Ακριβοπληρωμένα στελέχη, ακριβοπληρωμένα λάθη.
Η Ελλάδα διαθέτει λαμπρά μυαλά.
Όμως, η Ελλάδα -κατά διασκευήν τής γνωστής ρήσης- τρώει τα μυαλά της.
Η Καινοτομία, η Πρωτοτυπία, η Πρωτοπορία,
είναι τα υποτιθέμενα ζητούμενα τής Νεοελληνικής Τηλεόρασης,
όμως αλί και τρισαλί αν είσαι καινοτόμος, πρωτότυπος, πρωτοπόρος·
οι καθεστωτικοί καρεκλοκένταυροι, οι φαύλοι διαδρομιστές,
οι καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα μυαλοπώληδες,
σε φάγαν’ λάχανο πριν προλάβεις να πεις «λάχανο».
Η Καινοτομία, η Πρωτοτυπία, η Πρωτοπορία,
γίνονται αποδεκτές στη Νεοελληνική Τηλεόραση
μόνο όταν προέρχονται από το εξωτερικό·
την ώρα που στις Ηνωμένες Πολιτείες (και σε άλλες αξιοκρατικές χώρες)
οι νέες ιδέες γίνονται δεκτές με ανοιχτές αγκάλες,
η εγχώρια «μπανανία» ταλανίζεται από τη διαχρονική ξενομανία της.
Υπ’ αυτό το πλαίσιο, λοιπόν,
η αγαπημένη οδός των ημεδαπών τηλεοπτικών σταθμών είναι η Πεπατημένη,
όπως γίνεται πάντοτε σε μικροαστικά περιβάλλοντα που ξεχειλίζουν ανασφάλεια.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων,
οι «νέες ιδέες» που προσφέρονται στους τηλεθεατές
είναι τα concepts που έχουν ήδη δοκιμαστεί και έχουν ήδη πετύχει σε προηγμένα κράτη
(μάλιστα,
σε περιπτώσεις οικονομικής αδυναμίας
να εξασφαλιστούν τα πνευματικά δικαιώματά τους,
βλέπουμε κακέκτυπες και φτηνιάρικες εκδοχές τους).
Κατόπιν τούτων,
τα στελέχη τής Νεοελληνικής Τηλεόρασης έχουν μάθει να πηγαίνουν στα σίγουρα
(αγγλιστί: «To the Book»).
Βλέπουν κάτι πετυχημένο; Το ζηλεύουν. Το κάνουν. Το αντιγράφουν.
Βλέπουν κάτι πετυχημένο; Το θέλουν.
Κι αν δεν μπορούν να το έχουν, επιλέγουν κάτι που φαινομενικώς τού μοιάζει.
…
Αυτό ακριβώς έχει συμβεί φέτος με τη «Φάρμα».
Η «Φάρμα» που ενετάχθη στον προγραμματισμό τού «ΑΝΤ1»
ως (ΑΝΤ)απάντηση στην αναβίωση πετυχημένων realities τού απώτερου παρελθόντος.
«“Big Brother” o “Σκάϊ”; “Φάρμα” εμείς.».
Το «Big Brother»,
λόγω τής τοξικότητας που εξέπεμψε και διέσπειρε προς την Κοινωνία,
πήγε -τηρουμένων των αναλογιών και των προσδοκιών- άπατο.
Τώρα, έφτανε η ώρα να δοκιμαζόταν κι η «Φάρμα»,
η οποία θα προβαλλόταν
ενώ είχε ήδη ξεκινήσει το -καλπάζον στις τηλεθεάσεις- «Survivor».
Από τη μία, το «Survivor» με τον ιλιγγιώδη και νευρώδη ρυθμό
(παρά τον τωρινό τοξικό εκτροχιασμό του, είχε ξεκινήσει εξαιρετικά)
από την άλλη, η παγανιστική «Φάρμα»,
που θα ημπορούσε να αποτελέσει μία σοβαρή εναλλακτική λύση
για τηλεθεατές που ανεζητούσαν το «chill out».
Εξ αρχής η ιδέα έδειχνε να έχει «ταβάνι»·
στην «Εποχή τού Διαδικτύου»,
στην εποχή που τα πάντα κινούνται με ταχύτητες που προσιδιάζουν στην Υστερία
και οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις αλλάζουν σε κλάσματα δευτερολέπτου,
πόσοι πολίτες θα ανταποκρίνονταν
σε αυτό το υγιές και «under ground» τηλεοπτικό πισωγύρισμα;
Όμως, το θέμα δεν είναι μόνο οι αριθμοί·
ακόμη κι ο Δεύτερος κάνει Πρωταθλητισμό
(διόλου τυχαίο ότι υπάρχει και «Όσκαρ Β΄ Ρόλου»).
Το ζήτημα, λοιπόν, ήταν,
αν το κανάλι τού Αμαρουσίου
θα επεφύλασσε σωστή και μελετημένη διαχείριση για το ίδιο του το πρόϊόν.
Εκεί ο «ΑΝΤ» έχει αποτύχει παταγωδώς.
…
Ρίξτε μια ματιά στο τρέχον εβδομαδιαίο πρόγραμμα των τηλεοπτικών σταθμών·
το -ιλιγγιώδους ρυθμού και πλούσιας εναλλαγής εικόνων- «Survivor»,
διαρκεί συνολικώς 3 ώρες και 15 λεπτά
(21:00-00:15 την Κυριακή, 22:00-01:15 τη Δευτέρα, την Τρίτη κα την Τετάρτη).
Αντιστοίχως,
η «Φάρμα» με τα αργά πλάνα και με τα ράθυμα αγωνίσματα,
διαρκεί -μαζί με τα διαφημιστικά διαλείμματα συνολικώς 4 ώρες
(ολογράφως: ΤΕΣΣΕΡΙΣ).
Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου με τούς «φωστήρες».
Μονολογείς «Δεν είναι δυνατόν.»
και απελπίζεσαι συνειδητοποιώντας ότι «Κι όμως, είναι δυνατόν.».
Η επική κινηματογραφική ταινία «Μπεν Χουρ»
ένα από τα πιο μακρά films όλων των εποχών,
η ταινία που ο τίτλος της έχει πιστοποιηθεί στην καθημερινή χρήση
ως ο απόλυτος προσδιορισμός για οτιδήποτε έχει τεράστια διάρκεια,
η ταινία που ενίοτε αποτελεί προσδιορισμό για ό,τι έχει ανυπόφορη διάρκεια,
υπολείπεται -σε χρονικό εύρος- εν συγκρίσει με το «αγροτικό ριάλιτι» τού «ΑΝΤ1»:
«Φάρμα» – 4 ώρες
«Μπεν Χουρ» – 3 ώρες και 32 λεπτά
Καταλαβαίνουμε για τι μιλάμε;
Μιλάμε για την απόλυτη πρόκληση τάσης φυγής στους τηλεθεατές.
Σε πιάνει κατατονία
μόνο με τη σκέψη ότι επί τόσες ώρες θα παρακολουθήσεις αυτήν την πτωχή εκπομπή,
σε καταλαμβάνει απελπισία και παραδίδεσαι ωσάν ζόμπι στην πλήρη ψυχική παραίτηση.
Πού και πού ξυπνάς απ’ τον λήθαργο όταν πετάξει μία ατάκα ο Ιατρόπουλος
ή επιδοθεί στις ιδιαίτερες μεταφυσικές και σουρεαλιστικές προσεγγίσεις του ο Τζώρτζογλου
(άντε να προσθέσουμε και τα πλάνα με το «υπερ-τούμπανο» Κυριακή Κατσογρεσάκη,
τα οποία πλάνα κινούνται σε μεταιχμιακά όρια σεξισμού).
Μαραθώνια διάρκεια για ένα παρωχημένο concept
που απέτυχε παταγωδώς να αναβαθμιστεί σε «εναλλακτικό».
Μέτριο casting, μέτρια πλοκή, μίζερα αγωνίσματα, μίζερη εικόνα·
αντί να αδημονείς πότε θα αρχίσει η εκπομπή και να μη θέλεις να τελειώσει,
η παρακολούθηση κάθε επεισοδίου φαντάζει ως τηλεοπτικό «Έβερεστ».
Παρακολουθείς τη «Φάρμα»
και φτάνεις να θεωρείς τις καταθλιπτικές ταινίες τού Λαρς φον Τρίερ ως όαση αισιοδοξίας.
Παρακολουθείς τη «Φάρμα»
και φτάνεις να θεωρείς τα αργά πλάνα τού Θόδωρου Αγγελόπουλου
ωσάν την κινηματογραφική version τού Γιουσέϊν Μπολτ
όταν συνέτριψε τα χρονόμετρα τρέχοντας τα 100 μέτρα σε 9,58 δευτερόλεπτα.
Παρακολουθείς τη «Φάρμα»
και φτάνεις να θεωρείς ότι οι βραδύνοοι διάλογοι τού Γιάγκου Δράκου με τη Βίρνα
εξελίσσονταν με διαστημική ταχύτητα.
(Ορίστε…, ενεπνεύσθην ιδέα…
Αν ο «ΑΝΤ1» έχει χιούμορ,
ας φτιάξει ένα διαφημιστικό σποτάκι όπου ανάμεσα στον Γιάγκο και στη Βίρνα
θα διαμείβεται η εξής στιχομυθία:
– Γιάγκο, η «Φάρμα» διαρκεί 4 ώρες.
– Τι είπες, Βίρνα..; Η «Φάρμα» διαρκεί…
– 4 ώρες.
– Βίρνα, εννοείς ότι η «Φάρμα» διαρκεί 4 ώρες;
– Ακριβώς, Γιάγκο Δράκο. Αυτό εννοώ.
– Μίλα καθαρά, Βίρνα, 4 ώρες διαρκεί η «Φάρμα»;
– Ναι, γαμώ το φελέκι σου, πανηλίθιε Γιάγκε Δράκε, η «Φάρμα» διαρκεί 4 ώρες.
– Μμμ, υπέροχα, Βίρνα.)
…
Ξέρω ότι χαμογελάτε (όπως κι εγώ, άλλωστε),
αλλά θα πρέπει να συνεχίσω με στιβαρό ύφος το πόνημα…
Η λύση, λοιπόν, στο πρόβλημα,
είναι απλούστατη και εκ των άνωθεν λεχθέντων αυτονόητη:
Μείωση διάρκειας.
Η μοναδική λύση είναι η δραστική μείωση τής διάρκειας,
διότι δεν τσουλάει αυτό το «πράμα» και δεν επιδέχεται το παραμικρό ξεχείλωμα
(ο μυθολογικός ήρωας Προκρούστης ετοιμάζεται να κάνει μηνύσεις και αγωγές στον «ΑΝΤ1»
για δυσφήμιση τής -ενίοτε- διαστέλλουσας κλίνης του).
Εν κατακλείδι,
ακόμη και η «Προκρούστειος Κλίνη»
δεν θα ετολμούσε να μετατρέψει τη «Φάρμα» σε πρόγραμμα 240 λεπτών.
Κι όμως, το ετόλμησαν κάποιοι ακριβοθώρητοι «φωστήρες».
…
Και να ’ταν μόνο αυτό το θέμα…
Προσωπικώς, δεν έχω δει πιο κουραστική διαδικασία αποχώρησης·
εκτός από τα περιορισμένης φαντασίας και τηλεοπτικότητας αγωνίσματα
(ο στάβλος όπου διεξάγονται, δικαιολογεί εν μέρει την ανεπάρκεια),
είναι και η απαράδεκτη προχειρότητα που διέπει τη βαθμολόγηση των δοκιμασιών.
Αυτός που επενόησε τη συγκεκριμένη βαθμολόγηση θα πρέπει να ήταν ντιπ στόκος·
δεν χρειάζεται εξοικείωση με τα Μαθηματικά,
παρά μόνον στοιχειώδεις γνώσεις Αριθμητικής που διαθέτουν τα παιδάκια τού Δημοτικού,
ώστε να πιστοποιηθούν η Προχειρότητα, η Ασχετοσύνη και η Ανοησία.
Προσέξτε..:
Τα αγωνίσματα είναι πέντε και το καθένα αξιολογείται με βαθμολογίες από το 1 έως το 5.
Σύνολο: 15 βαθμοί.
Ζητούμενο Νίκης: 8 βαθμοί.
Έτσι,
είναι μοιραίο ότι σχεδόν σε κάθε διαδικασία αποχώρησης, αχρηστεύονται αγωνίσματα
(ή δεν παίζονται καν,
ή παίζονται
αλλά δεν έχουν το παραμικρό βαθμολογικό -και κατ’ επέκτασιν, τηλεοπτικό ενδιαφέρον).
Προς έμπρακτην επίρρωσιν,
σάς παραθέτω -ως άκρως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα-
τι συνέβη το προηγούμενο Σάββατο..:
Υποψήφιες προς αποχώρηση η Μαρία Μιχαλοπούλου και η Μαρία Σπυροπούλου.
Πρώτο παίχθηκε το αγώνισμα που είχε αξιολογηθεί για 3 βαθμούς.
Η Μαρία Μιχαλοπούλου πήρε τη νίκη και τούς 3 βαθμούς.
Δεύτερο παίχθηκε το αγώνισμα που είχε αξιολογηθεί για 4 βαθμούς.
Η Μαρία Σπυροπούλου πήρε τη νίκη και τούς 4 βαθμούς.
Αυτομάτως, αχρηστεύθηκαν τα αγωνίσματα που θα έδιναν 1 και 2 βαθμούς,
διότι μόνο το αγώνισμα που είχε αξιολογηθεί για 5 βαθμούς
θα εξησφάλιζε την τελική νίκη.
Ο «ΑΝΤ1» βρέθηκε μπροστά σε διπλό μονόδρομο
και εν τέλει επέλεξε το ημίμετρο·
παίχθηκε το ένα από τα δύο βαθμολογικώς αδιάφορα αγωνίσματα
και το άλλο παραπέμφθηκε δια παντός στις καλένδες.
Προχειρότητα. Αρπακολλισμός. Τσαπατσουλιά.
Αντί να αλλάξει ο -κραυγαλέα και δομικά αποτυχημένος- τρόπος διεξαγωγής,
αντί να αλλάξει ο προβληματικός κανόνας,
επιλέγονται μεσοβέζικες λύσεις και απροκάλυπτα πασαλείμματα.
Πώς θα κρατήσεις το ενδιαφέρον των τηλεθεατών
όταν υποδαυλίζεις την αδιαφορία τους;
ΠΩΣ;
Επιμύθιο:
Έχει συμβεί επανειλημμένα στο παρελθόν
και δεν αμφιβάλλω ότι θα συμβεί στο μέλλον·
βάσει τής κριτικής που έχει γραφτεί σε ετούτην τη στήλη,
υπήρξαν διαφοροποιήσεις στα concepts δύο πασίγνωστων τηλεοπτικών παιχνιδιών
(συγκεκριμένα,
στο αρχικώς προχειρότατο «Still Standing», αλλά και στο «Deal»).
Η ρητορική απορία μου είναι,
γιατί θα πρέπει ένας δημοσιογράφος που μισθοδοτείται από τη «Ζούγκλα»
(ή από οποιοδήποτε άλλο «Μ.Μ.Ε.»),
να εντοπίζει και να επισημαίνει λεπτομέρειες
που έχουν διαφύγει από ακριβοθώρητα τηλεοπτικά στελέχη·
λεπτομέρειες, μάλιστα,
που συχνά είναι εντοπίσιμες κι από στοιχειωδώς εκπαιδευμένους τηλεθεατές.
…
Προσωπικώς, θεωρώ πως όταν είσαι επαΐων και ειδήμων,
δεν πρέπει να καταδέχεσαι να σε διορθώνουν για τα Προφανή και τα Αυτονόητα
που ορίζει και απαιτεί η θέση σου.
Νεοέλληνες «φωστήρες», η Θέση δεν είναι η «Καρέκλα».
Η Θέση είναι η Άποψη, η Θέση είναι η Γνώση.
Εν προκειμένω,
η Θέση, Νεοέλληνες «τηλε-φωστήρες»,
δεν είναι να ξυπνάς κάθιδρος και έμπλεος υστερίας από τα χαράματα
προκειμένου να δεις τι λένε τα απεχθή «νούμερα».
Νεοέλληνες «τηλε-φωστήρες»,
πότε θα πάψετε να πλερώνεστε
για να τραμπαλίζεται διαρκώς η θεσούλα σας από κάποια «νούμερα»;
Νεοέλληνες «τηλε-φωστήρες»,
πότε θα φέρετε μία δική σας ιδέα στην Τηλεόραση;
Ποτέ, ε;
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
