι ένας τόπος που με ξεκουράζει και που μου δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθώ τις τέχνες από κοντά. Εδώ είμαι όσο μπορώ και το προσπαθώ, αλλά έχω και τη δυνατότητα να ταξιδεύω και να ανοίγω το μυαλό μου σε άλλους ορίζοντες. Πιστεύω πως, αν έπρεπε να επιστρέψω στην Ελλάδα, θα έβρισκα τον τρόπο και να δουλέψω και να επιβιώσω και να έχω και το κεφάλι μου ψηλά» είπε.
Μιλώντας για τα δικά του «μουσικά κλειδιά» αποκάλυψε: «Τα μοναδικά “μουσικά κλειδιά” που κρατάω μέσα μου είναι η ανάμνηση της μητέρας μου Λούλας, το κλάμα ενός παιδιού από την Αφρική, οι έρωτες που έζησα, οι φίλοι που είναι κοντά μου, η αγάπη μου για την Ελλάδα και τα ηλιοβασιλέματά της. Το σημαντικότερο κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες είναι η αγάπη σε όλες τις εκφάνσεις της».
Ο σημαντικός Έλληνας καλλιτέχνης στέλνει το μήνυμα της αγάπης και υποστήριξης στα παιδιά και στις οικογένειες στην Ελλάδα που δοκιμάζονται στους δύσκολους για τη χώρα καιρούς, λέγοντας: «Είναι δύσκολη η εποχή, έχω φίλους που είναι άνεργοι ή παίρνουνε λίγα χρήματα και δυσκολεύονται να τα βγάλουν οικονομικά και να προσφέρουν στα παιδιά τους, και όμως δεν το βάζουν κάτω».
