*** Φίλες και Φίλοι,
η κουκλάρα Αντριάνα Λίμα εκρέμασε τα δωδεκάποντά της
-κάνοντας την τελευταία πασαρέλα της
ως «αγγελάκι» τής πασίγνωστης φίρμας εσωρούχων «Victoria’s Secret»-
και είμαι πολύ συγκινημένος διότι η Αντριάνα ήταν δική μου ανακάλυψη
(όταν εγώ την έβλεπα και την καμάρωνα στο «Fashion TV»,
εσείς ήσασταν ακόμη πάνω στα δέντρα
και διαβάζατε «Μανίνα» και «Σούπερ Κατερίνα»).
*** Επ’ ευκαιρία, να πω δυο λόγια για αυτό το υπέροχο πλάσμα…
* Ήταν ωραία χρόνια εκείνα, στη δεκαετία τού ’90,
που αργά τη νύχτα έβαζες το «Fashion TV»
και μετέτρεπες το σαλόνι ή την κρεβατοκάμαρά σου
σε χλιδάτο χώρο όπου παρήλαυναν σώματα και club hits·
δεν νοείται πασαρέλα χωρίς σέξι υποκρούσεις.
* Στην αδιάκοπη παρέλαση εξαιρετικά εμφανίσιμων γυναικών
από τις «Εβδομάδες Μόδας» τής Νέας Υόρκης, τού Λονδίνου, τού Ρίο ντε Τζανέϊρο,
είχα ξετρελαθεί με το τότε άγνωστο μοντέλο
και αναζητούσα μετ’ επιτάσεως το όνομα της
(καλά, δεν την έστηνα και έξω απ’ το σπίτι της· ένα απλό φλερτ ήταν).
* Το στοιχείο τής Αντριάνας Λίμα που μού είχε φυλακίσει τον εγκέφαλο
και μού απελευθέρωνε τη φαντασία,
δεν ήταν το βραζιλιάνικο κορμί της, δεν ήταν το εξωτικό πρόσωπό της,
δεν ήταν καν η ασυναγώνιστη κοριτσίστικη θηλυκότητά της.
Για την ακρίβεια, ήταν όλα αυτά, μαζί με κάτι άλλο..:
Το περπάτημά της!
* Η Αντριάνα Λίμα διέσχιζε την πασαρέλα με ιδιαίτερο τρόπο
(και ως γνωστόν, η Ιδιαιτερότητα είναι Εχέγγυο Επιτυχίας).
Έβλεπες ένα άτι, ένα πουλάρι με αέρινο ποδοβολητό,
που όταν έφτανε στην κορυφή τού μακρόστενου διαδρόμου
κοντοστεκόταν με τον πιο θεϊκά χυδαίο τρόπο
που έχει υπάρξει στην Ιστορία τού Παγκόσμιου Μόντελινγκ.
Έπαιρνε πόζα και ύφος ανεπανάληπτης Λολίτας,
έγερνε πίσω το κορμί της
και προέτασσε την ηβική περιοχή της,
μετατρέποντας τούς θεατές σε κοινωνούς τής υπέροχης φύσης της!
*** Υπάρχει μία έξοχη φράση που λέει ότι
«Η Φωτογραφία είναι το Μυστικό τού Μυστικού.
Όσο περισσότερα βλέπεις, τόσο λιγότερα γνωρίζεις.».
Όμως,
οι φωτογραφίες τής Αντριάνας Λίμα σε κάνουν να νοιώθεις ευτυχής,
μόνο και μόνο που έχεις την πολυτέλεια να βλέπεις…
Και όπως άδει η αγαπημένη Γλυκερία
στο μνημειώδες ζεϊμπέκικο «Μέχρι να βρούμε ουρανό»:
Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
ας μείνουμε με γρατζουνιές στους ώμους και στην πλάτη…
*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…
*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…
*** Τα λέμε αύριο…
Ο Υπο-Κοσμικός
