Όταν το Στερεότυπο καταντάει Αηδία.
Η Νεοελληνική Δημοσιογραφία ΔΕΝ φημίζεται για την ευρυμάθειά της,
για το ταλέντο της, για τον χαρισματικό της λόγο,
για τον σεβασμό προς την Ελληνική Γλώσσα·
τα δελτία ειδήσεων και εν’ γένει οι δημοσιογραφικές εκπομπές
βρίθουν από ορθογραφικά και συντακτικά λάθη,
ενώ και ο προφορικός λόγος είναι έμπλεος σολοικισμών.
Ιδίως στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία,
όπου η Ενημέρωση και η Ειδησεογραφία έχουν καπελώσει -και δικαίως-
κάθε άλλο είδος μιντιακής επικοινωνίας
και καταλαμβάνουν τη μερίδα τού λέοντος στον Τηλεοπτικό Χρόνο,
τα αφτιά μας υποβάλλονται διαρκώς στο μαρτύριο τής Κλισεδιάς·
ρεπόρτερς και των δύο φύλων,
μάς βομβαρδίζουν με την προσωπική τους λεξιπενία
και προσδίδουν στην υπέροχη γλώσσα μας μία αφόρητη οσμή
που θα μπορούσαμε να την περιγράψουμε με τον δύσηχο νεολογισμό «Στερεοτυπίλα».
Απεγνωσμένοι και κατώτεροι των περιστάσεων ρεπόρτερς,
χρησιμοποιούν λέξεις και φράσεις διαρκώς επαναλαμβανόμενες,
προκειμένου να πλουμίσουν με εκφραστικά «faux bijoux»
την απρόσμενα εκτενή παρουσία που καλούνται να έχουν στους δέκτες μας
ελέω Κορωνοϊού.
Ανάμεσα στα στερεότυπα
που τούτες τις μέρες προκαλούν οξεία ενόχληση στα ώτα μας
και στομαχικές διαταραχές στο «είναι» μας,
δεσπόζει ένα κλισέ που το ακούμε ακόμη και τέσσερις-πέντε φορές σε κάθε ρεπορτάζ.
Tο εν’ λόγω σιχαμερό κλισέ είναι το «Πρέπει να σάς πω…»·
εμφανίζεται δε, σε διάφορες παραλλαγές, κάνοντάς μας τα νεύρα τσατάλια..:
«Πρέπει να σού πω…», «Να σάς πω…», «Να σού πω…» (κ.λπ.).
Ο λόγος που απεχθάνομαι σε υπέρτατο βαθμό αυτήν τη διατύπωση,
είναι ότι επιχειρεί να κρύψει και να υποθάλψει την Αμορφωσιά και τη Λεξιπενία
υπό τον μανδύα τής -τάχα μου, τάχα μου- Αστικής Ευγένειας.
Ουδεμία αστικότητα, ουδεμία ευγένεια·
στην πραγματικότητα πρόκειται για μία κακόγουστη και μικροαστική version
τού «Ας πούμε, να σούμε, να ’ούμε…»
(τουλάχιστον,
το «Ας πούμε, να σούμε, να ’ούμε…» διαθέτει αυθεντικότητα).
…
Εν’ κατακλείδι,
δεν απαιτώ από τον-την εκάστοτε ρεπόρτερ
να εκφέρει τον λόγο τού Ξενοφώντος Ζολώτα ή τού Κορνήλιου Καστοριάδη,
αλλά να σέβεται τον κόσμο που ακούει τις δημοσιογραφικές εκπομπές
και να μην υποκρίνεται μία κουλτούρα
που στα εξασκημένα αφτιά είναι πασίδηλο ότι δεν διαθέτει.
Είναι αποκρουστικό,
ο κάθε άρρεν πίτουρας και το κάθε θήλυ πίτουρο
να προσπαθούν να καπηλευθούν τη Διανόηση με διατυπωσούλες τής συμφοράς.
Έχουμε που έχουμε τον Κορωνοϊό να μολύνει τη Δημόσια Υγεία,
και πρέπει να αντιμετωπίζουμε και αυτό το θλιβερό «Πρέπει να σάς πω…»
που εκτοξεύεται αφειδώς από ρουτινιασμένα όντα,
τα οποία διεκδικούν επάξια τον τίτλο «Δουλικό τής Καθημερινότητας»·
όντα που με το φτηνιάρικο βόλεμά τους, τη βαργεστημάρα τους
και την αδιαφορία τους για ανανέωση,
αποδεικνύουν με εκκωφαντικό τρόπο
ότι η Ελληνική Γλώσσα, η τόσο πλούσια και ευφυής,
δεν είναι σαν τα μούτρα τους, δεν είναι για τα μούτρα τους.
Συμπληρωματική Σημείωση:
Ως Ελληνική Κοινωνία θα πάμε μπροστά,
όταν θα συνειδητοποιήσουμε
πως οι δημόσιες εκφράσεις που αναφέρονται -έστω και με αγοραίο τρόπο-
στη γενετήσια ορμή και στα γεννητικά μας όργανα,
αλλά ακόμη-ακόμη και οι δημόσιες ευθείες ύβρεις,
είναι λιγότερο αναιδείς και επικίνδυνες από ένα σιχαμερό «Πρέπει να σάς πω…»
που επαναλαμβάνεται πέντε φορές σε ρεπορτάζ μερικών δευτερολέπτων.
Λέμε «ΟΧΙ» στην υποκρισία και τη μικροαστική ανθυποκουλτούρα
τού ζέχνοντος στερεοτυπίλα «Πρέπει να σάς πω…».
Λέμε «ΟΧΙ» στο κάθε «πρέπει» των φιλάρεσκων επαγγελματιών,
που μέσα τους αισθάνονται δούλοι.
Λέμε «ΟΧΙ» σε κάθε «πρέπει» που εξωραΐζει τη Δουλικότητα.
Σε κάθε επαναλαμβανόμενο «Πρέπει να σάς πω…»,
επαναλαμβάνουμε κι εμείς τη φράση που -να και η παρήχηση- μάς εκφράζει..:
Λέμε «ΟΧΙ»!
Ο Υπο-Κοσμικός
