ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ
«ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΤΕ ΠΑΣΧΑ;»
Είναι η ερώτηση «κορδέλα» που γίνεται στα «καπάκια» μετά το πρώτο κοίταγμα.
Ως απάντηση στο αγωνιώδες ερώτημα «του άλλου», ομολογώ με συνοπτικές διαδικασίες την αλήθεια.
«Θα μείνουμε εδώ».
Οι αντιδράσεις στην απάντηση ποικίλλουν. Οι περισσότεροι θέλουν, ή δείχνουν ότι θέλουν να μας «συντρέξουν». Αυτό δηλώνουν με το βλέμμα τους γιατί, η αμηχανία προφανώς που αισθάνονται τους οδηγεί να ρωτήσουν…
«ΓΙΑΤΙ»;
Θέλουν ή αναζητούν ή επιθυμούν, σε πρώτη φάση να απορρίψουν το μη αναστρέψιμο, που σημαίνει ότι πιθανόν λόγοι υγείας μας κάνουν να θέλουμε να είμαστε σε απόσταση τριών λεπτών από το πρώτο δημόσιο ή ιδιωτικό νοσοκομείο.
Με δεδομένο ότι συμμερίζομαι την καλοπροαίρετη (υπάρχει και αυτή η περίπτωση) , αγωνία τους, σπεύδω να απαντήσω ότι θα μείνουμε εδώ γιατί… ΔΕΝ θέλουμε να φύγουμε για κάπου αλλού.
Αυτή η θέση, αντιμετωπίζεται ,καχύποπτα σίγουρα, αλλά… οι κυρίαρχες αναγνώσεις – ερμηνείες είναι τρεις.
1η : Δεν έχουμε να φάμε αφού πιθανόν, χρεοκοπήσαμε.
2η : Χωρίσαμε και πενθούμε.
3η : Δίνει αέρηδες και δεν μπορεί το σκάφος του κολλητού να αποπλεύσει, είδηση «βαριά» που χρήζει συμπαράστασης…
Ο μέσος συντοπίτης δηλαδή, νοιώθει να συμπαρασταθεί σε εκείνον που δηλώνει ότι το Πάσχα θα το περάσει στην Αθήνα. Αποτέλεσμα; Οι προτάσεις αρχίζουν κατά ριπάς. 1) «Εμείς θα πάμε στα πεθερικά μου στην Σαλαμίνα. Απλά θα είμαστε «μεταξύ μας»… Η κουνιάδα μου θα έρθει με τα τρίδυμα , που να πάνε και εκείνοι φέτος , δεν έρχεστε να τσουγγρίσουμε ένα αυγό»;;;;
(Όταν το παιδί το δικό σου , έχει περάσει τα δέκα, ΔΕΝ επιθυμείς με ΤΙΠΟΤΑ να συναντηθείς με τρίδυμα που βγάζουν δοντάκια και με πολλά επίσης παιδάκια που τραγουδάνε δυνατά όλα τα σουξέ του Ρουβά την στιγμή που οι γιαγιάδες τα προτρέπουν να τραγουδήσουν και λίγο από Ελλη Κοκκίνου , για να σε ρωτήσουν μετά «καπακωτά» γιατί χώρισε ε;)
2 ) «Καλά… και εμείς μέχρι το εξοχικό θα πάμε, αλλά… δεν έρχεστε, έστω την Κυριακή το πρωί να καθίσουμε να ψήσουμε το αρνάκι όλοι μαζί. Ξέρεις ο πατέρας μου ακόμη σηκώνεται από τις 6, το ετοιμάζει και μέχρι τις 12 είναι έτοιμο… Αλλά γυρνάμε όλοι την σούβλα για το καλό».
( Καταλαβαίνεις ότι η πιθανότητα να μην διασκεδάζεις ΚΑΘΟΛΟΥ , βλέποντας το αρνί να γυρνάει στην σούβλα, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ )…
Ας περάσουμε σε άλλη κατηγορία.
3) (Εδώ σε κοιτάνε με συμπόνια. Το ένα χέρι ακουμπάει στον δεξί μου καρπό και) «Καλά δεν θα πάτε εξωτερικό ; Πως και έτσι φέτος… Ούτε καν στον γιό σου»;
(Η περίπτωση να μην θέλει το παιδί να του κουβαληθεί η οικογένεια επίσης δεν παίζει …για τους ρωτούντες )
4 ) (Η αντίδραση που θα περιγράψω τώρα αφορά γνωστούς ειδικής κατηγορίας)
«Καλά …αφού δεν δίνει αέρα από την Μεγάλη Παρασκευή… ούτε μέχρι Σπέτσες με το σκάφος του Στέλιου» ;
(Για την συγκεκριμένη κατηγορία γνωστών, που διαθέτουμε και τέτοια, ο μόνος λόγος που δεν φεύγω από την Αθήνα , είναι να ανέβουν τα μποφόρ και να δώσει απαγορευτικό για τα πλεούμενα , διότι με μπουνάτσα , η απάντηση που θα περίμεναν ήταν …Ύδρα , Σπέτσες , Γαλαξίδι , έστω ένα Αγκίστρι )
ΤΟ ΠΑΣΧΑ και πως το αντιμετωπίζω (λοιπόν)
Καταρχάς ΔΕΝ έχουμε χωριό. Μάλιστα. Βαρύ, ξεβαρύ, το αντιμετώπισα ως πρόβλημα μέχρι την ηλικία των δέκα χρονών. Μετά η μαμά, μου εξήγησε ότι όλα τα παιδάκια δεν έχουν παππού και γιαγιά που να μένουνε σε χωριουδάκι, ότι ο παππούς και η γιαγιά γεννήθηκαν στην Αθήνα, όπως και ο μπαμπάς μου, άρα…το μόνο βέβαιο ήταν ότι με έκανε να μάθω νωρίς, ότι το Πάσχα γιορτάζεται και στην Αθήνα.
Φυσικά και γιόρτασα Πάσχα στο ύπαιθρο . Συνέβη ..Απλώς δεν ξετρελάθηκα . Ισως γιατί πάντα όταν είχα άδεια για να γιορτάσω Ανάσταση στην εξοχή , πετύχαινα το < λάθος καιρό >
Έχω γιορτάσει Πάσχα στην Μύκονο με, σχεδόν, νερόχιονο …
Έχω γιορτάσει Πάσχα στις Σπέτσες και έμεινα για δύο μέρες κουφή από τις κροτίδες .
Έχω περάσει Πάσχα στο ίδιο νησί και μείναμε θεονήστικοι γιατί κανένα μαγαζί δεν είχε προβλέψει προσωπικό ανάλογο του κόσμου που θα πήγαινε .
Έχω περάσει άγιες μέρες στην Ύδρα. Ωραία ήταν στον επιτάφιο , αλλά μετά βαρέθηκα.
Έχω φιλοξενηθεί σε υπέροχο , σπίτι ζευγαριού φίλων και πέρασα άθλια γιατί χωρίσανε τις άγιες μέρες και γίναμε οι φιλοξενούμενοι «οικοδεσπότες», αφού οι οικοδεσπότες φύγανε και μας άφησαν σπίτι, κλειδιά, σκυλιά και γάτες να τα διευθετήσουμε.
Έχω περάσει Πάσχα στην Κύπρο. Υπέροχα ήτανε, μέχρι την στιγμή που ξέχασε (!!!), ναι όπως το γράφω, η Ολυμπιακή να έρθει να μας πάρει την Κυριακή του Πάσχα.
Εγώ την επόμενη πρωί είχα δελτίο ειδήσεων, το επόμενο δρομολόγιο με την Ολυμπιακή θα γινότανε στις δέκα και μισή το πρωί και διευθυντής μου ήταν ο Μαλέλης. Θυμάμαι ότι ο Αλέξης το παιδάκι μου ήταν δέκα χρονών…και περάσαμε την νύχτα του Πάσχα σαν τους πρόσφυγες στο αεροδρόμιο…
Έχω Αναστήσει στα Χανιά… τέλεια ήταν μέχρι που την επόμενη στο τραπέζι, ξέφυγε μια μπαλωθιά και πήρε την συμπεθέρα της οικοδέσποινας , ξυστά στον γοφό Παρατήσαμε λοιπόν την τσικουδιά και τρέχαμε με τις παγοκύστες.
Έχω πάει σε φίλους στο Κιάτο… για να ψήσουμε παρέα και στις τρεις τα ξημερώματα της Κυριακής , μας τηλεφωνούσε ο γείτονας ότι το Ντόπερμαν το έσκασε από τον κήπο κυνηγώντας τον γάτο, τον γνωστό, τον επικηρυγμένο, τον ξακουστό στην γειτονιά «ως τηγανοκέφαλο»… Ορμήξαμε στην Εθνική ξημερώματα. Φτάσαμε στο σπίτι, κάνοντας χίλιες προσευχές, να έδινε ο μεγαλοδύναμος να μην είχε πάρει την θέση του «τηγανοκέφαλου» καμιά γριά που είχε ξεμείνει σε εκκλησία μέχρι αργά την νύχτα της Ανάστασης.
Έχουμε πάει για Πάσχα πάντα, παρέα με τα δύο σκυλιά, στο Περτούλι. Τα σκυλιά μας, βεβαίως μαθημένα από την πόλη, μην έχοντας ξαναδεί ΚΟΤΑ… πάθανε παροξυσμό… Το κόλευ μάλιστα τότε, σχεδόν κατέρρευσε ψυχολογικά όταν άρχισε να το κυνηγάει ο κόκορας …Αποτέλεσμα; Τα σκυλιά τρέμοντας από το φόβο είχαν εγκατασταθεί στο κρεβάτι μας και καθώς δεν είχαμε χρόνο για παραδόσεις μαθήματος ζωολογίας , φορτώσαμε το αυτοκίνητο και γυρίσαμε στην μόλυνση μας .
Οφείλω όμως να παραδεχθώ ότι έχω περάσει απίθανα στο σπιτάκι μου , συγνώμη που θα σας το πω απότομα ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.
Μάλιστα στην Αθήνα. Είναι υπέροχη αυτές τις μέρες η πόλη… Είναι πολύ όμορφο που το σπίτι είναι δίπλα στο βουνό του Υμηττού (Έτυχε να είναι). Μας χωρίζουν από το βουνό, δέκα μέτρα δρόμου. Είναι πολύ κατανυκτικές οι ακολουθίες στο μοναστήρι του Αι Γιάννη. Είναι πολύ γλυκές οι αναμνήσεις που έχω από τις ακολουθίες στην Αγία Σκέπη επίσης.
Οφείλω επίσης να ομολογήσω ότι με πιάνει φρίκη με τα πλάνα των σφαχτών που κυκλοφορούν ελεύθερα σε όλα τα κανάλια, πλην του Σκάι (οφείλω να το αναδείξω) σε σημείο που και να μην είσαι χορτοφάγος…γίνεσαι.
Θέλω να πω δηλαδή… και συγνώμη που μπορεί να σας το χαλάσω λίγο, Πάσχα για μένα είναι να μυρίσω μυρωδιά φαγητού στο σπίτι, να ευχηθώ τον γείτονά μου που είναι ενενήντα φεύγα και κάθε πρωί αγοράζει την εφημερίδα του από το περίπτερο , να ξεριζώσω τις τσουκνίδες από τις γλάστρες, να φτιάξω τον σταυρό στην πόρτα του σπιτιού μετά την Ανάσταση.
Στην τελική μ αρέσει το Πάσχα στην Αθήνα, στην γειτονιά μου, με τους φίλους μου.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ !
