Γίνεται να είσαι «εκ’ των υστέρων ηθικός αυτουργός»;

Γίνεται να υπάρξεις ηθικός αυτουργός σε ένα γεγονός που έχει ήδη συμβεί;

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Και όμως, όσο κι αν φαίνεται αλλόκοτο και απίθανο,

αυτό το «Σουρεαλιστικό Πρωθύστερο» είναι κυρίαρχο

στην υπόθεση τής δολοφονίας τού Παύλου Φύσσα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

 

Να το κάνω πιο λιανά…

Όταν ο Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός από το μαχαίρι τού υπάνθρωπου ναζιστή,

οι γνωστοί μιντιακοί πάτρωνες έδωσαν ρέστα φασισμού

και τερμάτισαν την Ξευτίλα.

Ένας αισχρός τηλεοπτικός σταθμός

είχε μεταδώσει ότι η δολοφονία είχε γίνει «για το ποδόσφαιρο»,

ενώ μία ομογάλακτης αισχρότητας εφημερίδα

είχε κρεμάσει στα μανταλάκια το θύμα·

η φωτογραφία με τον ψυχορραγούντα

-και λίγες στιγμές μετά, νεκρό- Παύλο Φύσσα,

αποτελεί έως σήμερα γροθιά στο στομάχι

για κάθε πολίτη που δεν τρέφεται με Θάνατο και με «Ολοκαυτώματα».

 

Αυτή η «δημοσιογραφία»,

η αυτοσυστηνόμενη ως «αντικειμενική», «αδέσμευτη» και «μαχητική»,

είναι που υποθάλπει επί χρόνια τούς μιαρούς ναζιστές

και -δίνοντάς τους επανειλημμένα βήμα, 

με την πρόφαση τής δήθεν σφαιρικής ενημέρωσης

και τής φιλοξενίας όλων των απόψεων- 

τούς πήρε από το σβαστικωμένο χέρι και τούς οδήγησε στη Βουλή. 

 

Εχθές προβλήθηκε στη Δημόσια Τηλεόραση

η εξομολόγηση τής μητέρας τού δολοφονημένου καλλιτέχνη

(στην προκειμένη περίπτωση, δεν χρησιμοποιώ τον όρο «συνέντευξη»,

διότι νοιώθω ότι αν το έκανα

θα εκχυδάϊζα και θα εφτήναινα τον Πόνο τής Μάνας).

 

Η Κυρία Μάγδα Φύσσα έδωσε απαντήσεις σε όλα.

Κάθε της κουβέντα ήταν και μία μαχαιριά στον Ναζισμό,

κάθε φράση της ήταν και μία μαχαιριά στους ναζιστές,

κάθε τοποθέτησή της ήταν κοινωνική ηθογραφία

και κατάδειξη τής Νεοελληνικής Παθογένειας.

 

Αν αντιμετωπίσουμε δημοσιογραφικά

όσα είπε η Κυρία Μάγδα Φύσσα στον εξαιρετικό Πάνο Χαρίτο,

θα πούμε ότι ήταν μία συζήτηση γεμάτη τίτλους.

Προσωπικώς, από τα εξόχως σημαντικά που εξέφρασε η δυστυχισμένη γυναίκα,

θα κρατήσω -ως συμπύκνωση των λόγων της- έναν αυτοπροσδιορισμό της..:

«Μία μάνα που έχασε το παιδί της.».

 

Σήμερα είναι η «Γιορτή τής Γυναίκας».

 

Μία μάνα που έχασε το παιδί της, μία γυναίκα που δεν γιορτάζει.

Αυτή είναι η Μάγδα, η μάνα τού δολοφονημένου Παύλου Φύσσα.

 

Μία γυναίκα που ουδέποτε πρόκειται να ξαναγιορτάσει,

διότι -όπως είπε κι η ίδια-

η υπέρτατη και αξεπέραστη απώλεια για έναν άνθρωπο

είναι όταν χάνει το παιδί του.

 

Παρατηρούσα το πρόσωπό της.

Τα δάκρυα δείχναν’ να έχουν στεγνώσει,

ο λόγος της ήταν γεμάτος με αξιοπρέπεια και δύναμη.

Είναι βέβαιο ότι στην πραγματικότητα

τα δάκρυα τής Μάγδας Φύσσα πληθαίνουν μέρα με τη μέρα,

αλλά πλέον έχουν μία άφθαστη εσωτερικότητα·

είναι δικά της και τού Παύλου της.

 

Αυτή η γυναίκα,

η οποία είπε πως δεν μπορούσε να φανταστεί

ότι θα άντεχε να ζήσει πέντε λεπτά χωρίς το παιδί της, χωρίς τον γυιο της,

ζει για να τιμά τη μνήμη του.

Συγκλονιστικό. Είναι συγκλονιστικό.

Πού να φανταστεί ένας γονιός (και δη, μια μάνα)

ότι το ύψιστο κίνητρό του για ζωή θα είναι η μνήμη τού παιδιού του.

Ανατριχίλα.

 

Δεν αγνοώ τον πατέρα τού Παύλου Φύσσα, δεν τον παρακάμπτω·

κι αυτός τον ίδιο «Γολγοθά χωρίς Ανάσταση» ανεβαίνει.

Όμως, όπως και να το κάνουμε,

η μάνα είναι που βιώνει τις ωδίνες, 

η μάνα είναι που -εν’ προκειμένω- αισθάνεται την Υπέρτατη Οδύνη.

 

Η Μάγδα Φύσσα είναι Τραγικό Πρόσωπο.

Ό,τι ζει, εμπίπτει στον θυμόσοφο αναστεναγμό

(ο οποίος αποτελεί συνάμα και ξόρκι),

που εκφράζει η Ελληνίδα Μάνα, που ξεστομίζουν οι μανάδες μας,  

όταν ακούν’ πως ένα παιδί έφυγε από τη ζωή..:

«Αχ, η μαύρη η μάνα.»!

 

Εδώ, μάλιστα, έχουμε μία συνταρακτική παρήχηση..:

Αχ, η μαύρη η Μάγδα!

 

Ο Υπο-Κοσμικός

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης