*** Σήμερα θα ξεκινήσω αυτοβιογραφικώς·
όχι από διάθεση βαυκαλισμού,
αλλά ως πιστοποίηση για όσα θα πούμε στη συνέχεια…
Εκτός από τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, λοιπόν,
έχω υπάρξει συντάκτης και αρχισυντάκτης σε τηλεπαιχνίδια γνώσεων
επί 15 χρόνια·
το εξ’ ίσου σημαντικό στοιχείο είναι,
ότι πριν από αυτήν τη δραστηριότητά μου
ήμουν για μία πενταετία -σε μετεφηβική ηλικία- ανίκητος παίκτης τηλεπαιχνιδιών
(με κέρδη που ανέρχονταν σε πολλά εκατομμύρια δραχμές
και συμπεριελάμβαναν ως κορωνίδα δύο αυτοκίνητα).
Ως εκ’ τούτων,
δύναμαι να αντιλαμβάνομαι αμφισήμαντα την αξία ενός τηλεπαιχνιδιού·
και με την οπτική τής παραγωγής,
και με τον τρόπο που το αντιμετωπίζει ο (επίδοξος) συμμετέχων.
Εξ’ ενστίκτου,
ουδέποτε είχα δει μέχρι πρότινος το «Ποιος ρωτάει;»
που παρουσιάζει στο «Open» η Κατερίνα Ζαρίφη·
μόνο και μόνο το ανόητο και ανούσιο εύρημα,
το οποίο ορίζει ότι οι ερωτήσεις υποβάλλονται στους παίκτες
από άτομα που βρίσκονται στον δρόμο,
αρκούσε για να μού πιστοποιεί
ότι επρόκειτο για μία ακόμη μικροαστική δηθενιά
που μάς σερβίρει η Νεοελληνική Τηλεόραση.
Εν’ τέλει, την Τρίτη,
παρακολουθώντας την εξαιρετική εκπομπή τού Νίκου Μουτσινά «Για την Παρέα»,
είχα την ατυχία να πέσω πάνω σε αυτό το θλιβερό «πράμα»
που ακολουθεί αμέσως μετά.
Το ένστικτό μου, όχι μόνο είχε αποφανθεί σωστά,
αλλά ήταν και επιεικέστατο μπροστά σε ό,τι έμελλε να δω μπροστά μου.
Ξεκινώ από την Εικόνα…
Η Κατερίνα Ζαρίφη μού είναι ιδιατέρως συμπαθής,
αλλά αυτό δεν σημαίνει
πως όποιος είναι συμπαθητικός μπορεί να κάνει τα πάντα.
Η Κατερίνα είναι εύσωμη γυναίκα·
το συγκεκριμένο εξωτερικό χαρακτηριστικό της
εννοείται ότι δεν είναι μεμπτό·
τουναντίον, (μού) είναι απολύτως σεβαστό.
Όμως, ακριβώς επειδή μιλάμε για Τηλεόραση,
είναι απαράδεκτο να βλέπουμε το κεντρικό πρόσωπο μίας εκπομπής
(εν’ προκειμένω, την παρουσιάστρια)
να εμφανίζει ανοικονόμητη εικόνα, εικόνα εγκατάλειψης
και να καταβαραθρώνει -σε καθαρά ενδυματολογικό επίπεδο- την Αισθητική.
Όχι, δεν κατηγορώ την Κατερίνα γι’ αυτό·
υπεύθυνοι για το «Βατερλό τής Αισθητικής» είναι οι άνθρωποι τής παραγωγής.
Αρνούμαι να δεχθώ την αντίληψη
ότι μία εύσωμη γυναίκα πρέπει υποχρεωτικώς να είναι κακοντυμένη
και να φοράει ρούχα που (να) την εκθέτουν ανεπανόρθωτα.
Και για να μη μιλάω χωρίς τεκμηρίωση,
δείτε κι εσείς την εικόνα τής Κατερίνας.
Δεν γίνεται να μην το πω ωμά..:
Μα τι στο διάολο,
ενδυματολόγος δεν υπάρχει σε αυτήν τη δηθενιά
που μάς συστήνεται ως «τηλεπαιχνίδι»;
Κομμένο τζιν πουκάμισο πάνω από μαύρο μακρύ φόρεμα,
μαύρο καλσόν και μαύρες μπότες σε εύσωμη γυναίκα·
μόνο κάποιος που μισεί τη Ζαρίφη
θα την άφηνε να προβεί στον συγκεκριμένο συνδυασμό
και να εμφανίζεται σαν «θείτσα που πάει σε μνημόσυνο»
(για τη σφαιρικότητα τού πράγματος,
ανέτρεξα και στα ντυσίματά της σε προηγούμενα επεισόδια·
το συμπέρασμα είναι το ίδιο και χειρότερο).
Όχι, δεν έχω απαιτήσεις μοντέλου από την Κατερίνα,
ούτε επιθυμώ να την στεναχωρήσω·
όμως,
έχουμε δει πολλές υπέρβαρες γυναίκες να ντύνονται εξαιρετικά
και εξοργίζομαι που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν συμβαίνει το ίδιο.
Μία Κατερίνα αφημένη να βγάλει το φίδι από την τρύπα με γυμνά χέρια
και να συμμετέχει άθελά της στη δηλητηρίαση τής προσωπικής πορείας της.
Ακόμη, όμως, κι αν -εν’ απολύτω επιεικεία- δεχθούμε,
ότι η Εικόνα, το Φαίνεσθαι, είναι Δείκτες Ρηχότητας,
το Παρασύνθημα είναι εφάμιλλης κατάντιας.
Ένα ψευτοπαίχνιδο όπου η αμηχανία γνωρίζει ανεπανάληπτες πιένες·
αμήχανη η παρουσιάστρια,
αμήχανοι οι παίκτες,
οι οποίοι κάνουν «μπαμ» ότι έχουν πάει εκεί
αποκλειστικώς για να κερδίσουν κάνα ευρουλάκι·
φυσικά και αναγνωρίζω ότι σε τέτοιες παραγωγές
το οικονομικό κίνητρο είναι μείζονος σημασίας,
αλλά όταν είναι μόνο αυτό το κίνητρο,
το θέαμα που παράγεται είναι αποκαρδιωτικό.
Το «Ποιος ρωτάει;» δεν έχει fun και fans, δεν παράγει επικοινωνία,
είναι άχρωμο, άοσμο, άγευστο·
ως αντιδιαστολή, σάς παραπέμπω -επί παραδείγματι- στο «Ρουκ-Ζουκ»,
όπου συμπαίκτες και αντίπαλοι συγκροτούν μία ευχάριστη συνύπαρξη
και γίνονται όλοι κομμάτια ενός άκρως τηλεοπτικού παζλ.
Στο «Ποιος ρωτάει;» τα πάντα γίνονται από ανάγκη·
ένα καταναγκαστικό έργο, μία «γυάλινη» ανοργασμικότητα,
η οποία σε βυθίζει στα άδυτα τής κατάθλιψης.
Βεβαίως, ακριβώς επειδή μιλάμε για «τηλεπαιχνίδι γνώσεων»,
το τελευταίο μας αποκούμπι θα μπορούσε να είναι η Γνώση.
Και εδώ τα πράγματα είναι τραγικά·
αδιάφορες ερωτήσεις,
ερωτήσεις-ξεπέτες που ουδείς ενδιαφέρεται να μάθει την απάντηση.
Σάς παραθέτω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα,
το οποίο -ακριβώς επειδή «Όλα τα ’χε η παραγωγή, ο φερετζές τής έλειπε»-
εμπεριέχει ΚΑΙ συντακτικό λάθος.
Όπως βλέπετε,
εκτός από την άχρηστη πληροφορία
«Ποιος ερμηνεύει το “I just called to say I love you”;»
(που, ή θα ξέρεις ότι το έχει πει ο Στίβι Γουόντερ,
ή, αν δεν το ξέρεις, δεν σ’ ενδιαφέρει -έτσι, στο ξεκούδουνο- να το μάθεις),
ο «ΜΑΡΒΙΝ ΓΚΕΪ» δεν έχει τα αρμόζοντα διαλυτικά·
λες και το επώνυμο τού μεγάλου καλλιτέχνη
είναι ρήμα ευρισκόμενο στο τρίτο πρόσωπο
(εγώ γκω, εσύ γκεις, αυτός ΓΚΕΙ, εμείς γκούμε, εσείς γκούτε, αυτοί γκουν).
Ως εκ’ τούτων,
το «Ποιος ρωτάει;» είναι προορισμένο να κοπεί,
είναι καταδικασμένο να κοπεί.
Και βεβαίως, το αμείλικτο ερώτημα που ανακύπτει, είναι,
ποιος μέγας γνώστης τής τηλεόρασης πήρε την απόφαση
να βγει αυτή η θλιβερή ιδέα στον «αέρα».
*** Πάμε και στη δεύτερη εκπομπή τού «Open»
που δεν υπάρχει περίπτωση να μακροημερεύσει.
Αυτή είναι το «Αλ Σιχτίρι».
Εδώ, δεν έχουμε -όπως στην περίπτωση τού «Ποιος ρωτάει;»- μία κακή ιδέα,
αλλά μία απολύτως βιαστική και σπασμωδική απόφαση.
Όλοι διαπιστώσαμε στις δύο πρώτες προβολές του,
ότι το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» έχει ξεκινήσει με τεράστια τεχνικά προβλήματα
και πως ο Λάκης Λαζόπουλος ψάχνει να βρει τα πατήματά του
δίχως ακόμη να το έχει καταφέρει.
Και όμως,
χωρίς να γνωρίζουν οι ιθύνοντες τού σταθμού
την απήχηση που θα είχε η δίωρη εκπομπή τού Λάκη,
πήγαν και προσέθεσαν εξ’ αρχής άλλη μία ώρα.
Με αυτήν την επιλογή τους, λοιπόν,
δημιούργησαν ένα επιπλέον ψυχολογικό βαρίδι
και έναν πλατειασμό
που ίσως αποβεί καταδικαστικός για το σύνολο τής προσπάθειας.
Το «Αλ Σιχτίρι» θα ήταν καλή ιδέα
στην περίπτωση που η «μαμά-εκπομπή» επήγαινε «σφαίρα»,
που ο κόσμος δεν θα την εχόρταινε,
που οι τηλεθεατές και οι παριστάμενοι στο στούντιο
θα ζητούσαν κι άλλο «πιάτο».
Εδώ, όμως, έχουμε το «Αλ Τσαντίρι» να χαροπαλεύει,
να αγκομαχά με ανεπανάληπτο τρόπο·
για να περιγράψω εικονοπλαστικώς την επικρατούσα κατάσταση,
είναι σαν να έχει κάνει κάποιος εγχείρηση κήλης
και μόλις συνέρχεται από την αναισθησία
να τού ζητάς να κουβαλήσει ένα σακί τσιμέντο·
θα ήταν αστείο αν δεν ήταν γελοίο.
*** Επιμύθιο..:
Καλό θα είναι να επικεντρωθεί το «Open» στη διασφάλιση τής ποιότητάς του
και να μην επιδίδεται σε νεοπλουτίστικες σπασμωδικότητες
ή σε λύσεις ανάγκης
(αναφέρομαι και στο διαφημιστικό κομμάτι του).
Αναμφίβολα, όπως υπάρχουν επιτυχίες, θα υπάρξουν και αποτυχίες.
Όμως, άλλο είναι να μπαίνει η Αποτυχία από μία χαραμάδα,
και άλλο να τής ανοίγεις διάπλατα την πόρτα.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες Δευτέραν τα σπουδαιότερα…
*** Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε. Τα λέμε τη Δευτέρα…
Ο Υπο-Κοσμικός
