ΟΙ ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ….
Η εκκλησία σήμερα τιμά την Παναγία (τα εισόδια της Θεοτόκου βλέπετε), γιορτάζουν (μερικές) Μαρίες. Κάθε τέτοια μέρα στο πατρικό μου είχαμε γιορτή. Βλέπετε το βαφτιστικό μου όνομα ήταν διπλό (Ιωάννα – Μαρία). Η μητέρα μου, λοιπόν, κάθε τέτοια μέρα μου χάριζε το παιχνίδι που πάντα γύρευα.
Την συγκεκριμένη μέρα εκτός της Παναγίας, γιορτάζει και …Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ! (πιθανόν αν η τηλεόραση ήταν γυναίκα, να την φωνάζανε Μαρία ή Μάρω ή Μαίρη, ή Μαριώ ή Μαρίτσα ή Μαρί).
Με αφορμή την γιορτή της τηλεόρασης, γνωρίζετε , όλοι το γνωρίζουμε, ότι το τελευταίο διάστημα για ΟΛΟΥΣ εμάς που εργαζόμαστε στην τηλεόραση τα νέα δεν είναι καθόλου καλά.
Πριν 24 ώρες δημοσιοποιήθηκε το τέλος συνεργασίας του ALPHA με τη διευθύντρια προγράμματος, την κυρία Αλκηστη Μαραγκουδάκη. Λίγο πριν «σκάσει» στα blogs η είδηση για την Αλκηστη, πληροφορία την οποία μετέδιδαν κάποιοι τηλεφωνώντας σε κάποιους με ιδιαίτερη χαρά, στο κομμωτήριο του Alter όλες οι κομμώτριες κλαίγανε καθώς δύο κορίτσια από το τμήμα απολύθηκαν.
Συμπαθάτε με αλλά δεν ξέρω αν το ειδικό βάρος της αποχώρησης της κυρίας Μαραγκουδάκη είναι μεγαλύτερο από το ειδικό βάρος αποχώρησης της Καίτης και της Μαρίας. Αυτό μέτρησα …και δεν μετέδωσα την είδηση αποχώρησης της κυρίας Μαραγκουδάκη γιατί …δεν ένοιωθα ότι θα ήμουνα ήσυχη με την συνείδησή μου αν ιεραρχούσα την είδηση του ALPHA, ως σημαντικότερη όσων συμβαίνουν στο Alter, στο οποίο κανάλι και εργάζομαι.
Η Καίτη, είχε φερθεί θαυμάσια, δούλευε έξι χρόνια στο κανάλι, ήταν γρήγορη και ταλαντούχα. Το Μαράκι εξυπηρετικότατο και μέσα στην καλή χαρά. Όταν μάθανε τις κακές ειδήσεις οι υπόλοιποι συνεργάτες στο χώρο του μακιγιάζ, έπρεπε ξεπερνώντας το σοκ, τα κλάματα και την στεναχώρια να …βάψουν, να κρεπάρουν, να βάλουν τις τρέσες των κοριτσιών που ήταν να βγούνε σε εκπομπές, να διαλέξουν τις σωστές σκιές για τα μάτια και …ταυτόχρονα να αποχαιρετίσουν και τις συναδέλφους που λίγο πριν είχαν περάσει από το γραφείο προσωπικού…
Γνωρίζουμε όλοι ότι τα ιδιωτικά κανάλια δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, γνωρίζουμε όλοι ότι οι περικοπές που ξεκίνησαν την περσινή σεζόν είναι σε εξέλιξη, γνωρίζουμε όλοι ότι συνάδελφοι που μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες πιάνουν δουλειά με τον φόβο κλήσης στο κινητό από ένα συγκεκριμένο τμήμα…
Γνωρίζω πάρα πολύ καλά το συναίσθημα να έχεις παιδί ή παιδιά και να μένεις …στο δρόμο. Το έπαθα και εγώ με παιδί στο Γυμνάσιο και την μάνα μου στο νοσοκομείο. Το έζησα και με πολλούς ακόμη καρδιακούς φίλους και συνεργάτες.
Γνωρίζω επίσης ότι ο σκληρός νόμος της αγοράς είναι απλά νόμος. Όταν δεν υπάρχουν χρήματα θα γίνουν απολύσεις και χρήματα ΔΕΝ υπάρχουν. Χρήματα ΔΕΝ υπάρχουν γενικώς.
Το πρόβλημα επίσης δεν αφορά ένα κανάλι, το πρόβλημα αφορά όλα τα κανάλια, όλα τα έντυπα , όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Δεν θέλω και δεν αξίζει να σχολιάσω εκείνους που «χαίρονται» όταν άνθρωποι χάνουν δουλειές. Δεν γνωρίζω ακόμη πόσοι ακόμη από εμάς θα χάσουμε δουλειές. Ξέρω, όμως, πολύ καλά, ότι οι περικοπές δεν αφορούν σε καμία περίπτωση έναν όμιλο αλλά όλους.
Σε προσωπικό επίπεδο, το μόνο που, ίσως, μπορώ να ξέρω αυτή την στιγμή, είναι ότι το πρόβλημα επιβίωσης για την Αλκηστη να μην είναι τόσο άμεσο όσο για το Μαράκι από το κομμωτήριο του Alter, ίσως όμως …όπως είπε και η Καίτη αποχαιρετώντας μας, όλα να γίνονται για καλό στην ζωή και …«πάμε παρακάτω».
Πάντως, απομονώνοντας το συναίσθημα, αυτό, το οποίο θα γίνει στα media το επόμενο διάστημα, εκτιμώ ότι θα είναι μεγάλες συγχωνεύσεις. Το σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει διαφορετικά.
Σε ανθρώπινο επίπεδο αξίζει νομίζω, επειδή δεν γνωρίζει κανένας τι επιφυλάσσει η ζωή στην επόμενη στροφή, να προσέχουν όσοι εκδηλώνονται πανηγυρικά για εκείνους που χάνουν δουλειά. H πιάτσα είναι πολύ μικρή, όλα μαθαίνονται για όλους και στην τελική …οι άγιοι υπάρχουν μόνο στις εικόνες.
