Και κατα περίπτωση ξουρίζει ο Σχίζο Μπαρμπέρης της οδού Ναυσικάς
ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΠΑΡΤΙ!!!
Για μένα τελικά…
Καλά να ήμαστε, αφεντικό,… αλλά έχω ξεμάθει. Αποτέλεσμα; Εγκατέλειψα τους αγαπημένους αναγνώστες μία μέρα χωρίς σχολιασμό της επικαιρότητας. Σε μία νύχτα χαιρέτισα περισσότερους απ’ όσους χαιρέτισα και στους τρεις γάμους μου. Τώρα… δεν θέλω να μεταφέρω τι μου είπανε όλοι όσους είδα. Δεν είναι πρέπον. (Είδες πόσο κυρία;)
Αφεντικό, έγραψα «γάμους» και θυμήθηκα την Έφη Σαρρή. Ξέρεις αρραβωνιάστηκε… Μπορείς καλέ να μην φωνάζεις, ότι είμαι κουτσομπόλα και σε απασχολώ για προσωπικά θέματα άλλων; Εγώ για σένα νοιάζομαι. Σου βρήκα καλεσμένους για την «ζούγκλα». Τι δουλειά είπες έχει η Εφη Σαρρή με την Ζούγκλα;
Λοιπόν ξέρεις κάτι; Θα σου τα πω σε τίτλους γιατί βαριέμαι ειλικρινά να σου δίνω ιδέες και θέματα και εσύ να με υποτιμάς.
ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΕ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ;
ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΕ ΝΙΓΗΡΙΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΝΕ ΛΑΘΡΑΙΑ CDs;
ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΕ ΑΦΡΙΚΑΝΟΥΣ που είναι συνοδηγοί σε Porsche; (όχι, το μοντέλο δεν το ξέρω)
ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΠΟΜΠΗ ΜΕ ΝΙΓΗΡΙΑΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΠΡΩΙ ΧΟΡΕΥΕΙ ΤΣΑΜΙΚΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ Η ΦΙΛΙΩ ΠΥΡΓΑΚΗ ;
Δεν με πιστεύεις; Πόσο επιπόλαιος είσαι στ’ αλήθεια;
Η Έφη λοιπόν, αρραβωνιάστηκε τον ΖΑΝ που είναι 22… ετών. Ήταν παρθένος (όχι στο ζώδιο…) παρθένος κανονικός. Τώρα όμως δεν είναι… Τα φτιάξανε μια μέρα στην πισίνα… Είναι επιχειρηματίας. Πουλάει cds στην Ομόνοια και το βράδυ πηγαίνει στην Σαρρή 30 Ευρώ. Εκείνη του δίνει χαρτζιλίκι, του κρατάει τα υπόλοιπα και γυρίζουν σπίτι με την Porsche… Τώρα την βοηθάει και στις δουλειές στο μαγαζί… Ναι, φαίνεται ότι οι δουλειές με τα σιντιά πάνε καλά… (βλέπεις; Ο μαύρος βγάζει μαύρα… και προφανώς φασούλι το φασούλι…)… φτιάξανε κομμωτήριο στην Γλυφάδα. Δυστυχώς αφεντικό δεν θα χτενίζει ο Ζαν. Η Έφη θα χτενίζει… Αυτό είναι κακό για τις πελάτισσες, καλό για μένα… διότι με ανησυχώ για την επιχειρηματική ανάπτυξη της Σαρρή σε έναν τομέα που το μονοπώλιο στα μπικουτί το έχω εγώ…
Τι με ρωτάς; Πως το πήρανε οι γονείς του ΖΑΝ;… Νομίζω όπως οι γονείς του ΦΡΑΝ… Οι Έλληνιδες, γενικά στα σόγια εξ αλλοδαπής χαίρουμε εκτιμήσεως.
Καλά τι στοίχημα πας ότι λέω αλήθεια; Πρόσεξε γιατί θα το κερδίσω, αφεντικό, και δεν αντέχεις οικονομικές χασούρες. Διάβασε το Down – Town και την συνέντευξη της τραγουδίστριας – κομμώτριας – επιχειρηματία – μελόνυμφης ΚΑΙ πρώην υποψήφιας με το ΛΑΟΣ, κυρίας Έφης Σαρρή στον συνάδελφο Γιάννη Χατζηγεωργίου.
Αλήθεια… θέλω να το συζητήσω λίγο ακόμη μαζί σου… γιατί σε θεωρώ στα ερωτικά ψαγμένο και πολύ προχωρημένο σε θέματα σχέσεων… (και καθόλου επιπόλαιο όπως το διευθυντικό μας στέλεχος με το χαϊδευτικό όνομα «Ζου –Σου», ο οποίος κακογερνάει και στήνει ακόμη παγίδες για «μπεκάτσες»). Ξέρεις, λοιπόν, τι με σόκαρε περισσότερο απ’ όλα; Το γεγονός ότι η Έφη, ως δώρο αρραβώνα, χάρισε στον ΖΑΝ, το σιντί της Φιλιώς Πυργάκη…
Για αυτό και μόνο για αυτό θέλω να κάνεις εκπομπή – αφιέρωμα στην Ζούγκλα. Πως δηλαδή η Πυργάκη, αξιοποιείται στις φυλές των Αφρικανών. Α…και για να μην το ξεχάσω, επειδή ψάχνεις για προσφορές… η Έφη το λούσιμο και την μιζανπλί την χρεώνει 10 Ευρώ και είναι και απέναντι από το αστυνομικό τμήμα της Γλυφάδας.
ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΙ ΚΕΡΔΙΖΩ; ΣΟΥ ΕΒΓΑΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΔΕΚΑ ΕΚΠΟΜΠΕΣ… (Α, ΡΕ ΝΙΦΛΗ, ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ…)
Περίμενε… Μην βιάζεσαι… ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ… Έτσι φεύγω εγώ;
Καταρχάς να επιβεβαιώσω σε κοινούς φίλους, ότι ναι… είναι αλήθεια ότι βαφτίζετε το παιδί. Επιβεβαιώνω την πληροφορία ότι θα έχει τρία ονόματα. Κυριακή – Μπριγκίτε – και Ζονιανή. Τα δύο πρώτα ονόματα είναι της γιαγιάς σου και της γιαγιάς της Κιμ το τρίτο είναι έκπληξη! Αποφάσισες λοιπόν, να βαφτιστεί το παιδί στα ΖΟΝΙΑΝΑ!!!
Το μήνυμα είναι: «Όχι στον κοινωνικό αποκλεισμό» και θα συμμετάσχει στο γλέντι ο μουσικοχορευτικός σύλλογος της περιοχής. Αν απλώς σχολιάσω ότι η Κιμ διαθέτει ηρωικά στοιχεία θα υποστώ κυρώσεις; Δεν εννοώ τίποτα απολύτως περισσότερο. Η περιοχή μου κάνει λίγο εξτραβαγκάνζα… απλώς.
ΕΙΔΑ…
Μέσα σε όλα όσα συμβαίνουν ξεκίνησε και το «TEN» με την Εμυ Λιβανίου.
Πολύ «στεγνή» εκπομπή, παρά την λαμπρότητα της εικόνας. Δεν ένοιωσα ότι υπήρχε καλή σχέση ανάμεσα στην παρουσιάστρια και τα θέματα… σαν να είχαν μια σχέση… τυπική… σαν να διαβαζόντουσαν τα κείμενα. Πολύ «στημένα» όλα… Οι κινήσεις, το περπάτημα, το πλασάρισμα γενικώς. Τέλος πάντων, αρχή είναι… περιμένουμε.
ΜΑΘΑΙΝΩ,
Ότι με επιτυχία εξελίσσονται οι κουβέντες του διδύμου Φώτη – Μαρίας με το τηλεοπτικό κανάλι STAR και απομακρύνονται εντελώς οι πιθανότητες να παραμείνει η Άννα Δρούζα στο κανάλι…
Αλλαγές σημαντικές θα υπάρξουν και στο ALTER, (δεν θέλω να γράψω τίποτα γιατί… έχω ορκιστεί), πάντως οι διαρροές που γίνονται για ορισμένους δεν ισχύουν (και δεν εννοώ πρόσωπο της ενημέρωσης).
Ο ΣΧΙΖΟ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΝΑΥΣΙΚΑΣ
Ξουρίζει Ο Μάκουλας. Παπαδόσηφος Το Χοντρό.
Αναδουλειές στο μπαρμπέρικο πρόκειται ν’ αρχίσουν, λόγω θέρους, και θα σάς κάνω δώρο μέγα, να έχετε το καλοκαίρι να διαβάζετε. Θα σκαρώσω ένα διήγημα, μπορεί μεγάλο, μπορεί μικρό, κι ας λογίζεται κάθε φορά που θα το γράφω, κι ένα κεφάλαιο. Μόνο που δεν έχω τίτλο, κι ούτε ξέρω και το θέμα. Θα ξεκινήσω στα κουτουρού, και στα κουτουρού θα συνεχίζω, μέχρι να… τελειώσω! (Αυτό δε θα ‘ναι στα κουτουρού!). Ας το πούμε, λοιπόν…
ΤΟ ΑΤΙΤΛΟΝ (Διήγημα σε μικρές, άτοκες δόσεις).
1.
Ο δρόμος είχε αρχίσει να μακραίνει επικίνδυνα εμπρός μου. Και λέω επικίνδυνα, γιατί το σώμα μου είχε αρχίσει να με προδίνει. Η κούραση είχε καταβάλλει την ψυχή μου, και, αυτό που ακολουθούσαν τα βήματά μου, τίποτ’ άλλο δεν έμοιαζε να ήταν, παρά έρημος… Έπρεπε όμως να φτάσω… Εκεί… Όπου μού είχαν πει πως με περίμενε το πεπρωμένο μου… Τώρα, ποιοι μού το είχαν πει, γιατί και πότε, θα σάς το ιστορήσω αργότερα… Αν μού επιτραπεί…
Ουφ… Προσπαθώ να θυμηθώ… Ενώ νυχτώνει και οι σκιές μακραίνουν… Πού είμαι; Κοιτάζω ολόγυρά μου… Το μέρος στο οποίο έχω φτάσει… Όσο παίρνει και νυχτώνει, αλλάζει… Σα να ‘χει βούληση δική του… Σαν ονείρου δύναμη. Στο όνειρο, τα πάντα μπορεί να συμβούν… Ξεφυσάω ξανά. Τί έγινε; Ως εκεί που φτάνει το μάτι, όχημα δε διακρίνω… Τί διάολο; Με τα πόδια έχω φτάσει ως εδώ; Και που είναι το «εδώ»; «Α, δεν πάμε καλά…» μονολογώ, και το βλέμμα μου πέφτει σ’ ένα σακκίδιο κρεμασμένο στον ώμο μου. Τ’ ανοίγω με λαχτάρα, καθώς η θεά πείνα έχει εισβάλλει στο στομάχι μου και η δίψα έχει ξεράνει από γλώσσα μέχρι οισοφάγο. Και…;; Ένα μπουκάλι κρασί;!!! Το οποίο μάλιστα δεν έχει κρασί, μα ένα… χαρτί; Ξέρεις, τυλιγμένο, σαν αυτά που βλέπουμε στις πειρατικές ταινίες, και τ’ ανοίγει ο πρωταγωνιστής, για να βρει το χάρτη τού θησαυρού, που ο μέγας πειρατής Μαυρογένης, Ασπρογένης, Κοκκινογένης, – όλοι με τα γένια τους καταγίνονταν τέλος πάντων – έχει κλείσει μέσα στο μπουκάλι. Και που πρέπει να κάνεις τους δώδεκα άθλους τού Ηρακλέους προκειμένου να τον βρεις, όπως σαφώς έχει ορίσει ο κάτι – γένης πειράταρος. Ναι, αλλά, ο πούστης ο πρωταγωνιστής, ξέρει ότι υπάρχει χάρτης θησαυρού στο μπουκάλι, διότι έτσι λέει το σενάριο. Εγώ;
Αχ… και βαχ μαζί… Εγώ ο ατυχής, δεν ξέρω την τύφλα μου! Και φοβάμαι… Άσε, άσε, ας μην τ’ ανοίξω καλύτερα… Ας δω τί άλλο περιέχει το σακκίδιο… Λοιπόν… Έχουμε και λέμε: Ένα… μαχαίρι, το οποίο δίχως άλλο πρέπει μού το δώσανε για ν’ αυτοκτονήσω, κι ένα μικρό κασετόφωνο! Ωραίααα! Ρε πουτάνα μοίρα, θα σε περιπαίξω… Ελπίζω το κασετόφωνο να έχει κασέτα… Έχει! Αν έχει και μουσική, θα ξαπλώσω τα μπρούμυτα, και θ’ ακούω μουσική, για ν’ αφήσω τον κόσμο τούτο με χάρη, σε Σι ύφεση! Ρε! Τί μ’ έπιασε και ξεσπάω σε γέλια; «Θα πεθάνεις, Οδυσσέα, τό ‘χει καταλάβει η κούτρα σου»; ξανά – μανά μονολογώ, γελώντας ακόμα δυνατότερα, λες κι έτσι θα ξαλάφρωνα από το κακό που με βρήκε. Οδυσσέας, είναι τ’ όνομά μου. Έχω ωραίο όνομα, ε; Σαν τού ενδόξου πορθητού τής Τροίας. Μόνο που η αφεντιά μου, ούτε ένδοξος, μήτε και πορθητής είμαι. Είμαι ένας τύπος που δεν έχει την παραμικρή ιδέα γιατί βρίσκεται στη μέση τού πουθενά, ή το λόγο για τον οποίο βρίσκεται εδώ. Μόνο κάτι φωνές, που ηχούν στην κεφάλα μου, και τις οποίες προσπαθώ να ξεδιαλύνω… και μία ακατανίκητη επιθυμία να φτάσω… Αλλά πού; Πού είναι αυτό το πεπρωμένο, που ακούω μέσα στο κεφάλι μου;
Δε βαριέσαι… Θα παίξω την κασέτα… Θα την πέσω τα μπρούμυτα και θα περιμένω το μοιραίο… Ίσως εδώ είναι ο προορισμός μου. Να ψοφολογήσω σ΄αυτήν την ερημιά, και να ταΐσω τα όρνεα. Να κάνω, ρε αδερφέ, μία καλή πράξη, δηλαδη. Άντε, να ιδούμε… Κι αν έχει και κάνα τραγούδι να τρελλογουστάρω, θα φύγω ευτυχής! Πατάω το play, και περιμένω… Η κασέτα ξετυλιγόταν κενή… και ενώ ετοιμαζόμουν να την προχωρήσω στο γρήγορο, ομίλησε. Μα δεν κατάλαβα τί είπε… Κάτι ακατάληπτα, σαν ανορθόγραφο κείμενο. «ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ, ΡΕΕΕΕ!!!», ούρλιαξα! «Τί θέλετε από εμένα;»
-«Τί φωνάζεις, βρε μαλάκαααα», ήρθε μία αναπάντεχη απόκριση στο ουρλιαχτό μου. Έμεινα σα χάχας να αφουγκράζομαι την κασέτα, δίκην μπόμπου. Μπααα… Όχι, όχι, αυτή εξακολουθούσε να μη μιλάει. Πετάχτηκα πάνω έντρομος! «Ποι… ποιοός είναι;», ψέλλισα με φωνή, που ο ήχος της μ’ έκανε να αισθανθώ ξεφτίλας και ύπαρξη ελεεινή.
– «Εγώ!», μού απάντησε εμφατικά η ίδια αντρική φωνή που μ’ έβρισε.
– «Εσύ; Τί εσύ, ποιος εσύ;», ρώτησα, προσπαθώντας να σταθεροποιήσω τη φωνή μου.
– «Δε με ξέρεις, δηλαδή;»
– «Όχι, ρε φίλε, πού να σε ξέρω;
– «Μη χρησιμοποιείς επικίνδυνες λέξεις. Φίλοι εδώ, δεν υπάρχουν. Είμαι αυτός, τον οποίο έχεις έρθει να βρεις. Άργησες. Έπρεπε να ήσουν από τα χτες εδώ. Ο χρόνος δεν είναι μαζί μας.» Ακούγοντας τα λόγια του, άρχισα να διακρίνω και τη φιγούρα του να ζυγώνει.
– «Τί είναι αυτό το μέρος; Πώς ήρθα; Ποιος μ’ έστειλε; Γιατί δε θυμάμαι;», τον βομβάρδισα μ’ ερωτήσεις, νοιώθοντας τη γλυκιά θέρμη τής ελπίδας εντός μου. Αλλά…
– «Ρωτάς πολλά, κι εγώ ξέρω λίγα. Ξέρω μόνο τα δικά μου. Όλοι εδώ ξέρουν λίγα… Μόνο αυτά που πρέπει…»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Φιλάρες!
