Χθες πανηγύρισα μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα την τεράστια ευρωπαϊκή επιτυχία του Ολυμπιακού απέναντι στην Άστον Βίλα. Χρειάστηκαν να περάσουν 53 χρόνια από το έπος του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ για να αισθανθώ το ίδιο ρίγος…
Σε ορισμένους λοιπόν οπαδούς του Ολυμπιακού που μου έδωσαν συγχαρητήρια από τα σχόλια του πρωτοσέλιδου της «Ζούγκλας» για τον τίτλο «ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ ΜΑΓΚΕΣ» ή αναρωτήθηκαν πως μετά από τόση αντιπαράθεση με τον Βαγγέλη Μαρινάκη, συμπεριφέρομαι με τέτοιον τρόπο θα εξηγήσω με δύο λέξεις τους λόγους.
Είμαι άρρωστος φίλαθλος, δεν είμαι άρρωστος οπαδός. Όταν μάλιστα έχεις παίξει ποδόσφαιρο μέσα σου τα συναισθήματα είναι διαφορετικά. Αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι μέσα στο γήπεδο και όχι στην κερκίδα. Ζεις όλη την αγωνία των παικτών ακόμα και τον πόνο τους σε κάθε χτύπημα. Το χτυποκάρδι τους για τη χαμένη ευκαιρία και την εκτόξευση της αδρεναλίνης τους στο γκολ.
Είχα την τύχη να ακούσω την παραίνεση του μεγάλου Πούσκας στους πιτσιρικάδες: «Ντεν έχει Πανατινάϊκος Ολυμπίακος. Όποιο παίζει ωραία μπάλα αγαπάμε».
Όπως οπαδοί διαφορετικών ελληνικών ομάδων αγαπάνε την Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ ή τη Μάντσεστερ για το θέαμα που προσφέρουν κατά τον ίδιο τρόπο υγιείς φίλαθλοι στηρίζουν τον Παναθηναϊκό την ΆΕΚ ή τον Ολυμπιακό όταν παίζουν στα ίσια με τους ισχυρούς της Ευρώπης και κερδίζουν.
Χθες βιάστηκαν ορισμένοι τηλεοπτικοί αστέρες να χαρακτηρίσουν ελληνική τη νίκη του Ολυμπιακού προφανώς γιατί κάτι τέτοιο ικανοποιούσε άλλες συνθήκες. Όχι λοιπόν κύριοι, η χθεσινή νίκη ήταν συλλογική κυρίως. Ήταν του Φορτούνη αλλά ήταν και του Ελ Κααμπί, του Ποντένσε του Τσικίνιο, του Τζολάκη και του Ιμπόρα. Ελληνική ήταν η Νίκη της Κ19 του Ολυμπιακού που απαρτιζόταν αμιγώς από Ελληνόπουλα, πρωταθλητές Ευρώπης πλέον. Η κούπα της Ελλάδας στην Πορτογαλία.
Στο σύγχρονο συλλογικό ποδόσφαιρό ωστόσο δεν έχει μεγάλη σημασία αφού σε όλη την Ευρώπη καμία ομάδα δεν απαρτίζεται αμιγώς από Άγγλους, Γάλλους ή Ισπανούς ποδοσφαιριστές.
Ήταν μία τεράστια επιτυχία του «φτωχού» Ολυμπιακού των 100 εκατομμυρίων απέναντι στην «πλούσια» Άστον Βίλα των 670…
Ένα άλλο χρήσιμο συμπέρασμα από τον χθεσινό αγώνα προκύπτει από την υποδειγματική συμπεριφορά των φιλάθλων του Ολυμπιακού. Δεν άνοιξε μύτη. Δεν άναψε ούτε ένα βεγγαλικό, δεν έπαιξε ούτε ένα λέιζερ. Δεν μπήκε ούτε ένας οπαδός στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί άραγε; Σε ένα αγώνα υψίστης σημασίας, με ένταση ακατάλληλη για καρδιακούς, πως κρατήθηκε αυτός ο κόσμος;
Επειδή έλειπαν οι χούλιγκαν της «εγκληματικής οργάνωσης» που βρίσκονται προφυλακισμένοι αυτή τη στιγμή; Όχι φυσικά. Μία τέτοια πρόχειρη ερμηνεία θα αδικούσε τους φτωχοδιάβολους του οπαδικού μεροκάματου που έγιναν όμως αιτία να χάσει τη ζωή του ένας αστυνομικός και αρκετοί άλλοι κατά το παρελθόν.
Χθες ήταν όλα φυσιολογικά όπως θα είναι και στον τελικό της Φιλαδέλφειας με τους οπαδούς της Φιορεντίνα εντός των τειχών επειδή το αποφάσισε και το επέβαλε η διοίκηση της ομάδας.
Χθες εστάλη στην κοινωνία ένα τεράστιο μήνυμα τόσο σημαντικό όσο και η πρόκριση του Ολυμπιακού. Ότι η κοινωνική αλητεία και ο χουλιγκανισμός του ποδοσφαίρου ελέγχονται από τις διοικήσεις των ομάδων και όχι από τα ΜΑΤ.
Επομένως εάν κάποιοι πρέπει να καταλήξουν στο σκαμνί της Δικαιοσύνης πρώτοι, είναι οι διοικούντες και στη συνέχεια οι υπόλοιποι δράστες. Μόνον έτσι οι αγώνες θα διεξάγονται με τους φιλάθλους και των δύο ομάδων μέσα στο γήπεδο. Δεν είναι δυνατόν οι ίδιοι οπαδοί να έχουν κολεγιακή συμπεριφορά σε παιχνίδια υψίστης σημασίας, όπως αυτό με την Άστον Βίλα και να μπουκάρουν στο γήπεδο με τον Ολυμπιακό Βόλου. Το ποδόσφαιρο είναι γιορτή και στις 29 Μαΐου θα είμαστε όλοι εκεί με τον Ολυμπιακό της νίκης και της κούπας και όχι τον Ολυμπιακό των επεισοδίων και της οπαδικής ξεφτίλας. Με τη νίκη στον ναό της ΑΕΚ. Στην Αγιά Σοφιά.
• Για την παρουσία γελωτοποιών παραγόντων τύπου Κούγια σε τόσο σημαντικές στιγμές μίας ομάδας δε νομίζω ότι χρειάζεται να κάνω εγώ κάποιο σχόλιο. Το κάνουν ήδη οι οπαδοί του Ολυμπιακού.
