Ζήτω ο ΒΛΑΧΟΣ!

Ζήτω ο ΒΛΑΧΟΣ! Κάτω οι μικροαστοί.

Κάποτε, στα «90’s», ο εκκεντρικός Ζάχος Χατζηφωτίου

-ως αντιδήμαρχος Αθήνας με δικαιοδοσία στον Τομέα Καθαριότητας-

είχε δώσει εντολή στα συνεργεία τού Δήμου

να σβήσουν όλα τα συνθήματα που ήταν γραμμένα στους τοίχους τής Πρωτεύουσας

και να αφήσουν ανέγγιχτο μόνο ένα:

«Έξω οι βλάχοι απ’ την Αθήνα».

 

Αυτή η επιλογή συνοδευόταν από δύο καταπληκτικές και ειρωνικές σημειολογίες,

καθώς ο αυθεντικός αστός Χατζηφωτίου συνδεόταν με μακρά και στενή φιλία,

με την ιστορική εκδότρια τής εφημερίδας «Καθημερινή», την Ελένη Βλάχου,

ενώ το σύνθημα που απέλαβε τής αποκλειστικής προνομιακής μεταχείρισης

ήταν γραμμένο στην περιοχή

που έχει περισσότερο από κάθε άλλην ανοιχτές παρτίδες με τη Δεξιά.

Το «Έξω οι βλάχοι από την Αθήνα» ήταν γραμμένο στα Εξάρχεια.

…

 

Όταν ο «Τόπος Καταγωγής» γίνεται αντικείμενο χλεύης, γκετοποίησης και διωγμού,

μιλάμε για καραμπινάτο ρατσισμό·

πλέον, στην «Εποχή τής Παγκοσμιοποίησης» που διάγουμε,

δεν νοείται να γίνεται αντικείμενο συζήτησης

η οποιαδήποτε γεωγραφική προέλευση των ανθρώπων.

Όμως,

σε παρελθόντα χρόνια η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική

και επιδεχόταν -έως και επέβαλλε- την κοινωνιολογική ανάλυση.

 

Δεκαετία τού ’50. Μετεμφυλιακή Ελλάδα.

Μία χώρα που προτού προλάβει να επουλώσει -κατά το δυνατόν-

τις βαθιές πληγές που τής είχε αφήσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος,

ενεπλάκη σε έναν διχασμό που εσφράγισε τα δεινά της

και τώρα καλούταν να έβρισκε διεξόδους που θα τής έδιναν ελπίδες για ένα νέο ξεκίνημα.

 

Μετά τον 5ο π.Χ. αιώνα, η Αθήνα γινόταν ξανά το «Κέντρο τής Προσοχής»,

όμως αυτήν τη φορά δεν υπήρχαν ο Περικλής, ο Σωκράτης και τα… άλλα παιδιά·

εδώ δεν είχαμε την «πόλη-κράτος» όπου εδέσποζαν η Δημοκρατία, οι Τέχνες, η Φιλοσοφία,

μα τη μία και μοναδική διέξοδο προς αναζήτηση καλύτερης τύχης.

Η Επαρχία εμαράζωνε,

οι διαδοχικοί καταστροφικοί πόλεμοι είχαν φέρει Δυστυχία και Φτώχια,

το «Κλεινόν Άστυ» απετέλεσε τον στόχο μίας εξαιρετικά βίαιης εσωτερικής μετανάστευσης,

όπου μιλιούνια από απελπισμένους και απεγνωσμένους χωρικούς

διεκδικούσαν το Δικαίωμα στη Ζωή.

 

Αυτοί οι άνθρωποι ήταν στη συντριπτική πλειοψηφία τους αγράμματοι, αμόρφωτοι·

άνθρωποι που απετελούσαν τα επονομαζόμενα ως «εργατικά χέρια»,

χειρώνακτες δίχως ιδιαίτερες απαιτήσεις,

καθώς το μοναδικό ζητούμενό τους ήταν η Επιβίωση.

Τότε ήταν που έγινε μότο τής Ελληνικής Καθημερινότητας

αυτό το «Πατριώτη, εσύ από πού είσαι;».

 

Η Αθήνα υπέκειτο σε εκκωφαντική αλλοίωση των χαρακτηριστικών της,

η «Αστική Τάξη» ήταν εξαιρετικά θορυβημένη.

Όμως, δεν υπήρχαν περιθώρια για νέο Εμφύλιο,

οπότε αναπτύχθηκε -ως αντίδοτο προς τούς ομόγλωσσους εισβολείς εξ επαρχίας-

ο ιδιότυπος ρατσισμός που συμπυκνωνόταν στον προσδιορισμό «Βλάχοι».

 

Η ερώτηση «Πατριώτη, εσύ από πού είσαι;» ξεστομιζόταν με την ελπίδα

ότι η -ούτως ή άλλως δύσκολη- κοινωνικοποίηση εκείνων των χαλεπών καιρών

θα γινόταν λιγότερο επώδυνη

αν έβρισκες έναν συντοπίτη σου, έναν κοντοχωριανό σου,

έναν άνθρωπο που είχε τις ίδιες προσλαμβάνουσες με εσένα,

τα ίδια βιώματα, τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανασφάλειες, τις ίδιες ανησυχίες για το «Αύριο».

Αν αυτά ήταν κοινά, αυτομάτως γινόταν κοινή κι η Ελπίδα!

…

 

Η σεισμική πληθυσμιακή ανακατάταξη, η ευσχήμως προσδιοριζόμενη ως «Αστυφιλία»,

επέφερε όντως έναν κοινωνικό αχταρμά·

η Αθήνα, η Πρωτεύουσα τής Ελλάδος,

η -κατά Παλαμά- διαμαντόπετρα στης Γης το δαχτυλίδι,

δεχόταν ασύμμετρη επίθεση από κάτι «βλαχαδερά»

που -άθελά τους μεν, εξακολουθητικώς δε- αλλοίωναν την κουλτούρα της.

 

Ετούτη ήταν η αντίληψη που επεκρατούσε τότε·

η καθεστηκυΐα «Αστική Τάξη» είχε εν μέρει τα δίκια της,

αλλά οι ανθρωπολογικές επιμειξίες παντός είδους

ήταν, είναι και θα είναι η διηνεκής πραγματικότητα που θα χρωματίζει την Ιστορία.

 

Και φτάνουμε στο «Σήμερα»,

όπου το μείζον ερώτημα -και χρονίζον πρόβλημα- είναι η Ενσωμάτωση.

Η Αθήνα, το Άστυ, η Επαρχία, η Ενσωμάτωση.

Εν τέλει, η Ταυτότητα.

 

Είσαι αστός; Μαγκιά σου.

Είσαι ιμιτασιόν αστός; Ντροπή σου.

Είσαι βλάχος; Μαγκιά σου.

Είσαι ιμιτασιόν βλάχος; Ντροπή σου.

…

 

Ο Νίκος Μπάρτζης. Ο Βλάχος τής Καρδιάς Μας!

Με συγκινεί βαθύτατα αυτό το παιδί·

με συγκινεί διότι είναι καλόψυχος, καλόκαρδος,

έντιμος, ευγενικός, αληθινός, αυθεντικός άνθρωπος.

 

Αυτό το αγνό παιδί με την καθαρή ματιά και με την αξιοθαύμαστη ξεροκεφαλιά,

που άπαξ και σε αγαπήσει θα δώσει τα πάντα για εσένα

χωρίς να υπολογίσει κόστος

και χωρίς να γίνει προκαταβολικός σκλάβος των πιθανών συνεπειών τής αγάπης του,

με συγκινεί διότι είναι η Υπερηφάνεια τής Επαρχίας, η Υπερηφάνεια τής Αθήνας,

η Υπερηφάνεια τού Κόσμου Ολάκερου.

 

Και ξέρετε ποιος είναι ο ύψιστος λόγος που με συγκινεί ετούτο το παιδί;

Διότι επί μήνες,

όλοι αυτοί οι γαμημένοι μικροαστοί τής Τηλεόρασης και τού Διαδικτύου,

το(ν) κακομεταχειρίζονταν, το(ν) κακολογούσαν, το(ν) υποτιμούσαν.

 

Ιδίως αυτοί οι ποταποί μικροαστοί τής Τηλεόρασης,

αυτοί οι συμπλεγματικοί ιμιτασιόν αστοί, αυτοί οι συμπλεγματικοί ιμιτασιόν βλάχοι,

κακομεταχειρίζονταν, κακολογούσαν και υποτιμούσαν ένα γνήσιο παιδί τής Επαρχίας,

που -σημειωτέον- είχε την αξιοπρέπεια

να μη μετατρέψει την καταγωγή του σε λαϊκίστικη και ψηφοθηρική παντιέρα του.

 

Εκτιμώ απέραντα τον Νίκο Μπάρτζη,

διότι δεν ενέδωσε έστω και για μία στιγμή στον πειρασμό

να κινητοποιήσει (συμ)πατριωτικά αντανακλαστικά

για να προσποριστεί οποιοδήποτε υλικό ή άϋλο όφελος.

…

 

Έξι δεκαετίες μετά από εκείνην την τραυματική εσωτερική μετανάστευση,

η φράση «Πατριώτη, εσύ από πού είσαι;»

δεν αποτελεί πλέον μία δικαιολογημένη προσπάθεια κοινωνικοποίησης,

αλλά λαϊκισμό αισχίστου είδους

που συνήθως εκφράζεται με θρασεία δήλωση τού τόπου καταγωγής.

 

Περιοχές τής Ελλάδας όπου κυριαρχεί ένας μεσαιωνικών χαρακτηριστικών τοπικισμός,

περιοχές τής Ελλάδας που -σε επίπεδο πολιτικής επιρροής-

έχουν αναπτύξει πανίσχυρες πελατειακές σχέσεις με το (Παρα)Κράτος,

στέλνουν τούς εκπροσώπους τους και στα ριάλιτι

προκειμένου να μάς τονίσουν την ισχύ τους.

 

Δεν με νοιάζει από πού είσαι. Με νοιάζει να είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

…

 

Ο Νίκος Μπάρτζης είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Με κεφαλαία γράμματα.

 

Ο Νίκος Μπάρτζης με συγκινεί διότι είναι ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Αυτοί οι ίδιοι που αντιμετωπίζουν την Επαρχία ως τον σκουπιδοτενεκέ πολυτελείας

όπου πετάνε -υπό μορφή δώρου- τα φτηνιάρικα μπιχλιμπίδια τους,

αυτοί οι ίδιοι που έχουν χαμουρευτεί με σύσσωμο τον χάρτη τής Ελλάδος

στέλνοντας τα αεριτζίδικα φιλιά τους προς κάθε περιοχή τής Επικράτειας,

αυτοί οι θλιβεροί και ξεπουλημένοι μικροαστοί

που έχουν φάει κόκκινη κάρτα ΚΑΙ από τη Βλαχιά, ΚΑΙ από την Αστικότητα,

αντιμετώπιζαν επί μήνες τον Νίκο Μπάρτζη ωσάν να ήταν σκουπίδι

και τώρα που διαπιστώνουν την τεράστια κοινωνική αποδοχή του

κάνουν το μοναδικό πράγμα που ξέρουν να κάνουν καλά..:

Γλείφουν εκεί που έφτυναν.  

…

 

Ο Νίκος Μπάρτζης είναι ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ, είναι ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Πήγε στο «Survivor» για να αγωνιστεί ώστε να καλυτερεύσει τη ζωή του

και όταν -λόγω τραυματισμού- διεπίστωσε πως δεν θα ήταν εφικτός ο Αγώνας,

απεχώρησε αρνούμενος τη δελεαστική πρόταση τής παραγωγής

να παρέμενε απλώς ως βολεμένος θεατής και ως αρωγός ενός στυγνού ριάλιτι.

Το Παλληκάρι δεν ανέχεται να είναι Παράσιτο.

 

Ο Νίκος Μπάρτζης, ο Νικόλας, ουδέποτε διεκδίκησε κάτι που δεν τού ανήκε.

Έπαιξε για να έπαιρνε ό,τι δικαιούταν.

Τι αξιοθαύμαστος που είναι…

…

 

Σε επίπεδο καλλιτεχνικής προσέγγισης,

ουδόλως τυχαία επέλεξα τη φωτογραφία που εικονοποιεί ετούτο το πόνημα.

 

Ο Νίκος Μπάρτζης έχει αδιανόητα εικαστικό πρόσωπο·

δείτε αυτήν τη συγκλονιστική μορφή

που κάλλιστα θα ημπορούσε να ήταν από τις πιο διάσημες προσωπογραφίες τού Ρέμπραντ!

 

Οι μικροαστοί θα μειδιάσουν απαξιωτικά·

ως καθ’ έξιν «βιτρινιάρηδες» και ως «καρικατούρες ελιτισμού» που είναι,

δεν το χωράει ο νους τους ότι αυτό το πρόσωπο

που εκπέμπει Αγνότητα, Ομορφιά, Τιμιότητα, Ευγένεια, Αλήθεια,

θα άξιζε να ήταν έμπνευση για τον πιο φημισμένο προσωπογράφο όλων των εποχών.

 

Ο Νίκος Μπάρτζης με συγκινεί βαθύτατα,

διότι δεν έχει συνειδητοποιήσει την ομορφιά του και την αξία του·

ένα ενστικτώδες επαρχιωτόπουλο είναι,

που έχει μάθει να κάνει αυτό που τού λέει η καρδιά του

και γι’ αυτό μάς έφερε επανειλημμένως δάκρυα στα μάτια.

 

Γνωρίζετε τη λατρεία που έχω για την Ελληνική Γλώσσα·

και όμως,

αντί να καγχάσω, να εξοργιστώ ή και να βρίσω -όπως κάνω συνήθως-

όταν ακούω να εκτοξεύονται δημοσίως «μαργαριτάρια»,

ετούτο το παιδί κατέφερε να με κάνει να δακρύσω

μέχρι και όταν εξεστόμισε τον σολοικισμό «Πάνω απ’ όλα προέχεται η Υγεία…».

 

Ναι, ρε…

Μπροστά στο Συναίσθημα, μπροστά στην Αλήθεια,

μπροστά στην Καρδιά και στην Ψυχή,

οι εθνικές γλώσσες παραδίνονται.

…

 

Οι αισχροί μικροαστοί κορόϊδεψαν τον Νίκο για την αργή ομιλία του,

αδιαφορώντας αν πρόκειται για τον δικό του τρόπο έκφρασης,

ή για κάποιαν ακούσια ιδιαιτερότητα στην εκφορά τού λόγου του,

ή απλώς για τη συστολή ενός ατόμου που δεν έχει μάθει να μιλάει μπροστά στις κάμερες.

 

Μάλιστα, οι αισχροί μικροαστοί εχρησιμοποίησαν την αργή ομιλία του,

ως «όπλο» για να αποδομήσουν και τον τρόπο σκέψης του·

όμως, το μόνο που κατέφεραν ήταν να ξευτιλιστούν έτι περαιτέρω,

διότι ο Νίκος Μπάρτζης είναι ένας ευφυέστατος άνθρωπος

που διόλου τυχαία μάς προσέφερε τα πλέον ακαταπολέμητα επιχειρήματα,

τις καλύτερες ατάκες και τα πιο πετυχημένα σλόγκαν τού φετινού «Survivor».

 

Και βεβαίως, οι αισχροί μικροαστοί,

στη λυσσαλέα πρεμούρα τους να ισοπεδώσουν την προσωπικότητα τού Νίκου Μπάρτζη,

έφτασαν -διαστρεβλώνοντας τη σχέση του με τον Τζέϊμς- να τον αποκαλέσουν «Χάτσικο».

Οι άμοιροι, είναι τόσο θλιβερές υπάρξεις,

που δεν αντιλήφθηκαν ότι η διάθεσή τους να τον προσβάλουν,

τούς οδήγησε χωρίς να το θέλουν σε Μέγιστο Εγκώμιο.

 

Επιμύθιο:

Ο Βλάχος τής Καρδιάς μας!

Το παιδί που επαναπροσδιόρισε μέσα μας την Ελληνική Επαρχία.

Ο Νίκος Μπάρτζης από το Ζευγολατιό,

ο Νίκος Μπάρτζης που εκπροσωπεί την Ελληνική Παλληκαριά

και διδάσκει με εκκωφαντικό τρόπο

ότι η Καρδιά και η Ψυχή δεν εξαρτώνται από τον τόπο καταγωγής,

αλλά από τον κάτοχό τους που λέγεται «ΑΝΘΡΩΠΟΣ»!

 

Νίκο Μπάρτζη,

πώς να ξεχάσουμε τα αποχαιρετιστήρια λόγια σου

στην αποχώρηση τού φίλου σου, τού Τζέϊμς!

Νίκο Μπάρτζη,

πώς να ξεχάσουμε τη στιγμή που σπάει η φωνή σου

όταν λέει «Αλήθεια, τον αγαπάω… Είναι φίλος μου… Πάντα θα είναι…»!

Νίκο Μπάρτζη,

πώς να ξεχάσουμε αυτήν την αγροίκα φάτσα σου,

που μάς έκανε να κλάψουμε από συγκίνηση με την ακατέργαστη τρυφερότητά της!

Νίκο Μπάρτζη, είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Ζήτω ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)