Ανεύθυνοι άνθρωποι μέμφονται τα ζώα για ανευθυνότητα.
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
*** Τα αυξημένα κατά το τελευταίο διάστημα κρούσματα
με επιθέσεις σκύλων σε ανθρώπους,
οδηγούν στην ανάγκη τής σφαιρικής προσέγγισης τού φαινομένου
και την τοποθέτησή του στις σωστές βάσεις.
«Ο Σκύλος είναι ο Καλύτερος Φίλος τού Ανθρώπου.»·
αυτός ο προσδιορισμός που συνδέει το συγκεκριμένο ζώο με το είδος μας,
έχει προκύψει μετά από χιλιετίες κοινής συμβίωσης μαζί του
και ως εκ τούτου είναι αδιαμφισβήτητος.
Ο Σκύλος έχει πιστοποιηθεί ως «Ζώο-Σύμβολο», ως «Σύμβολο των Ζώων»!
Η Αγάπη, η Πίστη, η Ανιδιοτέλεια, η Συντροφικότητα,
είναι σύμφυτα χαρακτηριστικά τού Σκύλου και εγγεγραμμένα στο «DN.A.» του·
διόλου τυχαία, λοιπόν,
που αυτός ο τετράποδος φίλος ενδείκνυται
για την καλύτερη και αμεσότερη κοινωνικοποίηση των παιδιών,
για τη βελτίωση τής καθημερινότητας ατόμων με αναπηρίες
(όπως -επί παραδείγματι- οι τυφλοί και οι παραπληγικοί),
αλλά και για την ψυχολογική υποστήριξη ανθρώπων μεγάλης ηλικίας,
πασχόντων από κατάθλιψη ή ακόμη-ακόμη και νοσούντων από ανίατες ασθένειες.
Βεβαίως,
επειδή δεν έχουν όλοι οι σκύλοι την ίδια χαδιάρικη και «υποτακτική» συμπεριφορά,
υπάρχουν και επονείδιστες περιπτώσεις
που ορισμένες ράτσες χρησιμοποιούνται από τούς «ιδιοκτήτες» τους
ως μέσο δήλωσης τής σωματικής δύναμής τους ή τής πολιτικής ιδεολογίας τους·
το πιτ-μπουλ, το ροτβάϊλερ, το ντόμπερμαν,
είναι τα «αγαπημένα» ζώα των ακροδεξιών, των ναζιστών, και των μπράβων,
ενώ δεν είναι λίγες οι φορές
που ιδίως τα πιτ-μπουλς γίνονται όργανα σε αποτρόπαιες κυνομαχίες
προς τέρψιν των υπανθρώπων.
Σε αυτά τα κακομεταχειριζόμενα δεσποζόμενα ζώα,
έρχονται να προστεθούν και κάμποσα αδέσποτα
που αναπτύσσουν επιθετικότητα προκειμένου να επιβιώσουν·
αθώα πλάσματα
που είτε βρέθηκαν από την ημέρα τής γέννησής τους στον δρόμο,
είτε πετάχτηκαν εκεί από κάποιους που τα αντιμετώπισαν
ως προσωρινά μπιζού τής γκαρνταρόμπας τους.
Έτσι, ενίοτε αναπτύσσουν αγελαία συμπεριφορά,
καθώς προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να αντεπεξέλθουν
-όχι μόνο στις αυτονόητες ανάγκες που δημιουργούν η Πείνα και η Δίψα, αλλά…-
κυρίως στις κακοποιήσεις, στις απόπειρες δολοφονίας και στις δολοφονίες
που υφίστανται από τα εξαμβλώματα τού ανθρωπίνου είδους.
Η -ούτως ή άλλως- ελλιπέστατη παιδεία που υπάρχει στη χώρα μας,
εμφανίζει μεν σημάδια βελτίωσης τα τελευταία χρόνια
και θεσμοθετεί κανόνες που προστατεύουν εν’ τω συνόλω τους τα Ζώα,
αλλά υπάρχουν ακόμη τεράστια μεσαιωνικά κατάλοιπα που πρέπει να απαλειφθούν
προκειμένου να φτάσουμε στο αρμόζον πολιτισμένο πλαίσιο.
Έως τότε οι «φόλες» θα είναι στη θλιβερή ημερήσια διάταξη,
όπως επίσης θα είναι καθημερινό φαινόμενο
η εικόνα ατόμων που όταν βλέπουν τσιουάουα
κάνουν λες και αντικρίζουν λιοντάρι που έχει να φάει έναν μήνα·
οι κρίσεις υστερίας και πανικού,
δύνανται να δημιουργήσουν ένταση στο ανυποψίαστο ζώο
και να το οδηγήσουν σε απρόσμενη επιθετικότητα
(για σκεφτείτε να έχετε στο γραφείο σας έναν υστερικό «συνάδελφο»
που με το παραμικρό αρχίζει να ουρλιάζει·
όσο ήρεμοι κι αν είστε,
είναι εκ των ουκ άνευ βέβαιο ότι κάποια στιγμή η αρνητική ενέργεια θα σάς επηρεάσει
και ενδεχομένως σάς βγάλει εκτός εαυτού).
*** Σε τούτο το σημείο, λοιπόν,
οφείλουμε να απαντήσουμε σε ένα εξαιρετικά κομβικό ερώτημα:
«Ο σκύλος δεν έχει ευθύνη για τις πράξεις του
και για το κακό που ενδεχομένως να προκαλέσει;».
Αυτό το ερώτημα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο στην απάντησή του,
αν συνυπολογίσουμε ότι έχουν καταγραφεί
-και στη χώρα μας, και παγκοσμίως-
θάνατοι αθώων ανθρώπων από επιθέσεις σκύλων
(συχνά, δε, μιλάμε για θανάτους παιδιών).
Με σεβασμό στα θύματα τέτοιων επιθέσεων,
αλλά και συνυπολογίζοντας -ως οφείλουμε-
το ψυχολογικό προφίλ που διαθέτουν τα συγκεκριμένα ζώα
(προφίλ που έχει καταγραφεί αναλυτικώς από τούς ειδικούς),
λέμε ότι «Όχι, ο σκύλος δεν έχει ευθύνη.».
Και συμπληρώνουμε: «Έχει όμως ο άνθρωπος ευθύνη.».
Έχει ευθύνες το κράτος
(ποιος δεν θυμάται τη Γενοκτονία που υπέστησαν τα Αδέσποτα
πριν από τούς Ολυμπιακούς Αγώνες τού 2004,
αλλά και τις ανεπίσημες καθάρσεις
που έχουν γίνει κατόπιν επισήμων εντολών από δήμους και κοινότητες ανά τη χώρα),
έχουν ευθύνες οι ανεύθυνοι φιλόζωοι,
έχουν ευθύνες οι δήθεν φιλόζωοι,
και -πάνω απ’ όλους- έχουν ευθύνες οι… εχθρόζωοι.
Και βεβαίως,
από αυτό το εκρηκτικό μείγμα ανευθυνότητας
δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα «Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης»,
που όταν υπάρχει επίθεση σκύλου-σκύλων σε άνθρωπο,
συνοδεύουν την είδηση με αποκρουστικές φωτογραφίες και πλάνα από άγριες ράτσες.
Έτσι, είτε ακουσίως, είτε εκουσίως,
παράγουν τρομολαγνεία και περνάνε εκείνην την ώρα το υποσυνείδητο μήνυμα
«Ρίξτε φόλα στους σκύλους και κακοποιήστε τους όσο γουστάρετε.
Οι σκύλοι είναι εχθροί μας.»
(όχι, δεν υπερβάλλω·
διόλου τυχαίο ότι χρησιμοποιούν εικόνες από «λυσσασμένα» πιτ-μπουλς
και όχι από λαμπραντόρς ή κοκεράκια).
Επιμύθιο:
Παρηκολούθησα σήμερα το μεσημέρι στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα»,
τη συνταρακτική διήγηση ενός 22χρονου
που έπεσε θύμα επίθεσης από αγέλη σκύλων ενώ έκανε τζόγκινγκ στο Σέϊχ-Σου
και εκινδύνευσε να πεθάνει από τα πολλαπλά δαγκώματα που δέχθηκε
(ευτυχώς, τον διέσωσαν δύο περαστικοί,
που εκ συμπτώσεως περνούσαν από το απόμερο σημείο με το αυτοκίνητό τους).
Η διαχείριση τού άκρως ευαίσθητου θέματος από τη Ζήνα Κουτσελίνη ήταν άψογη
(χωρίς κινδυνολογίες και τρομολαγνικές κορώνες),
ενώ ο νεαρός ήταν συγκλονιστικός όταν εμίλησε για τη σχέση του με τον Σκύλο:
«Εγώ αγαπώ τούς σκύλους και τούς φροντίζω.
Δεν είμαι θυμωμένος,
αλλά είμαι λυπημένος διότι το ζώο που αγαπώ παρ’ ολίγον να με στείλει στον θάνατο.».
Σε αυτό το παιδί που αισθάνθηκε -δικαιολογημένα- «προδομένο»,
αλλά και σε όλους εμάς,
έχω να αφιερώσω μία ιστορία που ανήκει στην Ινδιάνικη Παράδοση
και συνδέει τον Άνθρωπο με τον Σκύλο:
«Κάποτε, όταν ο Θεός απεφάσισε να χωρίσει τον Άνθρωπο από τα Ζώα,
εχρησιμοποίησε ως “διαχωριστική γραμμή” ένα ποτάμι.
Τη στιγμή, λοιπόν,
που είχε βάλει τον Άνθρωπο στη μία όχθη και τα Ζώα στην άλλη όχθη,
ο Σκύλος επήδηξε στη μεριά τού Ανθρώπου.».
Ως εκ τούτων,
ας φτιάξουμε για τούς σκύλους και εν’ γένει για τα ζώα έναν κόσμο… ανθρώπινο.
Τι μάς ζητούν; Να μάς σεβαστούμε, μάς ζητούν.
Να μην τα κακομεταχειριζόμαστε μάς ζητούν,
διότι κάποια από αυτά δεν το αντέχουν και μάς το επιστρέφουν.
Και είναι φορές που μάς επιστρέφουν την απανθρωπιά μας,
κάνοντας κακό σε καλόν άνθρωπο.
Εμείς τα αδικούμε και το καταλαβαίνουμε,
αυτά μάς αδικούν και δεν το καταλαβαίνουν.
Ποιος είναι ο υπεύθυνος;
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
