Ξεκινώ με άρτι εμπνευσθέν απόφθεγμα,
το οποίο -βάσει τής στατιστικής που εκπορεύεται από τη Ζωή-
καταλήγει να είναι αναπόφευκτη νομοτέλεια:
«Κάθε φορά που λες “Δεν πάει πιο κάτω.”, (θα) πάει (και) πιο κάτω…».
…
Πέμπτη 15 Μαΐου 2025:
Διεξάγεται ο δεύτερος ημιτελικός τής «Eurovision»,
συντονιζόμαστε με τη «Δημόσια Τηλεόραση»
για να παρακολουθήσουμε πώς θα τα πάει η αξιόλογη ελληνική συμμετοχή
με την εξαιρετική νεαρή τραγουδίστρια Κλαυδία,
όμως η εκκωφαντική παραφωνία έρχεται στα διαφημιστικά διαλείμματα.
Κυριακή 17 Μαΐου 2025:
Διεξάγεται ο τελικός τής «Eurovision»,
συντονιζόμαστε με τη «Δημόσια Τηλεόραση»
για να παρακολουθήσουμε την κορύφωση τού «Άδειν» και τού «Φαίνεσθαι»,
εξακολουθώντας να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στην προκριμένη Κλαυδία,
όμως η εκκωφαντική παραφωνία έρχεται και πάλι στα διαφημιστικά διαλείμματα.
Εκατομμύρια μάτια και αφτιά είναι στραμμένα στην «Ε.Ρ.Τ.1»,
η οποία βρίσκει τη χρυσή ευκαιρία για να προμοτάρει τα επίλεκτα προγράμματά της
και ανάμεσα σε αυτά περιλαμβάνεται η εκπομπή «100 χρόνια “Ελληνική Δισκογραφία”».
Ξάφνου, τα ώτα μας δέχονται επίθεση,
αφού ανάμεσα στα επιλεγμένα αποσπάσματα
βρίσκεται και ένα στιγμιότυπο με τον σημαντικό συνθέτη Γιώργο Χατζηνάσιο,
που ξεστομίζει με στόμφο τις φράσεις «[Όχι, Γιώργο μου.] [Διέλυσέ το… Διέλυσέ το…]».
Ακαριαίως εκφράζω σιωπηλά τις ρητορικές απορίες
«Αυτοί οι γελοίοι δεν μπορούσαν να προστατεύσουν τον άνθρωπο;
Δεν μπορούσαν να τού επισημάνουν ότι η Προστακτική δεν παίρνει “Αύξηση Αορίστου”;
Δεν μπορούσαν -αφού επρόκειτο για βιντεοσκοπημένη συνέντευξη-
να ξαναγυρνούσαν το συγκεκριμένο πλάνο ώστε να μην εξετίθετο ο καλεσμένος τους;»,
αλλά αμέσως μετά η εκφώνηση έρχεται να μάς δώσει το τελειωτικό χτύπημα:
«100 χρόνια “Ελληνική Δισκογραφία”. Με ξεναγό τη Χάρις Αλεξίου.
Κυριακή στις 9 το βράδυ. Στην “Ε.Ρ.Τ.1”.».
Επαναλαμβάνω: «Με ξεναγό τη Χάρις Αλεξίου.».
Βράζω…
Βράζω από οργή…
Ετούτην την ώρα που γράφω το παρόν πόνημα,
ανατρέχω στον περίφημο στίχο τού Οδυσσέα Ελύτη από το ποίημα «Μαρία-Νεφέλη»
και από «Θέ’ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!» τον διασκευάζω επί προσωπικού:
«Εαυτέ μου,
τι αυτο-έλεγχο ξοδεύεις για να μην τούς ρίξεις ό,τι “καντήλι” υπάρχει και δεν υπάρχει…»
Δύο σεσημασμένα λάθη σ’ ένα τρέιλερ 55 δευτερολέπτων.
Ανελλήνιστα σούργελα δυσφημίζουν τον σπουδαίο ρόλο που έχει η «Δημόσια Τηλεόραση»,
νομιμοποιώντας τον Ραγιαδισμό και την Αμορφωσιά.
Άπαντες είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό το αίσχος.
Άπαντες.
Ο συντάκτης τού κειμένου, ο εκφωνητής, ο σκηνοθέτης, ο μοντέρ, η Διοίκηση τής «Ε.Ρ.Τ.»,
όλοι θα έπρεπε να απολογηθούν για την απαράδεκτη διαφήμιση
που προσβάλλει βάναυσα την Ελληνική Γλώσσα, τούς Έλληνες πολίτες,
αλλά και τη Χαρούλα Αλεξίου που συμμετέχει στο συγκεκριμένο πρόγραμμα
και το όνομά της εμπλέκεται στη λεκτική βαρβαρότητα.
Ραγιάδες δημοσιογράφοι-δημοσιολόγοι, ξέρετε τι εστί «Δημόσιο Βήμα»;
Εστί Υπευθυνότητα, Αξιοπιστία, Διεισδυτικότητα.
Εστί να μπαίνεις στη διαδικασία να ψάξεις και να βρεις
πώς προέκυψε ο σολοικισμός «Διέλυσέ το…» (αντί «Διάλυσέ το…»)
και να καταθέτεις το στοιχείο στη Συλλογική Γνώση,
ώστε να μη μείνει έστω κι ένας αναγνώστης με την εύλογη απορία.
Ο Γιώργος Χατζηνάσιος αναφερόταν στη συνεργασία
που είχε το 1983 με τον Νίκο Νικολαΐδη στο πλαίσιο τής ταινίας «Γλυκιά Συμμορία»·
εκεί, λοιπόν,
ενώ αρχικώς ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος
τού εξέφραζε επιφυλάξεις για τη μουσική επένδυση,
εν τέλει έφτασε να τού απευθύνει την ενθουσιώδη προτροπή «Διάλυσέ το…»
(ως γνωστόν, ο διακεκριμένος συνθέτης είναι βιρτουόζος στο Πιάνο).
Κι όμως,
αντί κάποιος από την παραγωγή τής εκπομπής
να πει με ευγένεια, με διακριτικότητα και με σεβασμό
«Κύριε Χατζηνάσιο, θα θέλατε να μάς επαναλάβετε τη φράση σας (;),
διότι εκ παραδρομής κάνατε ετούτο το λάθος
και δεν θα θέλαμε να δοθεί η αίσθηση πως αδιαφορήσαμε για εσάς.»,
προτιμήθηκε η γραικύλικη οπτική
«’Ντάξει, μωρέ… Πολλοί θα τ’ ακούσουν, λίγοι θα δώσουν σημασία.»,
«’Ντάξει, μωρέ… Στο κάτω-κάτω, αυτός το είπε, αυτός θα εκτεθεί, κι όχι εμείς.».
Έλα, όμως, που οι τσαρλατάνοι δημιουργοί τού τρέιλερ εξετέθησαν εις τη νιοστή,
καθώς το θλιβερό συνονθύλευμα «τη Χάρις» διαλύει το Συντακτικό και την Ευηχία,
ενώνοντας Αιτιατική και Ονομαστική εις σαπίλαν μίαν.
«Τη Χάρις», «Την Άλκηστις», «Την Άρτεμις», και ούτω καθ’ εξής.
«’Ντάξει, μωρέ… Πολλοί θα τ’ ακούσουν, λίγοι θα δώσουν σημασία.»,
«’Ντάξει, μωρέ… Όλοι έτσι το λένε και το γράφουν…»,
το μοτίβο παραμένει πάντα το ίδιο,
οι ψωραλέοι μαζάνθρωποι πηγαίνουν με το «ρεύμα»,
θέλει γνώση και -κυρίως- κότσια για να εναντιώνεσαι στο «Καθεστωτικό Λάθος».
Ραγιάδες δημοσιογράφοι-δημοσιολόγοι,
το τριτόκλιτο θηλυκό όνομα «Χάρις» έχει την εξής Καθαρεύουσα και την εξής Δημοτική
(διαλέξτε και πάρτε, αμόρφωτοι τεμπελχανάδες):
Ονομαστική: η Χάρις (Κ), η Χάρη (Δ)
Γενική: της Χάριτος (Κ), της Χάρης (Δ)
Αιτιατική: τη Χάρι-ν (Κ), τη Χάρη (Δ)
Δοτική: τη Χάριτι (Κ)
Κλητική: Χάρι-ς (Κ), Χάρη (Δ)
Και ναι,
ακριβώς επειδή εν προκειμένω οι αιτιατικές μορφές είναι «κάπως»,
έπρεπε να χρησιμοποιηθεί το χαϊδευτικό τού συγκεκριμένου ονόματος,
που -όχι μόνο είναι γλωσσικώς δόκιμο, αλλά συνάμα…-
σημειολογεί στη βαθιά συναισθηματική σύνδεσή μας
με αυτήν την υπέροχη γυναίκα που είναι η «Φωνή τής Ελλάδας»
(έχω σκεφτεί αναρίθμητες φορές,
ότι αν η Ελλάδα ήταν Φωνή, θα ήταν η «Φωνή τής Χαρούλας»).
Συγκινούμαι ανατρέχοντας στα θεία άσματα
που μάς έχει χαρίσει η χαρισματική Χαρούλα (εσκεμμένη η παρήχηση)
και ταυτοχρόνως κορυφώνεται το «εν βρασμώ» μου.
Αχρείοι ραγιάδες, ποιος σάς είπε ότι έχετε το δικαίωμα να μαγαρίζετε τη Χαρούλα;
Αχρείοι ραγιάδες, ποιος σάς είπε ότι έχετε το δικαίωμα να μαγαρίζετε την Ελλάδα;
Αχρείοι ραγιάδες, ποιος σάς είπε ότι έχετε το δικαίωμα να μαγαρίζετε την Ελληνική Γλώσσα;
Σάς απευθύνομαι ως Έλληνας πολίτης
-και επειδή δεν καταλαβαίνετε αλλιώς,
σάς απευθύνομαι κι ως φορολογούμενος που πληρώνω τέλη για την «Ε.Ρ.Τ.»-
και απαιτώ να βάλετε τέλος στην ντροπιαστική εκφώνηση.
Για να δω…, έχετε έστω ελάχιστη αιδώ;
Αιδώς, Αχρείοι…
Ο Δάσκαλος
