Η Αποθέωση τής Αμορφωσιάς.
Ο Νεοέλληνας. Ο Ελληναράς. Ο Ανελλήνιστος.
Η Καρικατούρα και η Δυσφήμιση τής Ελλάδας.
Διασκευάζοντας τον περίφημο στίχο τού Οδυσσέα Ελύτη θα πω ότι
«Εάν αποσυνθέσεις τον Νεοέλληνα,
στο τέλος θα δεις να σού απομένουν
ένα αρχαιοπρεπές διαδικτυακό username, μία ελληνική σημαία δίπλα στο username
και μία απύθμενη ασχετοσύνη στη χρήση τής Ελληνικής Γλώσσας.
Που σημαίνει…, με άλλα τόσα τον ξαναφτιάχνεις.».
…
Κάθε φορά που έρχονται στη δημοσιότητα αποκρουστικές υποθέσεις
με ιερωμένους που (φέρονται να) εμπλέκονται σε κάθε είδους παιδικές κακοποιήσεις,
η ψυχή μας καταθλίβεται και πλημμυρίζουμε από οργή.
Όμως, ο σεβασμός που πρέπει παντί τρόπω να κατατίθεται -ιδίως- σε τέτοια συμβάντα,
έρχεται να καταβαραθρωθεί και να μετατραπεί σε ουτοπία,
καθώς καλούμαστε ως πολίτες-τηλεθεατές-ακροατές-αναγνώστες
να υπομείνουμε (και) το «Μαρτύριο τής Αμορφωσιάς»
και να αντέξουμε τον θλιβερό σολοικισμό που μετατρέπει την προσφώνηση «πάτερ»
σε εύκολη λύση διά πάσαν νόσον και διά πάσαν μαλακίαν.
…
Ονομαστική: ο πατήρ (δημοτικιστί: ο πατέρας)
Γενική: του πατρός (δημοτικιστί: του πατέρα)
Δοτική: τω πατρί
Αιτιατική: τον πατέρα
Κλητική: (ω) πάτερ
Κι όμως, τι κι αν η Γραμματική είναι σαφής·
ο Ανελλήνιστος Νεοέλληνας -είτε από άγνοια, είτε από βαργεστημάρα, είτε από το μείγμα τους-
κάνει ακριβώς το ίδιο που πράττει και στην περίπτωση τού επωνύμου «Λέων»,
αντιμετωπίζοντας ΚΑΙ τη λέξη «πατήρ-πατέρας» ωσάν να είναι άκλιτη.
Ο πάτερ, του πάτερ, τον πάτερ, (ω) πάτερ
(Δοτική μην ψάχνουμε, αφού ο Νεοέλληνας δεν γνωρίζει καν την ύπαρξή της).
Ετούτες τις μέρες, λοιπόν,
δεν έχουμε μόνο να υποστούμε το δυσβάσταχτο ψυχολογικό φορτίο
που μάς προκαλείται από τις αποκαλύψεις για το ίδρυμα «Κιβωτός του Κόσμου»,
αλλά ερχόμαστε να αντιμετωπίσουμε -για νιοστή φορά- τον ανυπόφορο Γραικυλισμό
που αποτελεί εδώ και δεκαετίες το σήμα-κατατεθέν τής χώρας μας.
Ο «πάτερ-Αντώνιος» βρίσκεται παντού, ακούγεται παντού, γράφεται παντού.
Ο «πάτερ-Αντώνιος» είναι το κορυφαίο διαδικτυακό hashtag…
…και βεβαίως δηλώνει βροντερά «παρών» στις ειδησεογραφικές εκπομπές.
Κολοκύθια στο(ν) πάτερ(ο).
Αμόρφωτοι και αδιάφοροι γονείς αδυνατούν να προικίσουν με βασικές γνώσεις τα παιδιά.
Ασφυκτιούντες και αδιάφοροι δάσκαλοι αδυνατούν να προικίσουν με βασικές γνώσεις τα παιδιά.
Αμόρφωτοι και ημιμαθείς δημοσιογράφοι αδυνατούν να μιλήσουν σωστά Ελληνικά
και να εκφέρουν -ως οφείλουν- με στοιχειώδη επάρκεια την Εθνική Γλώσσα.
Έτσι, γινόμαστε κοινωνοί τερατουργημάτων,
όπου πλέον δεν παρατηρείται απλώς η αντικατάσταση τής Κλητικής από την Ονομαστική,
αλλά κάνουν την εμφάνισή τους και σουρεαλιστικοί συνδυασμοί αισχίστης μορφής.
Να…, επί παραδείγματι,
εκτός από το καταιγιστικής συχνότητας «πάτερ-Αντώνιος»,
είχαμε σε συστημικά δελτία ειδήσεων τις γελοιωδέστατες εκφράσεις
«Η πόρτα της “Κιβωτού του Κόσμου” άνοιξε το 1998
από τον -26χρονο τότε- ιερέα πατήρ-Αντώνιο Παπανικολάου.
(εδώ η Ονομαστική «πατήρ» χρησιμοποιείται ωσάν να είναι Αιτιατική)»
και
«…σε βάρος του κληρικού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, πατήρ-Αντωνίου Παπανικολάου…
(εδώ η Ονομαστική «πατήρ» χρησιμοποιείται ωσάν να είναι Γενική)».
Μιλάμε για «Γλωσσικό “Βατερλό”».
Πώς αντιδρά ο Νεοέλληνας μπροστά σε αυτό το φαινόμενο;
Πώς αλλιώς, παρά με ζαμανφουτισμό.
«Δεν γαμιέται… Σιγά το πράμα, ας πούμε, να σούμε, να ’ούμε…».
Σιγά μην αφιερώσει χρόνο ο Ελληναράς για να μάθει την ίδια του τη Γλώσσα,
σιγά μην αφαιρέσει χρόνο από την αγαπημένη του ενασχόληση,
που δεν είναι άλλη από το… Ξύσιμο.
Ξύνεται ο Γραικύλος όλη μέρα κι όλη νύχτα,
οπότε δεν τού (απο)μένει ενέργεια ώστε να μάθει να κλίνει τα όσια και τα ιερά του.
Ένα αμόρφωτο-απαίδευτο-ακαλλιέργητο υβρίδιο είναι ο Νεοέλληνας,
γι’ αυτό και τα παιδιά είναι παντελώς ανοχύρωτα πλάσματα
που καταλήγουν άλλοτε να συστήνουν «συμμορίες ανηλίκων»
και άλλοτε να βιάζονται από ψυχανώμαλους παπάδες
κι από άτομα που είναι «υπεράνω πάσης υποψίας».
Διόλου τυχαίο ότι τα παιδιά που καταλήγουν σε δομές φιλοξενίας
έχουν -στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων- γονείς
οι οποίοι επιτελούν μηχανικά και ενίοτε ενοχικά την αναπαραγωγική διαδικασία,
χωρίς συνειδητοποίηση, χωρίς επάρκεια, χωρίς ουσιαστική ανάληψη ευθύνης.
Ναι, σαφώς και η Μόρφωση δεν προστατεύει από τα πάντα,
αλλά σίγουρα αποτελεί μία ποικιλότροπη πνευματική και ψυχολογική θωράκιση.
Ο λόγος, λοιπόν,
που το διαρκώς παρακμάζον και συστηματικώς λαϊκίζον Νεοελληνικό Κράτος
έχει μετατρέψει την Αμορφωσιά σε «lifestyle»,
είναι για να αποτρέπει αυτήν την πολύτιμη θωράκιση
και να χειραγωγεί-ποδηγετεί με χαρακτηριστική ευκολία τούς απεριχαράκωτους πολίτες.
Εν κατακλείδι,
ο θλιβερός πανηγυρτζής Νεοέλληνας
που παθαίνει ονειρώξεις στη σκέψη ότι θα ξαναπάρουμε την Πόλη
και κραδαίνει αδιαλείπτως το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια»,
είναι παντελώς αστοιχείωτος και αδιαλείπτως ασελγών
προς το «“Υπ’ Αριθμόν Ένα” Εθνικό Στοιχείο», την Ελληνική Γλώσσα.
Και ναι μεν αρέσκεται να κομπάζει για τούς αρχαίους ημών προγόνους,
χρησιμοποιώντας ως προσωπικό καθαρτήριο την αλαζονική φράση
«Όταν εμείς κάναμε “αυτό” (ήτοι, το όποιο επίτευγμα),
οι άλλοι ήταν ακόμη πάνω στα δέντρα.»,
αλλά αν είχαμε τη δυνατότητα να τον εβάζαμε σε μία χρονομηχανή
και να τον εστέλναμε στην Αθήνα τού Χρυσού Αιώνος,
οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θα τον εξοστράκιζαν εν ριπή οφθαλμού από το «Κλεινόν Άστυ»
καθώς θα διεπίστωναν ακαριαία για τι ούγκανο πρόκειται
(στην ευνοϊκότερη των περιπτώσεων,
θα τον έδεναν πάνω σε δέντρο όπως οι Γαλάτες τον «Κακοφωνίξ»).
Συνελόντι ειπείν,
οι αρχαίοι Έλληνες δικαιούνται -ως πρωθύστερο σχήμα- την ατάκα
«Όταν εμείς εκάναμε τον Παρθενώνα, οι Νεοέλληνες ήταν ακόμη πάνω στα δέντρα.».
…
Ως εκ τούτων, και με βάση τις πρόσφατες εξελίξεις,
ο «πάτερ-Αντώνιος» γίνεται ο διττός εκπρόσωπος τού Νεοέλληνα,
καθώς συμπυκνώνει -ως πρόσωπο και ως προσφώνηση-
τις παθογένειες που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα-χαμαιτυπεί0
και σε κοινωνία που είναι αυστηρώς ακατάλληλη για τα παιδιά.
Φευ· ο θλιβερός Νεοέλληνας δεν μασάει από τέτοια,
διότι το μόνο που τον νοιάζει είναι να τρέχει να φιλάει χέρια παπάδων
που προ ολίγου μπορεί να βιάζανε το παιδί του με «fist-fucking».
Εν τέλει, η Υπογεννητικότητα στην τεταρτοκοσμική Νεοελληνική Μπανανία είναι Λύτρωση.
Επί τού Πιεστηρίου:
Μπαίνουμε σιγά-σιγά στην πιο όμορφη εορταστική περίοδο τού χρόνου·
ήδη σε πολλά σπίτια το στολισμένο δέντρο καταλαμβάνει τη γωνιά τού σαλονιού,
λαμπερά μπαλκόνια ηλεκτροφωτίζουν φαντασμαγορικά τις γειτονιές
και δίνουν στη νύχτα χρώματα αισιοδοξίας,
τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες και οι δίπλες
γίνονται ξανά η παραδοσιακή ζαχαροπλαστική μόδα των ημερών.
Στις 24 Δεκεμβρίου τα κουδούνια των σπιτιών μας θα χτυπήσουν
και τα παιδικά πρόσωπα θα μάς πούν’ για ακόμη μια χρονιά τα Κάλαντα,
προσφέροντάς μας το δικαίωμα στην Αθωότητα (και στη νοσταλγία της)
και συνάμα καταδεικνύοντας -άθελά τους-
πόσο εγκαταλελειμμένα είναι από τούς γονείς τους και από τούς δασκάλους τους.
«…οι Ουρανοί αγάλλονται, χαίρε η Φύσις όλη.» θα ακούσουμε από τα στοματάκια τους
και θα τα ανταμείψουμε με χρήματα για το γεγονός ότι η Παιδική Αθωότητα εκπέμπει Αγάπη
κι έχει την ιδιότητα να νικάει την Αμορφωσιά.
Άλλωστε, τι φταίν’ αυτά, που ουδείς τα έμαθε ότι η Φύσις «χαίρει»;
Παιδιά είναι, όλη η ζωή μπροστά τους είναι, θα μάθουν…
Ας το ελπίσουμε, δηλαδή, πως θα μάθουν και θα διδαχθούν το Σωστό,
καθώς ολοένα και συχνότερα ενημερωνόμαστε στην εποχή μας
ότι κάποιο ενήλικο χέρι απλώθηκε βιαίως στα σώματα και στις ψυχές τους,
διασκευάζοντας τα κάλαντα επί τα χείρω:
«…οι παιδόφιλοι αγάλλονται, χαίρει η “Παρά Φύσις” όλη.».
Νεοέλληνα Γονέα και Δάσκαλε, ΑΠΕΤΥΧΕΣ.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
