Πήξαμε στους «δημοσιογράφους»

που δεν κάνουν ρούπι χωρίς τη συνοδεία Εισαγωγικών

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

*** Το χυδαιότερο ψέμα που εκπέμπεται -και μάλιστα, διαχρονικώς- από τα «Μ.Μ.Ε.»

είναι ο τρόπος με τον οποίο η Τηλεόραση κοστολογεί τον χρόνο της.

«Ο Τηλεοπτικός Χρόνος είναι πολύτιμος.»

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

έχουμε ακούσει να ειπώνεται αναρίθμητες φορές από τα πομπώδη «γυάλινα» στελέχη.

 

Η Αλήθεια, όμως, απέχει παρασάγγας από τον Βαυκαλισμό.

Κατά βάση και επί τής ουσίας, ο Τηλεοπτικός Χρόνος είναι ένα σκουπίδι,

το οποίο προσφέρεται αφειδώς ως βήμα

στην Ηλιθιότητα, στη Γραφικότητα, στη Χαμέρπεια, στην Υστερία, στην Απατεωνιά.

 

Η Ιδιωτική Τηλεόραση είναι το ορμητήριο τής συγκεκριμένης νοοτροπίας,

καθώς ο πυρήνας τού σκεπτικού της

είναι η απεύθυνση στα πρωτόγονα ανθρώπινα ένστικτα

και ο πάση θυσία εντυπωσιασμός.  

 

Διόλου παράξενο, λοιπόν,

που συχνά παρατηρούμε παντελή έλλειψη ταλέντου,

αδυναμία προσοχής στη Λεπτομέρεια,

ανυπαρξία πρωτοτυπίας, καινοτομίας, ευρηματικότητας,

επιδειξιομανία, προχειρότητα, αναλγησία, απελπισία.

 

*** Ένα τρανό παράδειγμα συμπύκνωσης τής Τηλεοπτικής Παθογένειας

είναι το αδιανόητα άκυρο, ανούσιο και ανόητο ρεπορτάζ

που προβλήθηκε στο «Μεσημεριάτικα» τού «Open».

 

Δεν έφτανε η αρχική παταγώδης αποτυχία που εγνώρισε η εκπομπή

εξ’ αιτίας τής κάκιστης θεματολογίας και τής ανύπαρκτης σκαλέτας της,

δεν έφτανε το γεγονός ότι η Έλενα Τσαβαλιά απεχώρησε -απολύτως δικαιολογημένα-

χωρίς να προλάβει να συμπληρώσει μία εβδομάδα παρουσίασης,

αλλά φαίνεται ότι έως και σήμερα

εξακολουθεί να υφίσταται τρομακτικό πρόβλημα στην αρχισυνταξία.

Μόνο έτσι εξηγείται ότι είδαμε να παίζει στον «αέρα»

ένα θλιβερό αφιέρωμα που -άκουσον, άκουσον- είχε το εξής concept:

«Ας δούμε τι ηλικία θα είχαν σήμερα

Έλληνες ζεν-πρεμιέ τού παλαιού Ελληνικού Σινεμά.».

 

*** Αρχικώς, μένεις σύξυλος από την Ανοησία·

μιλάμε για Εκκωφαντική Ανοησία.

Ο Ορισμός τού «Χωρίς Νόημα Ρεπορτάζ».

Ο Ορισμός τής Αλόγιστης Σπατάλης τού Δήθεν Πολύτιμου Τηλεοπτικού Χρόνου.

Ο Ορισμός τής Σαθρής Αντίληψης

«Να βγει το μεροκαματάκι ξεκούραστα

και αντιμετωπίζοντας τούς τηλεθεατές

σαν να είναι ιθαγενείς τής ζούγκλας τού Αμαζονίου.».

 

Όμως,

το σημαντικότερο μήνυμα που εκπορεύεται από αυτήν την αισχρή επιλογή,

είναι η Αναλγησία.

Άνθρωποι που προσέφεραν στην Τέχνη και έχουν φύγει από τη ζωή,

χρησιμοποιήθηκαν με τον πιο αγοραίο τρόπο

σε μία απροσχημάτιστη και ανούσια ρετροσπεκτίβα·

λες και αυτοί οι εκλιπόντες καλλιτέχνες δεν έχουν αφήσει πίσω τους παιδιά

(και εν’ γένει, συγγενείς),

που στεναχωριούνται βαθύτατα όταν διαπιστώνουν

πόσο φτηνιάρικο μπορεί να είναι ένα τηλεοπτικό «μνημόσυνο».

 

*** Άνευ περαιτέρω κριτικής,

σάς παραθέτω την αυτολεξεί απομαγνητοφώνηση

(στη συνέχεια θα έχετε τη δυνατότητα

να δείτε και ν’ ακούσετε το σχετικό απόσπασμα).

 

Διαβάστε και φρίξτε με την Ξεπέτα..:

 

«Η καριέρα τους ξεκίνησε από τον παλιό, χρυσό Ελληνικό Κινηματογράφο, 

και μέχρι και σήμερα, μικροί και μεγάλοι αγαπούν τις ταινίες τους.

Πόσο ετών θα ήταν σήμερα οι ζεν-πρεμιέ τού Ελληνικού Σινεμά;

Το απόλυτο αρσενικό, Νίκος Κούρκουλος,

τον ερχόμενο Δεκέμβριο θα συμπλήρωνε τα ογδόντα πέντε του χρόνια.

Απλόχερα, σε κάθε του ταινία, μάς χάριζε γέλιο.

Ο λόγος για τον Νίκο Ρίζο, όπου αν ήταν κοντά μας φέτος,

θα έσβηνε ενενήντα πέντε κεράκια στην τούρτα των γενεθλίων του.

Όλοι θυμόμαστε τον Νίκο Σταυρίδη.

Είχε τον μοναδικό τρόπο να καταφέρνει να κάνει κυριολεκτικά δικό του, 

κάθε έργο στο οποίο πρωταγωνιστούσε.

Σήμερα θα είχε την ηλικία των εκατόν εννέα ετών.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913

και αν φέτος κυκλοφορούσε ανάμεσά μας θα ήταν εκατόν έξι ετών.

Ήταν αναμφισβήτητα

ο πιο γοητευτικός και αριστοκρατικός άντρας του Ελληνικού Σινεμά.

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης θα συμπλήρωνε το ενενηκοστό πρώτο έτος της ηλικίας του.

Ο χαρισματικός ηθοποιός Γιάννης Γκιωνάκης

γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1922.

Αν ήταν εν ζωή, θα γινόταν φέτος ενενήντα εφτά ετών.

Ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του.

Ο Γιάννης Βόγλης τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα έκλεινε τα ογδόντα δύο του χρόνια.

 

*** Φρίξατε, ε..; Εγώ να δείτε που κάνω και την απομαγνητοφώνηση.

Μία νεαρά,

που η φωνή της

-όπως θα έχετε την οδυνηρή δυνατότητα να διαπιστώσετε ιδίοις ωσίν στη συνέχεια-

ξεχειλίζει από επιπολαιότητα

και φέρνει αβίαστα στα χείλη τού άτυχου ακροατή των λεγομένων της

την απορριπτική τουϊτερική φράση «Άσε μας, κουκλίτσα μου.»,

προβαίνει -προφανώς με την έγκριση τής αρχισυνταξίας τής εκπομπής-

σε ένα γελοίο και συνάμα θλιβερό σπικάζ,

το οποίο είναι ΚΑΙ ασύντακτο, ΚΑΙ βλάσφημο.

 

Από τη μία,

οι σολοικισμοί «Πόσο ετών…», «…όπου αν ήταν κοντά μας φέτος…»

(αλλά και το «Σήμερα θα είχε την ηλικία των εκατόν εννέα ετών.»,

που ναι μεν τυπικώς δεν είναι λάθος,

αλλά για κάθε γνώστη τής Ελληνικής Γλώσσας αποτελεί έναν «αντζελοδημητριϊσμό»),

κι από την άλλη,

οι θλιβερά αποτυχημένες διατυπώσεις

«…θα έσβηνε ενενήντα πέντε κεράκια στην τούρτα των γενεθλίων του.»

και (ιδίως το)

«…και αν φέτος κυκλοφορούσε ανάμεσά μας θα ήταν εκατόν έξι ετών.».

 

Αυτή η ατάλαντη «κοπελίτσα» νομίζει ότι οι νεκροί είναι «παιχνιδάκια».

Αυτή η ατάλαντη «κοπελίτσα» νομίζει,

ότι δικαιούται να χρησιμοποιεί για νεκρούς ανθρώπους

ορολογίες που παραπέμπουν σε παιδικό πάρτι.

Αυτή η ατάλαντη «κοπελίτσα» νομίζει,

ότι λέγοντας για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα την αναίσχυντη και ηλίθια φράση

«…και αν φέτος κυκλοφορούσε ανάμεσά μας…»,

πως έτσι παράγει δημοσιογραφία·

λες και ο αείμνηστος Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν «U.F.O

και τού αρμόζουν οι άστοχες διατυπώσεις τής κάθε τυχάρπαστης «κουκλίτσας».

 

*** Επιμύθιο:

Πήξαμε στην Ηλιθιότητα και δεν αντέχεται άλλο αυτή η κατάσταση.

Πήξαμε στους «δημοσιογράφους»

που δεν κάνουν ρούπι χωρίς τη συνοδεία Εισαγωγικών.

Και κυρίως, πήξαμε στους απονεμητές δημοσιογραφικών τίτλων,

οι οποίοι μετέρχονται απολύτως εσκεμμένα την Εργαλειοποίηση τής Ηλιθιότητας.

 

Πριν σάς αφήσω να ακούσετε το Ηχόχρωμα τής Ανοησίας,

κλείνω με μία ευχή (που για τούς απανταχού ατάλαντους αποτελεί κατάρα):

Είθε να φτάσει η μέρα,

που όσοι έχουν πρόσβαση στον Τηλεοπτικό Χρόνο

να διαθέτουν Πραγματική Αξία

και να τού μεταφέρουν την πολυτιμότητά τους.

 

Όχι,

δεν χρειάζεται να είναι βαρύγδουπες και έμπλεες κουλτούρας

άπασες οι τηλεοπτικές εκπομπές·

και η Ελαφρότητα είναι δεκτή,

όταν τα άτομα που την (εξ)ασκούν διαθέτουν Αισθητική.

Διότι, και η Ελαφρότητα έχει διαβαθμίσεις στην αισθητική της.

 

*** Και τώρα…,

παραδίδω οριστικώς την Αταλαντοσύνη στα αφτιά σας και στην κρίση σας…

 

 

(Συμπέρασμα:
Αν ο Νεάντερταλ ζούσε σήμερα, θα είχε την ηλικία… κουκλίτσας.

Και οι νοούντες νοήτωσαν…) 

Συμπληρωματική Σημείωση:
Συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε·
η Αντίσταση είναι Υπέρτατη Ευχή! 

μ.Γ. 

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης