Η Κατηφόρα δεν έχει σταματημό…
Είσαι Ιάπωνας τουρίστας.
Φεβρουάριο μήνα,
έχεις ξεμείνει στην Αθήνα για κάποιον λόγο
που μόνο οι Ιάπωνες τουρίστες θα μπορούσαν να εξηγήσουν.
Περπατάς, λοιπόν, σε μία περιοχή,
που θα μπορούσε -ελέω ονόματος- να ανήκε στη χώρα σου·
τι Ναγκασάκι, τι Κολωνάκι, άλλωστε.
Οι δρόμοι είναι άδειοι,
καθώς μία εντονότατη χιονόπτωση έχει μετατρέψει την ελληνική πρωτεύουσα
σε τοπίο τής Σιβηρίας.
Ουδείς κυκλοφορεί στον δρόμο·
μόνο ένα εκχιονιστικό όχημα βρίσκεται στο οπτικό σου πεδίο
και σκέφτεσαι ότι βρίσκεσαι σε απολύτως οργανωμένο κράτος,
που τιμά έναν μοναχικό Ασιάτη οδοιπόρο και φροντίζει για τη σωματική ακεραιότητά του.
«Για εμένα το κάνουν…», σκέφτεσαι συγκινημένος,
και ανοίγεις για πολλοστή φορά τον χάρτη σου·
είσαι αποφασισμένος να επισκεφθείς ένα ακόμη αξιοθέατο,
προκειμένου να ανταποδώσεις την υπέροχη φιλοξενία.
Το μάτι σου πέφτει σε ένα νεοελληνικό μνημείο που βρίσκεται πολύ κοντά σου·
το όνομά του είναι «Da Capo».
Δεν το έχεις ξανακούσει
(γνωρίζεις τον Παρθενώνα, το Ηρώδειο, την Επίδαυρο, αλλά όχι το «Da Capo»),
αλλά συλλογάσαι με θαυμασμό ότι αυτοί οι Έλληνες δεν σταματούν να παράγουν πολιτισμό.
Κατευθύνεσαι προς τα ’κεί
και -ω! τού θαύματος- βλέπεις επιτέλους άλλους τρεις τουρίστες
να πίνουν όρθιοι και ξέγνοιαστοι το καφεδάκι τους,
ενώ ένας τέταρτος τούς φωτογραφίζει.
Στην αρχή νομίζεις ότι κι αυτοί είναι Ιάπωνες,
αλλά πλησιάζοντας και βλέποντας τα πρόσωπά τους διαψεύδεσαι·
καταλαβαίνεις ότι είναι ντόπιοι.
Μάλιστα, ιδίως ο μεσαίος, ο ψηλός, ανήκει στην κατηγορία των ατόμων,
που όπως θα έλεγε και ο Χατζηχρήστος αν ήταν από τα μέρη σου..:
«Αυτούς τούς πνίγουμε στον νεροχύτη για να μη χαλάσει η ράτσα των Σαμουράϊ.».
Βγάζεις το υπερσύγχρονο και άκρως ενημερωμένο ηλεκτρονικό λεξικό-μεταφραστή
και προσεγγίζεις την ανέμελη παρέα.
Στέκεσαι μπροστά στον χαρούμενο ψηλό κύριο,
τού χαρίζεις το πιο πλατύ και ευγενικό χαμόγελό σου,
και συλλαβίζεις στα Ελληνικά
τη φράση κοινωνικοποίησης που σού προτείνει ο τεχνολογικός βοηθός σου:
«Α-πό πού εί-σαι ε-σύ;».
«Από το Μαξίμου.», σού απαντάει η ντροπή τού γιαπωνέζικου νεροχύτη.
«Με-σα α-πό το Μα-ξί-μου;», εκφράζεις -και πάλι συλλαβιστά-
την ερώτηση που σού υποδεικνύει το ηλεκτρονικό μηχάνημα.
«Ναι, μέσα από το Μαξίμου.», σού επιβεβαιώνει.
«Α, τί-νος εί-σ’ ε-σύ, παι-δά-κι μου;», κάνεις τη μοιραία ερώτηση.
«Τού Μητσοτάκη.», σού λέει.
Τρόμος πλημμυρίζει το βλέμμα σου,
ενώ χοντρές στάλες ιδρώτα αυλακώνουν ακαριαία το πρόσωπό σου
και λούζουν το κορμί σου·
είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που εν μέσω χιονιά και πολικών θερμοκρασιών
έχει καταφέρει να υποστεί «Αυτανάφλεξη Ιδρώτα».
«Μητσοτάαακης;», μονολογείς με άπταιστη προφορά,
και στη συνέχεια το βάζεις στα πόδια·
δεν σε νοιάζει που γλυστράς, δεν σε κόφτει που πέφτεις,
αδιαφορείς για τα στραμπουλήγματα και τα κατάγματα
που σού προκαλούνται από την απέλπιδα προσπάθειά σου να ξεφύγεις.
Ως λάτρης τού Ελληνικού Πολιτισμού που είσαι,
δεν εγνώριζες μόνο τον Παρθενώνα, το Ηρώδειο και την Επίδαυρο,
αλλά είχες διαβάσει και για την -αρχετυπικών χαρακτηριστικών- κατάρα
που αποτελεί το επώνυμο «Μητσοτάκης» για τη χώρα-λίκνο τής Δημοκρατίας.
…
Το χρονογράφημα θα μπορούσε να κλείνει εδώ.
Όμως,
όσο κι αν η Σάτιρα αποτελεί ένα σημαντικό καταφύγιο
για να αντιμετωπίσουμε τα επίχειρα τής θλιβερής διακυβέρνησης Μητσοτάκη,
έχω το καθήκον ως πολίτης και ως δημοσιογράφος
να τοποθετηθώ και χωρίς τις παρηγορητικές υπηρεσίες που προσφέρει ο Σουρεαλισμός.
Τι μάς διδάσκει ο «Ιάπωνας τουρίστας»;
Μάς διδάσκει τη διαχρονική ισχύ τής σοφής κινεζικής ρήσης
«Είναι εύκολο να δεις, αλλά δύσκολο να γνωρίσεις.»
(να και η απροσχεδίαστη ρίμα).
Ο «Ιάπωνας τουρίστας» μάς διδάσκει, επίσης,
ότι ο κάθε άνθρωπος κρίνει τις καταστάσεις με βάση τις δικές του προσλαμβάνουσες,
τη δική του ζωή, τη δική του κουλτούρα, τη δική του νοοτροπία.
Ο «Ιάπωνας τουρίστας» δεν θα εδύνατο να φανταστεί
ότι ο πρωθυπουργός τής χώρας του πίνει ανέμελος το εσπρεσάκι του
και φωτογραφίζεται επιδεικτικά με φίλιους δημοσιογράφους,
ενώ σχεδόν σύμπασα η επικράτεια είναι αποκλεισμένη από τα χιόνια
και υπάρχουν νεκροί, αποκλεισμένοι, κινδυνεύοντες άνθρωποι.
Ο «Ιάπωνας τουρίστας» ουδέποτε θα διανοούταν
ότι ο πρωθυπουργός τής χώρας του θα ήταν ένας αναίσθητος χασκογελών κόρδακας
που έφτασε σε αυτό το υψηλότατο αξίωμα
επειδή η οικογένειά του βγάζει επαγγελματίες πολιτικούς.
Όμως εμείς μπορούμε ΚΑΙ να το φανταστούμε,
ΚΑΙ να το διανοηθούμε, ΚΑΙ να μην εκπλησσόμεθα.
…
Η εικόνα τού πρωθυπουργού τής Ελλάδας να πίνει ανέμελος το εσπρεσάκι του
υπό τη συνοδεία παρατρεχάμενων δημοσιογράφων,
είναι αισχρή, χυδαία, θλιβερή, αποκρουστική, αποτρόπαια.
Το θέμα δεν θα χρειαζόταν καν να προσεγγιστεί πολιτικά,
διότι δεν είναι άξιο να φτάσει μέχρι εκεί·
δυστυχώς, όμως, φτάνει να αποτελεί μείζον ζήτημα,
διότι τα συμπαρομαρτούντα και τα απόνερά του
πλήττουν ευθέως και βαναύσως την πολιτική και κοινωνική ζωή τής χώρας.
…
Η Επικοινωνία είναι εξόχως σημαντική διαδικασία,
ασχέτως που στη νεοελληνική μπανανία έχει συνδυαστεί άρρηκτα
με τον Λαϊκισμό, με τη Γλοιωδία, με την Υποτέλεια, με τη Διαφθορά.
Η Επικοινωνία είναι (και) Ουσία.
Η Επικοινωνία έχει Αρχές·
ο Σεβασμός στη Λεπτομέρεια
και η Συνειδητοποίηση τής Συγκυρίας (αγγλιστί: το «Timing»),
είναι βασικές Αρχές τής Επικοινωνίας.
Όμως, τι έκανε ο «“Mr. Bean”-Μητσοτάκης»;
Κατ’ αρχάς και -κυρίως- κατ’ αρχήν, επέδειξε ασέβεια·
την ίδια ασέβεια που είχε επιδείξει με την ποδηλατάδα στο Τατόϊ
και με το κορωνο-γλέντι στην Ικαρία.
Την ώρα που η Ελλάδα είναι αποκλεισμένη από το χιόνι,
την ώρα που πολλές περιοχές κηρύσσονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης,
την ώρα που -λόγω των δυσμενέστατων καιρικών συνθηκών και τού κάκιστα δομημένου κράτους-
οι πολίτες (και ιδίως οι ηλικιωμένοι)
δεν έχουν ρεύμα, δεν έχουν νερό, δεν έχουν πρόσβαση στο «Σύστημα Υγείας»,
την ώρα που δύο άνθρωποι έπνεαν τα λοίσθια
(ένας 56χρονος στην Κρήτη,
που είχε ζητήσει να μεταφερθεί στο νοσοκομείο αλλά έφυγε από τη ζωή αβοήθητος,
και ένας 80χρονος στην Εύβοια,
ο οποίος είχε αναπνευστικά προβλήματα
αλλά η συσκευή παροχής οξυγόνου δεν λειτουργούσε λόγω διακοπής τής ηλεκτροδότησης
και έφυγε κι αυτός από τη ζωή αβοήθητος),
αυτήν την ώρα, λοιπόν,
ο θλιβερός χασκογελών κόρδακας Κούλης Μητσοτάκης
βρήκε ως την πλέον κατάλληλη για να φωτογραφίζεται αυτάρεσκα
υπό τη συνοδεία των φερεφώνων του.
Το «Timing» που λέγαμε.
Η Συνειδητοποίηση τής Συγκυρίας.
Για να καταδείξω το απαράδεκτο ολίσθημα τού Μητσοτάκη με ένα ακραίο παράδειγμα,
θα πω ότι είναι απολύτως φυσικό
να πίνεις τη φραπεδιά σου στο μπαλκόνι τού σπιτιού σου,
αλλά απολύτως ανάλγητο και ψυχασθενικό
να πίνεις τη φραπεδιά σου πάνω από ένα (φρεσκοσκαμμένο) μνήμα.
Ο θλιβερός χασκογελών κόρδακας Κούλης Μητσοτάκης
διέπραξε το Αμάρτημα τής Αναλγησίας.
Βλέπεις αυτό το ανέμελο στιγμιότυπο από το Κολωνάκι
και λες «Δεν μπορεί να είναι τόοοοοοοσο “Μητσοτάκης”.»
Κι όμως, είναι τόσο και ακόμα περισσότερο·
η «Μητσοτακίαση» δεν έχει πάτο, δεν έχει τέρμα, δεν έχει σταματημό.
Ο πρωθυπουργός τής χώρας,
αυτός που κομπάζει μιλώντας για «Επιτελικό Κράτος» και για «Κυβέρνηση των Αρίστων»,
αυτός που λίγο μετά το προκλητικό ατόπημά του
είχε το θράσος να βγει και να νουθετεί τούς πολίτες
με τη φράση «Να αποφεύγονται οι περιττές μετακινήσεις.»
αυτός είναι που -μαζί με τούς επιδειξίες παρατρεχάμενούς του- ασέβησε προς την Ηθική.
Αυτός ο θλιβερός χασκογελών κόρδακας
διέπραξε μέγιστο επικοινωνιακό και ουσιαστικό ανοσιούργημα,
αδιαφορώντας για το γεγονός
ότι εκατομμύρια άνθρωποι ταλαιπωρούνται ανά την Ελληνική Επικράτεια τις τελευταίες ημέρες.
Ανάλγητος; Σίγουρα.
Στούρνος; Σίγουρα.
Θα πρέπει να είσαι ΚΑΙ ανάλγητος, ΚΑΙ στούρνος,
ώστε να μην αντιλαμβάνεσαι -ή να παρακάμπτεις-
ότι αυτό το στιγμιότυπο συνιστά «μαύρη σελίδα» στην (όποια) καριέρα σου.
Όμως, ο Κούλης Μητσοτάκης πιστεύει ότι δεν θα έχει επιπτώσεις,
καθώς η «λίστα Πέτσα» είναι μακράς διαρκείας.
…
Οποία σύμπτωσις και έκπληξις (not)·
η προαναγγελία τού θλιβερού ενσταντανέ
όπου ο πρωθυπουργός τής Ελλάδας χάσκει σαν χαζοχαρούμενος
ενώ την ίδια ώρα σύμπασα η επικράτεια
αντιμετωπίζει πάσης φύσεως σοβαρότατα προβλήματα από τις χιονοπτώσεις,
ήρθε από τα σεσημασμένα συστημικά κανάλια.
Ο τηλεοπτικός σταθμός τού χορηγού τής «Νέας Δημοκρατίας», Βαγγέλη Μαρινάκη,
έκανε νωρίς το πρωΐ «οδοιπορικό» στο Κολωνάκι,
ενώ ο επίσης απροσχημάτιστα φιλοκυβερνητικός «Σκάϊ» το πήγε ένα βήμα παραπέρα:
«Δεν ξανάγινε! Εκχιονιστικό στο Κολωνάκι!».
.png)
Θριαμβολογία υπό την σκέπην τής (δήθεν) Τυχαιότητας.
Ο ρεπόρτερ τού «Σκάϊ» ανέβηκε «αυθορμήτως» στο… διερχόμενο εκχιονιστικό,
προκειμένου -τάχα μου, τάχα μου- να εκάλυπτε εκ των έσω
τον καθαρισμό των κεντρικών δρόμων τής Αθήνας.
Λίγο μετά, βεβαίως,
εμφανιζόταν περιχαρής στο «Da Capo» ο θλιβερός χασκογελών κόρδακας,
ο οποίος -όπως και όλοι οι όμοιοί του- έχει τάξει τη ζωή του στη σωτηρία τής Ελλάδας.
Διότι, είναι γνωστό ότι αν πίνεις ανέμελος το εσπρεσάκι σου,
τα προβλήματα τής χρεωκοπημένης χώρας λύνονται ως διά μα..ίας
(«ως διά μαγείας» εννοώ, αλλά μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε).
Επί τού Πιεστηρίου:
Το ορθογραφικό λάθος που έκαναν στον «Σκάϊ»
γράφοντας το «Κολωνάκι» ως «Κωλονάκι»,
είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό τής κατάστασης,
καθώς έχουμε να κάνουμε -όπως αποδεικνύεται- με «κυβέρνηση τού Κωλ(ονακί)ου».
Είθε να έχει το φιλότιμο ο Ελληνικός Λαός,
να εφαρμόσει τον έξοχο στίχο τού αείμνηστου Ντίνου Χριστιανόπουλου
και να μετατρέψει -στις επόμενες εκλογές- την ψήφο του
σε μία υπογεγραμμένη που θα ασελγήσει στο «ω» τής ανάλγητης κυβέρνησης.
Είθε…
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
