Το «Κανάλι τής Βουλής» το έχω στο τηλεχειριστήριό μου στη θέση «3».

Ξέρω ότι αυτό που μόλις σάς ανέφερα

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

φαντάζει ως η «Άχρηστη Πληροφορία τής Ημέρας»,

όπως ξέρω, όμως,

ότι για κάποιον λόγο που προφανώς άπτεται των αρχετυπικών τηλεοπτικών ενστίκτων,

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

σκεφθήκατε αμέσως ποια θέση έχει στο δικό σας τηλεχειριστήριο ο εν’ λόγω σταθμός

(ή, εν’ πάση περιπτώσει, ποιο έχετε εσείς στη συγκεκριμένη θέση).

 

Μάλιστα, είναι πολύ πιθανό να κάνατε συγκρίσεις και σχόλια τού τύπου
«Καλά, αυτός έχει το “Κανάλι τής Βουλής” στο “3”; Εγώ δεν το έχω καν.»,

ή «Εγώ το έχω στο… “9.999.999”.»,

ή, οι ακόμη πιο είρωνες να είπατε «Υπάρχει “Κανάλι τής Βουλής”;».

 

Ναι, αγαπητές συμπολίτισσες και αγαπητοί συμπολίτες,

και υπάρχει «Κανάλι τής Βουλής», και έχει εξαιρετικό περιεχόμενο.

Το τεράστιο πρόβλημα ξεκινά από τούς ανεπαρκείς διαχειριστές του.

 

Γιατί σάς τα λέω όλα αυτά..;

 

Έκανα βραδινό ζάπινγκ τις προάλλες

και έχοντας μπουχτίσει από την «κοσμικότητα» τής υπόλοιπης τηλεόρασης,

αισθανόμουν την ανάγκη να έβλεπα κάτι διαφορετικό·

αυτό το «κάτι» που σού γαληνεύει την ψυχή και σού αναστατώνει το πνεύμα.

 

Περνώντας από τη θέση «3»,

έπεσα λοιπόν πάνω σε ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ

που ήταν αφιερωμένο στη φιλία τού Αλμπέρ Καμί και τού Ζαν-Πολ Σαρτρ·

έμεινα καθηλωμένος να παρακολουθώ τη στενή σχέση αυτών των ανθρώπων,

που έμειναν στην Ιστορία

ως δύο από τούς σημαντικότερους διανοούμενους όλων των εποχών.

 

Ήταν αριστερών πεποιθήσεων,

τούς απονεμήθηκε το Νομπέλ Λογοτεχνίας

(στον μεν Καμί το 1957, στον δε Σαρτρ το 1964·

μάλιστα, ο Σαρτρ αρνήθηκε να παραλάβει το περίφημο βραβείο,

επειδή είχε την άποψη ότι

«Ο συγγραφέας δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να μετατραπεί σε θεσμό.»)!

 

Το ενδιαφέρον μου κορυφώθηκε στο σημείο

όπου η συγκλονιστική φιλία τους -μέσα από έντονες διακυμάνσεις-

έφτασε στο τέλος της το 1952

εξ’ αιτίας αγεφύρωτων ιδεολογικών προσεγγίσεων περί τού Κομουνισμού.

 

Όμως,

όταν στις 4 Ιανουαρίου 1960 ο Καμί σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα,

ο Σαρτρ τον αποχαιρετά με ένα βαθιά συναισθηματικό κείμενο

που αποδεικνύει ότι -επί τής ουσίας- η φιλία τους ουδέποτε είχε πάψει να υφίσταται

και ουδέποτε είχε φτάσει στο τέλος της.

Στον ύστατο χαιρετισμό προς τον νεκρό φίλο του, εδέσποζε το εξής απόσπασμα..:

«Τι κι αν δεν ξανασυναντηθήκαμε..;

Ήταν κι αυτός ένας τρόπος να μοιραστούμε τη ζωή.»!!!

 

Έμεινα σύξυλος·

αυτή η συγκλονιστική ερωταπάντηση ήταν έμπλεη ερωτισμού

και με εταξίδεψε ακαριαία στους μεγάλους έρωτες τής ζωής μου.

Και ποιος δεν θα αισθανόταν το ίδιο,

ακούγοντας ή διαβάζοντας ετούτες τις λέξεις..;

Ο Λυρισμός, η Ποίηση,

στην υπηρεσία μίας φιλίας

που επί χρόνια εστέρησε από τον εαυτό της το «διά ζώσης»!

 

Όλα αυτά εξηγούν γιατί ήταν σωστή η επιλογή μου

να βάλω το «Κανάλι τής Βουλής» σε περίοπτη θέση τού τηλεχειριστηρίου μου.

 

Όμως,

επειδή έκτοτε σταματώ συχνά στη συχνότητά του

και συναντώ έξοχες εκπομπές και ντοκιμαντέρ,

διεπίστωσα ότι η Νεοελληνική Παθογένεια είναι κι εδώ παρούσα.

 

Η πρώτη προχειρότητα που επεσήμανα,

αφορά στο πρόγραμμα τού σταθμού·

πολύ συχνά -ενώ προβάλλεται κάποια ενδιαφέρουσα εκπομπή-

τη συνοδεύει η περιγραφή «Κοινοβουλευτικό Έργο»

και φυσικά δεν βρίσκεις την παραμικρή πληροφορία για αυτό που βλέπεις και ακούς

(για να προλάβω τούς όψιμους συνηγόρους,

θα πω ότι δεν αποτελεί την παραμικρή δικαιολογία

πως συχνά προκύπτουν συνεδριάσεις τής Βουλής που πρέπει να καλυφθούν·

το σωστό είναι να υπάρχει διαθέσιμο για τούς τηλεθεατές

το πρόγραμμα των δρομολογημένων εκπομπών

και όταν συμβαίνει κάτι έκτακτο είναι βέβαιο ότι όλοι θα έχουμε κατανόηση).

 

Η κατάσταση γίνεται τρισχειρότερη το βράδυ (μέχρι και το ξημέρωμα),

όταν αντικρίζεις τον γενικόλογο όρο «Επανάληψη Προγράμματος»·

εδώ δεν μιλάμε πια για κάκιστο promotion,

αλλά για την προτροπή «ΜΗ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ».

 

Και δεν φτάνει αυτό το τεμπελχανείο,

αλλά έχουμε και την κορυφαία version τής φράσης
«Όλα τα ’χε η Μαριωρή, ο φερετζές τής έλειπε.»,

καθώς η «Βουλή των Ελλήνων» στην οποία υπάγεται το κανάλι

δεν προσφέρει τις εκπομπές του

στην «On Demand» λειτουργία τής συνδρομητικής πλατφόρμας.

Πρακτικώς, αυτό σημαίνει,

ότι -για να παρακολουθήσεις κάτι που σε ενδιαφέρει-

πρέπει να είσαι ακροβολισμένος επί μονίμου βάσεως σε έναν σταθμό  

που οι ιθύνοντές του δεν μπαίνουν καν στον κόπο

να ανανεώνουν με έγκυρο τρόπο το καθημερινό πρόγραμμά του.

 

Γιατί οι ιθύνοντές του αποκλείουν το «Κανάλι τής Βουλής» από το «On Demand»;

Τι φοβούνται δηλαδή·

μήπως μπει στη διαδικασία ο Έλληνας Πολίτης

να κατεβάσει στον υπολογιστή του κάποιο ντοκιμαντέρ;

Φοβούνται μήπως ο Έλληνας Πολίτης τούς κλέψει τα «copyrights»,

τα οποία οι ίδιοι υποβαθμίζουν με το «αχαμνηλίκι» τους; 

Ή μήπως σκιάζονται ότι θα τούς αρπάξουμε τις συνεδριάσεις τους; 

 

Τι κρίμα για ένα τόσο σημαντικό κανάλι, με -τόσες και τόσο- εξαιρετικές εκπομπές,

να έχει τέτοιους απαράδεκτους διαχειριστές.

Τι κρίμα…

 

Ο Υπο-Κοσμικός

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης